Author

Admin

Admin has 1712 articles published.

PËRBALLË DËBORËS-Du Fu

in Letërsi/Përkthim/Tharm by

PËRBALLË DËBORËS-Du Fu

 

712-770)


Për luftën kanë zënë të qahen

Të vdekurit e vonë në varreza.


Si plak mërmëris i vetmuar

Dhe bluaj mendime të zeza.


Drejt muzgut të mbrëmjes sot

Po zbresin rrëmujshëm retë;


Në erën që sillet ngado

Dëbora hedh vallen e vet.


Kungulli hedhur përtokë,

Vera në brokë mbaruar;


Në stufën e vjetër të odës

Zjarri ende s’është shuar.


Nga gjithë prefekturat e vendit

Nuk ka asnjë lajm gjer tani;


Kështu i trishtuar po ulem

Të shkruaj ca fjalë në ajri.


Përktheu: Alket Çani

Piktura: Mishel Alekyan

 

 

Bomba neutronike-Georgi Gospodinov

in Letërsi/Përkthim/Tharm/Uncategorized by

Bomba neutronike-Georgi Gospodinov



asgjë nuk do të shkatërrohet
shtëpitë do të mbeten
rrugët do të mbeten
qershia në oborr do të qëndrojë në vend
vetëm NE nuk do të jemi
ky ishte mësimi
në lidhje me bombën neutronike
Që atëherë e di
vdekja është një qershi
që piqet pa mua.



Përktheu: Çlirim Qormemeti

Piktura: Vincent van Gogh






https://www.askasalla.com/

NË MAL-Du Fu

in Letërsi/Përkthim/Tharm by

NË MAL-Du Fu

(712-770)


Në mes të pjerrinës së kaltër

Pavijoni i luleve rri.


Dielli i vjeshtës përhap

Të turbulltën dritë të tij.


Gurët që bien nga lart

Pemët e rrëpirave ndeshin,


Të kulluarat rrudha të ujit,

Ujit mantelin ia zhveshin.


Peshqit e kuq po kërcejnë

Me hov deri sipër në breg,


Po kthehen sërish gjeraqinat

Mbasi kanë plaçkitur foletë.


Ja mbrëmja tek bie dhe unë

Udhën time jam duke kërkuar,


Pranë kokës së kalit tani

Rri pezull një re e cunguar.


Përktheu: Alket Çani

 

KU FSHIHET LUMTURIA E NJERIUT-(Rrëfenjë arabe)

in Letërsi/Përkthim by

Në fillim të kohërave, perënditë u mblodhën për të krijuar njeriun: burrin dhe gruan. Dhe vendosën ta bënin njeriun të ngjashëm me veten e tyre. Atëherë, një perëndi thotë:
– Prisni pak. Ju thoni t’i krijojmë njerëzit që të jenë të ngjashëm me ne, domethënë, ata të kenë një trup të barabartë me trupin tonë dhe një forcë inteligjence të barabartë me tonën. Në rregull. Por unë mendoj që të kenë diçka që i veçon ata nga ne, përndryshe do të krijojmë perëndi të reja.
Pasi mendohen shumë, një perëndi thotë:
– E gjeta! Le t’ia heqim njeriut lumturinë, të cilën ne e kemi.
– Mirë thua po… ku do ta fshehim? – pyet një perëndi tjetër.
– Le ta fshehim në majën e malit më të lartë në botë.
– Unë mendoj se nuk është një ide e mirë, sepse njeriu është aq i zoti sa do ta gjejë atë.
– Atëherë… le ta fshehim atë në fund të oqeanit, – thotë një tjetër.
– Jo. Mos harro se, me inteligjencën që do t’i japim ne njeriut, herët a vonë, ai do të ndërtojë një mjet që mund të zbresë edhe në thellësinë më të madhe të oqeanit.
– Pse nuk e fshehim lumturinë në një planet tjetër dhe jo në tokë?
– Edhe kjo nuk është një ide e mirë, sepse do të vijë një ditë që njeriu, me teknologjinë që do të zhvillojë, do të arrijë të udhëtojë në planetë të tjerë. Kështu që do ta gjejë lumturinë dhe do të jetë i barabartë me ne.
Një nga perënditë, e cila, deri atëherë, kishte heshtur dhe kishte dëgjuar me interes idetë e propozuara nga të tjerat, flet dhe thotë:
– Do t’jua tregoj unë se cili është vendi më i përsosur për të fshehur lumturinë, ku njeriu nuk ka për ta gjetur kurrë.
Të gjitha e shikojnë me habi dhe, menjëherë, e pyesin:
– Ku?
– Ne duhet t’ia fshehim lumturinë njeriut brenda vetes së tij, sepse njeriu do ta kërkojë atë gjithandej, po, kurrë, nuk do t’i shkojë në mendje se lumturia ndodhet brenda tij.
Të gjitha perëndive kjo iu duk një ide e shkëlqyer dhe ashtu vendosën.
Prandaj, njeriu qysh atëherë e kalon jetën e tij duke kërkuar lumturi, pa e kuptuar se ai e bart atë me vete.

