Franz Kafka

Nëse një kalorëse e brishtë me kraharor të dobët, është e detyruar nga një drejtor me kamzhik, që të vijë rrotull, pa ndërprerje, rreth pistës, mbi një kalë që tundet para një publiku të panginjur, duke puthur njerëzit nga larg, duke tundur vithet dhe nëse kjo shfaqje e shoqëruar nga duartrokitje që herë shuhen e herë shtohen e ngjajnë si çekanë avulli, do të vijonte nën gjëmimin e pandërprerë të orekstrës e të ventilatorëve, në një të ardhme të përhime të horizontit të pafund: mbase një djalosh nga galeria do t’i zbriste vrulltasi shkallët, duke mos përfillur urdhërat, do të kërcente në pistë, do të thërriste: “Ndal” në mes të fanfarave të orkestrës e gjithnjë në lartësi të situatës.
Por pasi kjo ndodh, nga perdet që shërbëtorët hijerëndë i hapin përpara, kalon një zonjë e bukur bardhë e trëndafil; dhe drejtori, duke i kërkuar sytë, i del para si një qen, e ngre me kujdes mbi kalin pullali, si të ishte mbesa e dashur që po nis një udhëtim të rrezikshëm, ai nuk vendos të japë shenjën e nisjes, më në fund me një përpjekje tund kamzhikun dhe fillon të vrapojë pas kalit, me gojë të hapur ndjek me përqendrim të madh kërcimet e kalorëses, nuk bindet për aftësinë e saj, përpiqet ta porositë me pasthirrma në anglisht, u tërheq vërejtjen shërbëtorëve që mbajnë rrathët, që të tregohen të kujdesshëm, i thotë orkestrës të heshtë, duke hapur duart para kërcimit të madh të vdekjes, më në fund e heq vogëlushen nga kali i ngazëllyer, e puth në faqe dhe nuk i mjafton asnjë nderim i publikut, kurse ajo, duke u mbështetur tek ai në majë të gishtave, mes një breroreje pluhuri, me krahët e hapur e kokën e anuar, dëshiron ta ndajë lumturinë e saj me të tërë njerëzit në cirk; kështu ndodh dhe djaloshi në galeri mbështet fytyrën tek parmaku dhe nën ritmet e marshit final, kridhet në një ëndërr të keqe e pa e ditur psenë.

Përktheu: Gjergj Vlashi