Sikur qentë të mund të deheshin, zonjë!-Arlinda Guma

Sikur qentë të mund të deheshin, zonjë!

Arlinda Guma

– Alo, Greta?
– Jo zotëri, nuk jam Greta, keni gabuar numër…
– Ah… më falni… unë… kërkoja Gretën…
– Nuk ka Greta këtu zotëri… natën e mirë!…
– Natën e m…
Receptori ulet në mbajtëse përpara se zëri i të panjohurit të mbarojë fjalën.
Gruaja zvarrit pantoflat ngadalë, lëshon perdet e rënda, shuan dritën dhe drejton hapat për në dhomën e gjumit.
Zilja e telefonit tringëllin sërish sapo ka hapur derën e dhomës së gjumit.
– Uff… – shfryn ajo e bezdisur, ndërsa zilja është ndërprerë.
Gruaja ndal hapat mëdyshas në korridor. Qëndron një grimë pa lëvizur, e gatshme për t’iu drejtuar sërish dhomës së gjumit, por zilja e telefonit fillon të bjerë sërish. Kësaj here tringëllima është më këmbëngulëse. Gruaja i afrohet telefonit dhe e ngre me të shpejtë.
– Alo, Greta? – pyet i njëjti zë i panjohur.
– Jua thashë njëherë zotëri, nuk jam Greta, keni gabuar numër…
– Ah… nuk jeni Greta… Sa mirë që nuk jeni ajo… E dini?… Greta është personi i fundit me të cilin dua të flas sot…
Gruaja ulet në poltronë ndërsa bën një gjest të paduruar me duar.
– Po atëherë… përse e kërkoni kur nuk doni t’i flisni?…
– Shikoni… është çështje pakëz e ndërlikuar… e gjatë dhe e ndërlikuar… A do të kishit pak kohë për mua, zonjë? Nëse po… unë do t’jua tregoja me qetësi si qëndrojnë punët…
– Jo, më vjen keq zotëri, nuk kam kohë të dëgjoj historinë tuaj! Ёshtë ora një pas mesnate… natën e m…
– Zonjë, zonjë, mos e ulni receptorin… Ju përgjërohem… Jam në një gjendje tmerrësisht të keqe… Kam nevojë të flas me dikë. Ju duhet të më dëgjoni!…
Gruaja, e cila sapo është bërë gati të ulë receptorin në mbajtëse, mbetet me dorën pezull në ajër.
– Ja, për të mos ju humbur kohë po nis t’jua tregoj shpejt e shpejt sesi qëndrojnë punët… Kam nevojë të flas me dikë sot… Më kuptoni? Përndryshe do të çmendem… Ju më kuptoni, apo jo? Jam i sigurt që po… Përndryshe, do ta kishit mbyllur telefonin me kohë… Shikoni si qëndrojnë punët, zonjë… Fqinji im vdiq… Dje…. Vdiq, më kuptoni? Mbaroi sa hap e mbyll sytë… Nuk kishte vuajtur më parë nga ndonjë sëmundje, por vdiq, i vetëm, në apartamentin e tij të madh… E gjeta të ngrirë në kolltukun e lëkurtë përpara televizorit… Krahët i ishin lëshuar të dorëzuara poshtë… Trupi i ishte nxirë… Vetëm qeni kuiste i trishtuar, me kokën mbështetur tek këmbët e të zotit (ato ende mbanin mbathur një palë pantofla shtëpie, zonjë!)… Kurse televizori i ndezur jepte të reja nga bota e VIP-ave… Më kuptoni, zonjë? Të reja nga bota e VIP-ave! Fqinji im jetonte i vetëm, nuk kishte të afërm, dhe unë nuk kisha parë asnjëherë ta vizitonte ndonjë mik. Sot u bë varrimi… Në varrimin e tij ishim vetëm unë dhe qeni i tij… Nuk e njihja shumë fqinjin tim, ishim takuar disa herë në tarracë kur frynte ndonjë stuhi e madhe dhe antenat e televizorëve lëviznin prej vendit… Ai fliste pak, zonjë… Shumë pak… Në të vërtetë, edhe unë, nuk jam ndonjë orator i madh… por ai fliste me të vërtetë shumë pak, më pak se unë… dhe unë, siç ju thashë, nuk dija shumë rreth tij… Ah… nuk ju thashë më kryesoren… edhe unë jetoj vetëm, zonjë… Vetëm fare. Natyrisht që flas me shumë se fqinji im, por nga ana tjetër, nuk kam as edhe një qen që të kuisë për mua, nëse papritur… Ju më kuptoni… Nëse papritur, pulsi im ndalon së rrahuri. Po ku e kisha fjalën?…