Përktheu: Bajram Karabolli

Piktura: Edward Hopper

 

 

 

https://www.askasalla.com/

botës po i vjen fundi dhe gjyshërit e mi janë të dashuruar-Kara Jackson

in Letërsi/Përkthim/Tharm by

botës po i vjen fundi dhe gjyshërit e mi janë të dashuruar-Kara Jackson

ende duke jetuar sikur rrotullohen rreth njëri-tjetrit,

gjyshi im, planeti dhe gjyshja, hëna e tij,

prej disa tërheqjesh gravitacionale ata kanë dashuruar për një kohë mjaft të gjatë

për dikë në pension, gjyshja thotë se nuk është e lodhur,

ajo e vesh burrin e saj si një pallto që i mbijeton çdo stine,

flet për të ashtu siç flasin prindërit e mi për vinyl-in-

subjekt i shpëtuar prej tamponit të gjuhëve të tyre.

gjyshja i kthehet dashurisë si një himn, e shënon me një ngjyrë.

kur botës t’i vijë fundi, a do ta përthithë ai tokën me gjithë dashurinë e saj?

a do të shkoj unë të kap dorën e dikujt,

a do të bëhet lëkura ime lëkura e tyre?

epoka digjitale po na i merr dimrat,

dhe unë kam frikë se dielli është shpirti im binjak,

ajo shkreti pret një puthje të madhe,

karboni më quan të bukur, dhe unë mendoj se vdekja është një takim i parë i mirë.

shpresoj që kur botës t’i vijë fundi, t’i lërë ata të dy të jetojnë,

ta kursejë gjyshin dhe lojën e tij,

ta kursejë gjyshen duke vërtitur misrin në peshore,

të dy ata duke u lëkundur nën tingujt e muzikës Western,

dhe televizori më i zhurmshëm se çfarëdo lloj gjëje që po vjen.

Përktheu: Arlinda Guma

Poezia e lexuar nga Arlinda Guma:

 

 

Burrë Dimri-Nuri Plaku

in Letërsi/Tharm by

Burrë Dimri-Nuri Plaku

 

Kur u nisa

Vesha këpucë të uritura

Me shoje të dhëmbëzuar

Të kapesha fortë pas udhëve

Të bëhesha burrë dimri.



Para meje ishin nisur burra të tjerë

Me shoje këpucësh të dhëmbëzuar

Shkelnin mbi flakët e zjarreve

E nxitonin të thinjeshin.

Ndanë zjarreve të shuar

Përgjonin ujqit e zinj të fatit

Me eshtra udhëtarësh në gojë.



Ishte udhë e pafund ajo udhë

Natën të çonte diku

Ditën të kthente sërish

Pa mbëritur askund.


Diku ndala

Vara xhaketën në sqepin e një zogu

Dhe u ula të çlodhesha.


Pluhuri i këpucëve m’u fut në damar

M’u bë baltë e kuqe

Përzier me grimca hiri.


Isha bërë

Burrë dimri.

 

Imazhi: Slobodan Čavić
“Pesha e jetës”

 

 



https://www.askasalla.com/

Vraga e së paimagjinueshmes-Klara Koli

in Letërsi/Tharm by

Vraga e së paimagjinueshmes-Klara Koli

Kur shoh natën me yje 
një deve më kalon nën diafragmë.
Në kupolën e shpirtit tim— gunga e saj
përkundet si palmë.
Me nxehtësinë e kësaj zemre
mund të shkrij të çeliktën e anijeve,
gjithë zajet e plazhit mund t’i bëj qelqurina
për të formuar një puthje lamtumire mbi rërë, 
ç’lojë e rrezikshme!
Tërhuzem që sytë e mi ende i magjeps 
vezullimi i tehut të shpatës.
Një lot shtrihet mbi divan të faqes sime.
Nuk njoh gjë tjetër veç asaj ndjesie
që ma shkelmon zemrën derisa 
më detyron të shkruaj, 
e cila më mban gjallë
e pashpjegueshmërisht më lë 
vragën e së paimagjinueshmes.

