Zakonisht në guidat turistike të qyteteve shkruhet për historinë e tyre, për kështjellat, kulinarinë, për mjegullën, liqenet, lumenjtë e detet.  Por unë mendoj se në guidën turistike të qytetit të Shkodrës duhet të përfshihet edhe poezia e Rozafa Shpuzës. Sepse kjo poezi mbështillet nga të gjitha aromat dhe ngjyrat e këtij qyteti dhe ti ndjen sesi  ajo të merr për dore e të shëtit nëpër rrugicat e tij.

Një poezi e arrirë dhe e sinqertë deri në kockë. Ajo i bën një shërbim të madh edhe gegnishtes, sepse është e kulluar dhe e shkruar me mjeshtëri.

Në ditët e sotme ka shumë poetë që shkruajnë gegnisht, disa prej tyre sforcohen për ta shkruar pasi nuk e kanë gjuhën e nënës, të tjerë bëjnë gabime të tmerrshme drejtshkrimore kur e teprojnë me ë-në që ky dialekt nuk e pranon dhe aq.

Gegnishtja e Rozafës duhet t’u shërbejë atyre si shembull. Por jo vetëm atyre.

Arlinda Guma

Mesditë maji-Rozafa Shpuza

 

Im atë luen shah n’oborr.
Me sy t’picrruem rreshton ushtarë drunit
mbi kuadratet e njeshun solemnisht si paradë maji.
Aty ku pikon truma
lugu asht birue si sy ciklopi,
e gjyshja s’pranë tue m’porositë
se trumës duhet me i qitë sipër pak ujë
sa me shpërla ndryshkun.
Im atë luen shah në oborr
në pamundësi me gjetë arsyen pse antena e radios
e lidhun për tandën me hardhi të krasituna
s’asht e zoja me kapë nji tjetër stacion,
përpos marshit solemn të paradës.
Jam veç 13,
e sandalet e reja m’i shtërngojnë gishtat
teksa marshoj mbi kuadratet bardhezi…

Im atë luen shah në oborr
me shpresë se radioja ka me këndue një tjetër himn,
e unë kam me nga’ zbathët n’nji fushë pa kuadrate… 

Metamorfozë-Rozafa Shpuza

 

Vajzat imcake të qytetit tem
shtegtuen pa cak
në kufijtë imagjinarë t’asaj botës shtremaluqe,
vizatue me shkop mbi pluhnin e rrugicës…
Iken,
tue lanë mirazhin e përhanun të shpisë
të përkundej prajshëm
nën ritëm degësh të krasituna,
që gjyshja ua mbidhte lotin n’nji tas zinku
me plasa të ngatërrueme si flokë shtrigash.
Iken,
pa pyet pse gjyshja i mblidhte ato lot…
Iken,
tue i ndry fletoret e vjershave, të shndërrueme në ditar
e nisën me dashtë prore
burrat që frymonin ndryshe
e gjumin e banin pa andrra.
Iken,
tue lanë të paluem çorçafat e qindisun të pajës,
bashkë me jaret e pakëndueme të dasmave.

Vajzat imcake të qytetit tem,
shtegtuen pa cak
e tash s’ka kush i mbledh ma lotët
e degëve të krasituna n’oborr…

Testament-Rozafa Shpuza

 

Pa asnji mëdyshje,
i la trashëgim shpirtit
vijat që gërdhishta me gozhdë mbi mur
sa herë mata shtatin n’prag përvjetorësh.
Paketën e gjysmueme t’duhanit, bashkë me çakmakun
që don fërkue disa herë derisa t’kallet.
Bllokun e poezive që shkrova
ndër autobusët e çoroditun nga tallavaja e altoparlantëve
t’vumë kithtas me valvitjen e perdeve.
Inicialet e ish-të dashtunve
t’stivuem si teshat që s’u bjen ma rasti me u veshë.
Sirtarin e ndërresave
me dy-tri palë mbathje t’reja në qoshe
që i ruajta për takimet e pamujtuna.
Ato këpucët me gomë të trashë e lidhëse t’bame ny
që mbatha në rrugtimet e mia t’pacake.
Tana netët pa gjumë kur prita agun,
cullak apo e pshtjellun me jorganin e pajës.
Fjalëkalimet virtuale t’sajume me emna e data
t’shenjueme trishtas ndër kalendarë t’kahershëm.

Shpirtit i la trashëgim edhe arkivën e imazheve
të gdhenduna ndër retina,
prejse s’mbërrita me i fiksue n’aparatin fotografik,
t’varun si parku në derën e shpisë me luleborë…