KËMISHA E LINDJES- Sueton Zhugri

KËMISHA E LINDJES- Sueton Zhugri
Dikush thotë se
ka lindur me këmishë,
Tjetërkush i përgjigjet:
të lumtë,
të shkosh në varr
me kostum!
Është si atëherë
kur shpërthimet diellore sulen drejt hapësirës me formën e kravatave
me fyt të mbyllur…
Ofshamat i ndiejmë deri në tokë.
Rrezatimin e vdekjes
përthith shtresa e ozonit
si të ishte kapak i një syri të çeliktë
dhe
mburremi se
edhe njëherë ua hodhëm flakëve të ferrit…
Pa këto ulërima diellore nuk do kish
ngrohje globale as gënjeshtra
që i shkruajmë mbi qiell me satelitë.
Si për shembull:
“Në vlerat tona jemi të përjetshëm.”
Fati ynë qëndron në faktin se ne
ndodhemi një pikë më pas
asaj të një trajektoreje
të një plumbi që ka humbur
gjithë shpejtësinë e tij.
Ne i buzëqeshim fatit të një idioti
që nuk e njeh çastin e njohjes.
Unë dhe ti zotëri armik,
jemi një përqeshje kozmike
Klounë me kravata në dasmën e humbjeve,
por ndihemi se kemi lindur me këmishë…
Ditë e natë, natë e ditë…
Do vijë çasti që plumbi del
nga gryka e një arme më të fuqishme
Dhe zgjohemi si Adami me Evën
Nga lakuriqësia me plagën e mëkatit
thellë në shpirt…
24.4.2022