 

 

https://www.askasalla.com/

 

Barbaria e gazetarisë me Rolex dhe profesori i filozofisë-(Mbi dhunën e ushtruar dje në emisionin “Opinion” ndaj Arlind Qorit; drejtuesit të Lëvizjes Bashkë)/Arlinda Guma

in A(rt)ktivizëm/Esé/Në kohërat e kolerës by

Rolex-i që bërtiste në dorën e Blendi Fevziut, ato çaste m’u duk si dymbëdhjetë banjat e Monika Kryemadhit.

    Arlinda Guma

Nuk e ndjek kurrë emisionin “Opinion” dhe në përgjithësi Televizionin Klan, qysh në kohërat kur një gazetar i tij, i plagosur në dorë në 21 Janar, u detyrua të kërkonte azil politik. Por dje e ndoqa për shkak të pranisë së lajmëruar të Arlind Qorit; drejtuesit të Lëvizjes Bashkë.
Që kur pashë panelin, m’u duk se gjithçka ishte e përgatitur më së miri për ta denigruar të ftuarin.
Ishte interesante buzëqeshja e drejtuesit të emisionit kur prezantoi të pranishmit e tjerë të forcave politike dhe mënyra krejt e ndryshme, gati armiqësore, me të cilën ai prezantoi Arlind Qorin.
Por nuk e mendoja se drejtuesi do të arrinte deri aty sa t’i turrej e ta fyente, vetëm sepse Arlind Qori përmendi një fakt që të gjithë ne e dimë mirë; lidhjen e këtij televizioni me oligarkinë dhe pushtetin.
Pikërisht në atë çast drejtuesi i emisionit filloi të llomotiste për veten, duke theksuar në mënyrën më mendjelehtë e më të cekët të mundshme se atij i interesonte vetëm audienca dhe asgjë tjetër përveç saj. Me një megallomani të papërmbajtur filloi të përmendte shifra-shifra-shifra pafund, duke përsëritur vazhdimisht, në mënyrë brutale dhe arrogante (por edhe groteske për syrin dhe veshin e një njeriu të kulturuar): “unë, unë, unë unë, unë”!
Filloi dhe mbaroi emisioni e Blendi Fevziu ishte ende aty duke thënë “unë”!
Në të vërtetë shifrat nuk thonë asgjë, po asgjë fare për cilësinë e gazetarisë! Nëse gazetaria varet nga like-t dhe shikueshmëria ajo nuk është gazetari por një mejhane e rëndomtë!
Edhe “Ujku i Cërrikut”- “këngëtari”- ka më shumë like se Ermonela Jaho apo se Mira Murati, por kjo nuk do të thotë se ai është një personalitet i rëndësishëm sa dy të përmendurat. Kjo mania e sasisë së ndjekësve po krijon devijanca të tmerrshme në personalitetin e njeriut.
Kur Arlind Qori përmendi herën e fundit që kishte qenë në atë studio, një gazetare OJF-sh e projektesh sterile që nuk thonë e nuk bëjnë asgjë realisht për interesin e shqiptarit të thjeshtë, ndërhyri dhe tha se ai ishte një televizion privat dhe se si i tillë mund të ftonte kë të donte.
Jo zonjë! Televizioni Klan nuk është thjesht një televizion privat por një televizion kombëtar dhe si i tillë ka përgjegjësinë publike që të përfaqësojë interesat e të gjitha shtresave!
Një televizion kombëtar nuk duhet të jetë njëqind për qind komercial, sepse po ia le në dorë komercializmit edukimin e brezave gjithçka e ka marrë lumi. Ai duhet të jetë edhe i drejtë… edhe edukues…
Dhe, në të vërtetë, dje, drejtuesi i emisionit “Opinion” na “edukoi” të gjithëve. Aq shumë i bërtiti dhe e fyeu Arlind Qorin, saqë unë u tremba se një çast do të dilte nga ekrani dhe do më vërsulej edhe mua.
Blendi Fevziu bërtiste pa i lënë radhë Arlindit të shpjegohej. Ai ulëriste, Rolex-i që kishte në dorë ulëriste gjithashtu! Pikërisht në atë çast m’u kujtua një thënie e Indro Monanelli-t: “Mos i besoni një gazetari të pasur”.
Nuk di sesi mund të përshkruhet me fjalë ajo skenë barbare, primitive e arrrogante. Për fat drejtuesi i Lëvizjes Bashkë e ruajti gjakftohtësinë dhe i tha: “Të lutem, ruaj distancën”. Ishte gjëja më e shëmtuar që kam parë në televizionet shqiptare. M’u në atë çast dështuan dhe u rrëzuan si kështjella rëre të gjithë projektet ndërkombëtare me fonde të bollshme mbi median që zonja Mejdini ka drejtuar. (Por jo se nuk kishin dështuar edhe më parë.)
Blendi Fevziu u shndërrua në “Ujkun e Cërrikut”! Nuk bënte më punë kollarja e shtrenjtë, kostumi po aq i shtrenjtë… Jo! Në atë çast ai shpërfaqi gjithë primitivizmin e tij të thellë. Vazhdonte të bërtiste e të ulëriste për ta deryruar Arlind Qorin të ngrihej e të ikte.
Por ky i fundit nuk u largua.
E si mundet që një gazetar me Rolex në dorë të përfaqësojë interesat e mia? (Sepse gazetaria në vetvete është profesion idealist.)
