Franz Kafka

Bashkë me dy shokë kishim vendosur që të dielën të bënim një shëtitje, por nuk më doli gjumi fare; ora kaloi dhe kjo është kundër zakoneve të mia. Shokët, të cilët njohnin përpikmërinë time, u habitën nga vonesa. Ata erdhën para shtëpisë, pritën pak aty, pastaj ngjitën shkallët dhe trokitën në derë. Kërceva përpjetë dhe brofa nga shtrati, duke u munduar që të bëhesha gati sa më parë. U vesha e hapa derën, po shokët shtangën kur më panë. Dukeshin të trembur.
– Çfarë ke pas koke? – thirrën ata.
Unë vetë sapo isha zgjuar, kisha vënë re se diçka më pengonte ta përkulja kokën prapa. Preka zverkun. Atë hop, shokët që e kishin marrë veten, thirrën:
– Kujdes! Mos plagosesh!
Pas koke preka dorezën e një shpate! Shokët m’u afruan, më vrojtuan e më çuan në dhomë, para raftit me pasqyrë; aty më zhveshën deri në bel. Një shpatë e madhe dhe e vjetër kalorësie, me një dorezë në trajtë kryqi, ishte ngulur me tërë tehun në shpinën time. Po tehu i futur me kujdes nuk më kishte shkaktuar asnjë plagë, ngaqë ishte futur në mes të mishit dhe lëkurës. Edhe te pika e qafës ku ishte futur, nuk kishte ndonjë shenjë dhe qafa ishte e thatë dhe e paprekur; shokët më siguruan se vrima e nevojshme për të hyrë shpata ishte hapur pa shkaktuar asnjë pikë gjaku. Pastaj ata hipën në kolltuk dhe pak nga pak e nxorën shpatën, edhe kësaj here nuk doli asnjë pikë gjaku dhe vrima në qafë u mbyll, veç nje blanë shumë e vogël mbeti mbi lëkurë.
– Ja shpata jote! – thirrën shokët dhe ma zgjatën duke qeshur.
E peshova me të dyja duart: ishte një armë shunë e çmuar dhe mbase e kishin përdorur ushtarët e kryqëzatave.
Kush i lejon kalorësit e lashtë të enden në ëndrrat tona duke vringëlluar shpatat e tyre dhe të përshkojnë me to njerëzit që flenë të qetë? Nëse ata nuk plagosin rëndë, kjo vjen se patjetër armët e tyre vetëm rrëshqasin te të gjallët… dhe pas dere gjenden shokë besnikë, që trokasin të shtyrë nga mëshira.

Përkthyer nga: Gjergj Vlashi