– Te varrimi, zotëri!…
– Ah, po! Shumë e vëmendshme zonjë! Komplimentet e mia. Më falni se jam shumë i turbulluar sonte… Nejse… Unë dhe qeni shkuam të dy në varrim. Punonjësi i varrimit vërtiste nëpër gojë i bezdisur një çamçakëz. Më pas e frynte dhe e bënte tullumbace përpara fytyrës… Unë ndërkohë i lexoja fjalimin qenit. Nuk e njihja mirë fqinjin tim zonjë, se, siç ju thashë, ai fliste pak, dhe unë… nuk jam aq gojëkyçur sa ai, megjithëse nuk e kam një qen… Megjithatë fjalimin ia përgatita më së miri. Një fjalim të denjë për një zotëri të vërtetë… Sepse i tillë dukej fqinji im, zonjë… edhe pse, unë e njihja pak… shumë pak… Ndërsa unë lexoja fjalimin, qeni i ulur përtokë mbi dy këmbët e parme miratonte në heshtje gjithçka që unë lexoja për të zotin e tij. Sa mirë, zonjë, kur ke dikë që të miraton në heshtje gjithçka që thua!… Punonjësi i varrimit shikonte herë pas here orën i paduruar… Ngutej… Nuk i vura faj për këtë, mësova se pak me vonë kishte një varrim tjetër… M’u dhimbs. Ajo e tij sigurisht që nuk është një punë e lehtë, kështu, unë i shkurtova dy paragrafë nga fjalimi. Ju betohem që nuk ishin dhe aq të rëndësishëm zonjë, zotnillëku i fqinjit tim kishte dalë qartë qysh në paragrafët e parë të fjalimit, pikërisht tek ata paragrafë që qeni i miratoi me sy. Qeni më shikonte me ca sy që i lëngëzonin mirënjohje. Duhej ta kishte dashur shumë të zotin e vet… Kurse punonjësi i varrimit vazhdonte të më shikonte i bezdisur… Edhe pse unë… për hir të tij i shkurtova dy paragrafët. Ç’mosmirënjohje!… Pastaj tullumbacja e çamçakëzit i plasi në fytyrë… Unë ndërkohë e kisha mbaruar fjalimin. Punonjësi i varrimit filloi të hidhte rrëmbyeshëm lopata dheu mbi fqinjin tim, ndërsa qeni kuiste mekur…
– Më ndiqni, zonjë?…
– Po, po, po ju ndjek…
– Sa ndryshoi zëri juaj, zonjë!… U bë si i sfungjertë… Kam frikë se po hallakatem dhe nuk po ju tregoj atë më të rëndësishmen… Po vazhdoj rrëfimin më mirë, edhe pse, më duhet ta pranoj që zëri juaj tani më shpërqendron… Në një copë letër, lënë mbi tavolinën e tij të punës, ishte shënuar një numër telefoni dhe një emër përbri… Greta shkruhej atje. Nuk e di çfarë e ka patur Gretën fqinji im, por druhem shumë ta marr në telefon dhe t’i them që ai vdiq… Ndoshta është e bija. Kam dëgjuar vagullt njëherë nëpër shkallë se fqniji im kishte një bijë të jashtëligjshme, besoj se ju më kuptoni ç’dua të them me këtë, zonjë…
– Po, po, ju kuptoj fare mirë…
– Nuk di si t’ia jap lajmin Gretës, pastaj, edhe qeni…
– Çfarë ka qeni?