Si mundet që ai shqiptari i thjeshtë, që nuk ka bukë të shtrojë në tavolinë, të ndihet i përfaqësuar nga ky njeri, i cili gjatë gjithë kohës u hakërrehet njerëzve me shkop në dorë?
(Rolex-i që bërtiste në dorën e Blendi Fevziut, ato çaste m’u duk si dymbëdhjetë banjat e Monika Kryemadhit.)
Nëse pretendon se bën gazetari, të paktën ki përulësinë ta heqësh orën e shtrenjtë nga dora përpara se të hysh në emision. 
Dhe pastaj kjo dhunë, e cila mbizotëron ngado në televizionet shqiptare (e që madje edhe nxitet në mënyrë të sforcuar për audiencë) transferohet në mënyrë të pavetëdijshme te adoleshentët shqiptarë që mbajnë thika e armë me vete.
Është një mjedis i tmerrshëm toksik që kontaminon vazhdimisht shqiptarët.
Dhe gjëja më groteske ishte se në kulmin e asaj arrogance, të asaj dhune, të atij primitiviteti, drejtuesi i emisionit “Opinion” u kujtua të bënte të ditur se në atë çast audienca kishte arritur kulmin. Një lloj autosadizmi të cilit vetëm ndonjë psikiatër mund t’ia vinte saktë diagnozën! Domethënë, unë me të vërtetë jam i inatosur dhe po bëj një figurë të menderosur përpara shqiptarëve, por ama në këto çaste shikueshmëria dhe fitimi im financiar po mbërrin kulmin. (Por ky njeri nuk ka përdhosur vetëm gazetarinë, ai ka përdhosur edhe letërsinë me maninë e tij të sëmurë të protagonizmit për të qenë i pranishëm në çdo panair libri me veprat e tij “të mëdha”. Duket sikur po kalon ndonjë krizë identiteti që e bën të jetë çdo minutë në ekran.) Për të gjithë ata që përpiqen ta shtrembërojnë atë që u mundua të theksonte drejtuesi i Lëvizjes Bashkë:
Arilnd Qori nuk “ankohej” se ai vetë si individ nuk po dilte në televizor, porse duke mos dalë përpara publikut, platforma e lëvizjes së tij, idetë e tij për ndryshimin, nuk mbërrijnë dot te shqiptari i thjeshtë. Ai e kërkon këtë hapësirë televizive për t’i folur këtij shqiptari dhe jo për ekzibicion personal. Kjo e fundit nuk i duhet. Ai është profesor në universitet dhe ka audiencën e tij të respektueshme si profesor.
Dje në atë skenë të dhunshme pashë edhe një disnivel të thellë kulturor midis një gazetari të pasur dhe një profesori filozofie. Edhe debati, që të jetë konstruktiv, duhet të bëhet midis dy njerëzve të niveli të njëjtë kulturor, e nëse ky nivel nuk ekziston nga njëra palë, atëherë do të shihni atë që pamë mbrëmë. Fytyrën e vërtetë të medias së korruptuar. Jo se nuk e njihnim, jo se nuk e dinim, por Arlind Qori na ndihmoi të kishim një blic të fortë të saj. Ai dje u bëri një shërbim publik të gjithë shqiptarëve, paçka se vetë u dhunua verbalisht.
Më vjen keq që do të më duhet të pres një vit e tetë muaj të tjerë për ta ndjekur sërish Arlindin dhe idetë e tij në televizor, por më vjen mirë që dje shqiptarët u qartësuan se ç’interesa përfaqëson gazetaria e Blendi Fevziut & coo. Dhe këto interesa sigurisht që nuk janë ato të shqiptarit të thjeshtë.
Te Arlind Qori dhe te Lëvizja Bashkë kanë parë një fije shprese të gjithë shqiptarët e nëpërkëmbur, të gjithë minatorët që kanë humbur shokët e tyre për shkak të kushteve të pasigurisë në punë, të gjithë naftëtarët e mbetur pa punë, të gjithe pensionistët që qeveria i gënjen me bonus përpara zgjedhjeve, të gjithë punëtorët e fasonerive, të gjithë studentët që nuk e përballojnë dot jetesën, të gjithë nëpunësit e shoqërive private që detyrohen të firmosin kontrata me kushtëzime të tmerrshme, vetëm sepse nuk kanë sindikata ku mund ta gjejnë të drejtën.
Te Arlind Qori dhe te Lëvizja Bashkë shoh edhe unë një fije shprese, se më në fund koha e gangsterëve televizivë do të marrë fund dhe se intelektuali i ndershëm, njeriu i kulturës së vërtetë, ai që e do me shpirt këtë vend por që nuk mund të kontribuojë në ndërtimin e tij për shkak të korrupsionit të dhunshëm, do të marrë vendin që i takon.
“Nëse do që të bëhesh gazetar, duhet të zgjedhësh padronin të cilit i shërben, dhe ky padron duhet të jetë lexuesi”, është një tjetër thënie e Indro Montanelli-t.
Tani të gjithë e dimë se kush është padroni i Blendi Fevziut!
Shpresoj që këtë ta mësojë edhe Spak-u, i cili po bën një punë të lavdërueshme.

