Hienrich Böll

Ne ishim në atë zymti, ajo gjendja e mjerë shpirtërore që të kap kur ti tashmë ke thënë “mirupafshim”, por që nuk mund të largohesh sepse treni nuk është nisur ende. Stacioni ishte si të gjithë stacionet, i pistë dhe i rrëmujtë, i mbushur deri tek çatia e përthyer me mjegullën e avujve dhe me zhurmë; me zhurmën e zërave dhe të vagonave hekurudhorë.
Charlotte po rrinte tek dritarja e korridorit të gjatë, duke u ngjeshur gjithnjë e më shumë, e shtynin nga mbrapa, objekt i shumë mallkimeve, por gjatë atyre minutave të fundit të çmuara që do të ndanim, ne na duhej më shumë se thjesht një tallavitje prej vagonit të tejmbushur…
– Ishte diçka e këndshme, – thashë unë për të tretën herë. – Ishte vërtet diçka e këndshme që u ndale gjatë rrugës për në stacion.
– Mos thuaj absurditete, – sa kohë u bënë që e njohim njëri-tjetrin. – Pesëmbëdhjetë vjet.
– Po, aq, jemi tridhjetë tani. Ende…
– Aq të vjetër sa pisllëku dhe uria…
– Pakëz më të rinj…
– Ke të drejtë. Ne jemi tmerrësisht të rinj.
Ajo qeshi.
– Mos the ndonjë gjë? – pyeti me nervozizëm. U përplas me një valixhe të rëndë.
– Jo, ishte këmba ime.
– Duhet të bësh diçka për të.
– Po, duhet të bëj diçka për të, ajo me të vërtetë që flet shumë.
– Nuk është problem për ty që të qëndrosh kaq gjatë?
– Jo… Në të vërtetë doja t’i thosha se e dashuroja, por unë nuk mundja t’i gjeja fjalët, për pesëmbëdhjetë vjet nuk kisha mundur t’i gjejë fjalët.
– Çfarë ishte ajo?
– Asgjë. Suedi, pra, do të shkosh në Suedi?
– Po, më vjen pakëz turp që kjo është bërë pjesë e jetës sonë, me të vërtetë; pisllëku, rreckat, rrënojat, dhe ndihem pakëz e turpëruar. Ndihem si një dezertore.
– Budallallëqe, ti i përket atij vendi. Ji e gëzuar që po shkon në Suedi.
– Ndonjëherë jam e gëzuar, ti e di, ushqimi, që duhet të jetë i mrekullueshëm dhe nuk ka rrënoja, nuk ka rrënoja fare. Letra e tij tingëllonte entuziaste…
Zëri që gjithmonë lajmëronte për nisjen e trenit u dëgjua tashmë një platformë më pranë dhe unë mbajta frymën, por nuk ishte platforma jonë. Zëri thjesht po lajmëronte mbërritjen e një treni ndërkombëtar nga Rotterdam-i në Basel dhe ndërsa shihja fytyrën e vogël delikate të Chalotte-s, papritur m’u kujtua aroma e sapunit dhe e kafes dhe u ndjeva krejtësisht i mjerë.
Për një çast më mbushi një kurajë e dëshpëruar, doja ta tërhiqja nga dritarja këtë njeri të vogël dhe ta mbaja këtu, sepse ajo ishte imja, unë e doja…
– Çfarë ka?
– Asgjë, – thashë unë. – Ji e gëzuar që po shkon në Suedi.
– Jam. Vitaliteti i tij është fantastik, a nuk mendon dhe ti kështu? Një i burgosur lufte për tre vjet në Rusi, ai i arratisuri kokërruar dhe tani është në Suedi, duke dhënë leksione për Rubens-in.
– Fantastike. Është vërtet fantastike.
– Edhe ti duhet t’i futesh punës, merr diplomën të paktën…
– Oh, mbylle gojën!
– Çfarë? – pyeti e tmerruar. – Çfarë? Ajo ishte bërë meit
– Më fal, – pëshpërita unë. – Dua të them, këmba ime, flas me të ndonjëherë…
Ajo nuk dukej aspak si një vepër e Rubens-it, më teper ngjante një Picasso dhe unë vazhdova ta pyesja veten pse dreqin ishte martuar ai me të. Ajo nuk ishte as e bukur dhe unë e doja.
Ishte më qetë tashmë në platformë, të gjithë kishin hipur në tren, pak njerëz rrinin përreth duke ndjekur me sy miqtë e tyre tek largoheshin. Çdo çast mund të jetë i fundit…
– Ti vërtet duhet të bësh diçka, çfarëdo lloj gjëje, nuk mund të vazhdosh kështu.
– Jo, nuk mundem, – thashë unë.
Ajo ishte vërtet aq e kundërta e Rubens-it – e hollë, me këmbë të gjata, shumë e ndjeshme – dhe ishte e vjetër sa Revolucioni rus, e vjetër sa uria dhe pisllëku në Evropë, aq e vjetër sa lufta.
– Nuk mund ta besoj. Suedi… është si një ëndërr…
– Është e gjitha një ëndërr…
– Kështu mendon?
– Sigurisht. Pesëmbëdhjetë vjet. Tridhjetë vjet… tridhjetë të tjerë… Pse të shqetësohem për një diplomë? Nuk ia vlen përpjekja. Rri urtë, mallkuar qofsh!
– Po flet me këmbën tënde?
– Po.
– Çfarë thotë?
– Dëgjon.
Ne rrinim të heshtur, shihnim njëri-tjetrin e buzëqeshnim, dhe i folëm njëri-tjetrit pa thënë asnjë fjalë.
Ajo më buzëqeshi. – A e kupton tani, a është gjithçka në rregull?
– Po… po…
– Me të vërtëtë?
– Po. Po.
– Ti e kupton, – tha ajo butësisht. – Nuk është e rëndësishme të jemi bashkë dhe e gjithë ajo. Nuk është kjo ajo që ka vlerë, apo jo?
Zëri që lajmëronte nisjen e trenit ishte mu mbi mua, zyrtar, i largët, dhe unë u drodha sikur një kamxhik i madh gri të kishte zbritur poshtë çatisë së përthyer.
– Mirupafshim!
– Mirupafshim!
Treni filloi të lëvizte shumë ngadalë, duke u larguar nëpër errësirë nën çatinë e madhe.

Përktheu: Arlinda Guma