– E kam marrë këtu në shtëpinë time, zonjë, por ai nuk pranon të hajë, hedh herë pas here vështrimin nga dera… Ka ca sy të trishtuar, zonjë, që të pikojnë në shpirt. Për shkak të tij sonte i kam kthyer disa gota. Po të mos i kisha kthyer, tani ndoshta edhe unë do të isha duke parë nga dera… Kaq shumë më dhimbset… Sikur qentë të mund të deheshin, zonjë!…
– Epo, ju duhet ta merni patjetër në telefon këtë Gretën, zotëri!…
– Po, po, jam i vetëdijshëm për këtë, por nuk është vetëm kjo, zonjë… nuk druhem vetëm prej kësaj…
Zëri hesht një grimë.
– Pa shih sa u zbut zëri juaj, zonjë!… Ju nuk e dini, kurrsesi nuk mundeni ta dini, që zëri juaj ka aromë… Unë e nuhas që prej këtej… Ju duhet të jeni një grua e bukur zonjë, por mbi të gjitha, e ngrohtë, njëlloj si zëri juaj. Më lejoni t’jua them këtë, dhe ju lutem, mos më keqkuptoni, mos mendoni se jam duke ju vardisur… Jo… nuk e kam ndier asnjëherë të nevojshme t’i vardisem një gruaje, zonjë! Por ja që e nuhas parfumin e zërit tuaj… Unë di t’i dalloj me sy mbyllur këto gjëra, zonjë… Ah, më duket se nuk ju tregova që unë jam fotograf me profesion. Jam fotograf modelesh, zonjë! Thonë që jam i zoti në punën time, por më lejoni t’ju them se ju duhet të jeni krejt ndryshe nga modelet që fotografoj unë…
– Ashtu? E si qenkam unë, që qenkam kaq e ndryshme nga ato? – ia kthen gruaja, me pakëz pezm nazik në tonin e zërit.
– Oh, jo, jo! Më keqkuptuat! Jua thashë si kompliment këtë. Ju nuk i njihni modelet, zonjë! Janë të ftohta, akull… Gjithmonë të uritura… Gjithmonë hundë e buzë. Modelet nuk dinë të dëgjojnë siç dini ju, zonjë… Për më tepër, ato kanë ca zëra metalikë që të gërvishtin tëmthat, njëlloj si aksesorët e veshjeve të tyre… Unë e nuhas që ju duhet të jeni një grua në kuptimin më të vërtetë të fjalës dhe për këtë keni të gjithë admirimin tim. Ju po tregoheni kaq e mirë me mua, nuk po ma mbyllni telefonin… Siç ju thashë, zonjë, unë vërtet nuk e kam një qen, por tek-tuk e kam patur edhe ndonjë grua. Natyrisht, asnjëherë nuk kam patur një grua si ju, me një grua si ju patjetër që do të kisha patur një lidhje të gjatë, por kjo është tjetër gjë… E dini çfarë më shkrepi në kokë kur u ktheva nga varrrimi, zonjë? Më hipi një dëshirë e marrë të dilja e të bleja një qen… Por… nuk e kisha dhe aq të qartë çfarë më duhej më shumë… Nuk dija nëse më nevojitej një qen… apo një grua… Ndoshta një grua… Pse jo, të parën që do të takoja!… Tani që po e mendoj, ju jeni e para, por kjo, natyrisht, është një gjë krejt tjetër… Sepse, siç ju thashë, unë nuk jam duke ju vardisur, zonjë!… Ndoshta do të qe më mirë një qen. Po, po!… Një qen. Dreq! Pse fillova të shoh edhe unë nga dera tani?…
Zëri i panjohur nga ana tjetër e receptorit ka heshtur.
Dëgjohen disa zhurma të mekura, tik-taku i sahatit në mur, pastaj frymëmarrja e rregullt që tregon se të panjohurin e ka zënë gjumi.
Gruaja ul ngadalë receptorin, qëndron për disa minuta me vështrimin e ngrirë në hapësirë, pastaj ndjen të ftohtë në shputat e zbathura dhe ngrihet nga poltrona.

2009