10 Janar, 2025

_____________

Arlinda Guma është autore e tre romaneve: “Bulevardi i Yjeve”- 2014, “Terma humanitarë si fjala bombardim”- 2016, dhe “Bob Legjenda” – 2021. Ajo është themeluese e revistës defekt-teknik.com-Revolucioni nuk do të transmetohet.

 

 

 

https://www.askasalla.com/

BRITMAT E KOTA-Gherasim Luca (1913-1994)

in Letërsi/Përkthim/Tharm by

BRITMAT E KOTA-Gherasim Luca (1913-1994)

Askush për t’i thënë
se s’kemi asgjë për të thënë
dhe se asgjëja që vetes i themi
vazhdimisht
vetes ia themi
sikur vetes të mos i thoshim asgjë
sikur askush të mos na thoshte
madje as ne
se s’kemi asgjë për të thënë
askujt
për t’ia thënë
madje as vetes

Askush për t’i thënë
se s’kemi asgjë për të bërë
dhe se s’bëjmë asgjë tjetër
vazhdimisht
çka është një mënyrë për të thënë
se nuk bëjmë asgjë
një mënyrë për të mos bërë asgjë
dhe për të thënë atë që bëjmë

Askush për t’i thënë
se nuk bëjmë asgjë
se nuk bëjmë tjetër
veçse atë që themi
domethënë asgjë

Përktheu: Alket Çani

 

 

https://www.askasalla.com/

 

 

 

