Lehtësia jote e papërballueshme-Arlinda Guma

 

Ti qesh… dhe hareshëm më sillesh përqark,
buzë greminës ku unë kam ndalur këmbët,
e shoh fikurazi atje poshtë,

në humbëtirë,
ku pres të rrëzoj veten time…

Por ti menjëherë ul prej qiellit një diell të kuq,
e ma sjell para syve,

dhe përreth bëhet kaq dritë…
dhe përreth bëhet kaq ngrohtë…
dhe hareja jote e shpenguar,
mbështjell si kuvertë e butë dimrat e mi…

pastaj qesh…
e qesh…
e qesh…

… e hareshëm vazhdon të më sillesh përqark…

më largon prej buzëve,
bishtin e cigares, që unë e përtyp bashkë me humbjet
dhe cipën e përgjakur të buzëve,

dhe e lëshon poshtë,
në greminë, 
atje ku unë dua të shkoj pas saj…

Por ti, 
ti m’i shkatërron gjithë planet,
e unë nuk di si përfundoj ngatërruar nëpër flokët e tu,
që lëshohen poshtë si luledredhëza,
për të më shpëtuar…

Oh, unë nuk di,
e them se as ti nuk e di,
përse kërkon të më shpëtosh me çdo kusht…

di vetëm që kam kaq frikë nga kjo lehtësi e papërballueshme,
dhe ky diell i kuq…

Më lër të rrëzohem atje poshtë!
Mirë?

Të copëtohem atje, bashkë me humbjet,
është më pak e frikshme,
se ky shpëtim i bukur…

©Arlinda Guma

2011

Poezia e lexuar nga autorja: