GËZIMI I TË SHKRUARIT-WISLAWA SZYMBORSKA

 

Pse kjo sorkadhe e shkruar u përket këtyre pyjeve të shkruar?
Për një gllënjkë ujë nga një burim
që pasqyron turirin e saj të butë?
Pse e ngre kokën? Çfarë dëgjon?
Mbështetur mbi katër këmbë të holla marrë hua nga e vërteta,
ajo i ngre veshët nën gishtat e mi.
Heshtje – edhe kjo fjalë shushurin nëpër faqe
dhe përkëdhel degët
që kanë mbirë nga fjala “pyje”.

Shtrirë në pritje, gati të kërcejnë në faqen bosh,
germat presin, të pabesa,
kthetra të bindura rregullash,
që kurrë s’do ta lënë të ikë.

Çdo pikë bojë sjell një tjetër grup
gjahtarësh që, me sy picërruar vështrimesh,
gati të mbushin penën e pjerrët në çdo çast,
e rrethojnë sorkadhen duke e marrë shenjë, ngadalë.
Harrojnë se kjo nuk është veçse fantazi,
këtu sundojnë të tjera ligje, të zeza në të bardhë.
Çdo shkëndijë syri zgjat aq sa vendos unë
dhe nëse dua, kohën e ndaj në grimca të vogla përjetësie
e plumbat i ngrij në fluturim e sipër.

Asnjë gjë nuk do të ndodhë pa urdhrin tim.
Pa bekimin tim, as edhe një gjethe nuk do bjerë
dhe asnjë teh bari nuk do përkulet nën atë thundër të vogël.

A ka pra një botë
ku fatin mund ta sundoj plotësisht?
Të cilën e lidh me zinxhirë shenjash?
Një qenie, të cilës mund t’i jap përjetësinë?

Gëzimi i të shkruarit.
Fuqia e ruajtjes.
Hakmarrja e një dore të vdekshme.

 

Përktheu: Ajkuna Dakli