Maria dhe çështje tjera të pakëndshme (fragment)-Shpëtim Selmani

in Letërsi/Tharm by

Shpëtim Selmani

Maria ishte një grua e ashpër. E thinjur. Neurotike. Austriake. E frustruar. E saktë si vdekja. E shpifur. Nervoze. E mprehtë. E padurueshme. Evropiane. E ngutshme. Si një orë. Si një mjegull. Si një stuhi kot. Si një tullë. Si një fëmijë i padurueshëm. Aspak seksuale. Aspak njerëzore. Aspak e qetë. Aspak joshëse. Aspak mirëkuptuese. Aspak empatike. Aspak sensitive. Maria. Ishte gjëja më e pështirë që më ka ndodhur në Graz. Kisha marrë paralajmërime për natyrën e saj aspak të lehtë. Dhe isha sjellë mirë me të deri në çastin që durimi im i kishte kaluar kufijtë. Nëse kemi kufinj të tillë. Në fund të muajit i gjithë Graz m’u pështiros. I gjithë Grazi m’u duk fytyra e Marias, prandaj isha i lumtur që po largohesha nga aty. Nuk kisha shkruar gjë siç më ndodh rëndom gjatë programeve të tilla. Inspirimi ishte mediokër. Nuk ia vlente as edhe një varg për atë Zot. Le që pastaj kritikët ishin gati të qëllonin në shenjë. Duke e quajtur letërsinë time si një letërsi e programeve letrare. Maria ma kishte dhier. Maria ma kishte shkatërruar kënaqësinë e të qenit atje. Shën Maria e cila ma bëri me dije se kisha nisur të bëhesha një njeri pa mister. Një njeri si të gjithë bashkëkohorët dhe këto kukulla kapitalise. Maria ma bëri me dije. Më në fund isha njëri prej tyre. Njëri nga Gruberët, njëri nga Mayerët. Një Schmidt i mërzitur nga puna e tij. Nuk kishte asgjë të bukur në Graz. Ende kishte idiotë të fuqishëm. Përqeshës dhe ksenofobë të mjerë. (Nëna e Jezusit më kishte thënë mos i ha dredhëzat që ishin atypari në oborrin e Cerrini Castle. Mos i ha se janë dredhëza të helmuara. Hera e parë që kisha dëgjuar diçka të tillë).

Që nuk të lejojnë të fotografosh anëtarët e kult bendit The Tiger Lillies në koncertin e tyre në njërin nga tunelet e dikurshme. Oh, më qëlloni, për vdekje. Më qëlloni derisa qaj. Më qëlloni përderisa jam i zi. Digjeni shtëpinë time o austriakë. Digjeni se nuk do të bëj zë. Do t’ju dua. Do t’ju dua deri në vdekje. The Tiger Lillies ishin teper mashështorë për austriakët. Që si hunj gardhi rrinin dhe sodisnin kot njëri-tjetrin. Të gjithë më dukeshin si Maria. Vetmitarë të përdhosur. Që fanatikisht ruajnë diçka që nuk ka kuptim. Të gjithë më dukeshin përqeshës dhe tallës të atyre që nuk ishin austriakë. Isha i lumtur që më kishte ardhur dita të kthehesha në shtëpi. Dhe po, nuk kam asgjë për të thënë për ju. Nuk jam më i impresionuar nga peisazhet e bukura tuaja. Ka diçka të poshtër, përtej së bukurës. I lumtur kthehem në Vjenë pasi refuzoj dy tri ftesa nga dy revista të ndryshme letrare. E pra, ja, duhet ta themi. Ishte një çast kur i thashë nënës së Zotit;
– Nuk dua më asgjë nga ju.
Isha njëri nga ata. Për të plotësuar raportet e tyre financiare para dikujt. Unë isha një arsye e radhës. Për punët e tyre. Nuk ndihesha qenie njerëzore. Më shumë ndihesha emigrant. Më shume ndihesha refugjat. E vetmja gjë e bukur ishte vizita e Isabelës (e cila pati një diskutim aspak të këndshëm me Marian lidhur me nazizmin) dhe Lirit. Liri e kishte për të parën herë udhëtimin me aeroplan dhe udhëtimin me tren. Ishte i lumtur.
Kjo më bënte të ndihesha Ok. Dhe isha rropatur për të gjetur muze të ndryshëm në mënyrë që t’i vizitonim bashkë me Lirin. Isha kthyer në Vjenë dhe Safo i mirë më priste me njërën nga Pizzat më të mira në botë. Në duar. Në xhep kisha biletën e koncertit të The Tigel Lillies. Si një shenjë e bukur. Po kthehesha si gjithmonë. Evropa nuk më ngjallte më kureshtje. Francezët ishin të terrorizuar. Gjermanët. Holandezët. Belgët. Zvicerranët. Suedezët. Anglezët. Italianët. Të gjithë po dridheshin nga ankthi pubeve të natës. Dhe po mundoheshin ta riparonin veten e tyre. Kishin marrë fund. Çdo gjë kishte marrë fund. Më së miri ishte në ndonjë ishull të vetmuar diku në Maldive. I vetëm mes peshqve papagaj, peshqve kllounë, peshqve engjuj, peshqve flutura dhe peshkaqenëve infermierë. Më së miri aty. E gjithë pjesa tjetër e botës le ta kurojë veten nga paturpësia, fashizmi dhe egërsia e pashoqe, e cila është gati ta çojë në greminën e demonëve që presin këtë çast me shekuj dhe ende nuk po ndodh. Oh, për atë Zot, le të ndodhë. Njëherë e mirë. T’ia nisim nga e para.

1 2 3 172
Go to Top