Harta-Wislawa Szymborska

E sheshtë si tavolina
ajo është vendosur mbi të.
Asgjë nuk lëviz poshtë saj
dhe nuk kërkon rrugëdalje.
Mbi të — fryma ime njerëzore
nuk fërgëllon ajër
dhe e lë sipërfaqen e saj të gjithën të patrazuar.

Fushat e saj, luginat, janë gjithmonë të gjelbra,
kreshtat, malet janë të verdhë dhe kafe, ndërsa detet, oqeanet, mbesin në një blu miqësore pranë brigjeve të copëtuara.

Gjithçka këtu është e vogël, e afërt, e arritshme.
Unë mund t’i shtyp vullkanet me majën e gishtit,
t’i godas polet pa vënë dorashka të trasha, Mundem me një shikim të vetëm
të përfshij çdo shkretëtirë
bashkë me lumin që shtrihet pranë tyre.

Disa pemë përaqiten si pyje të lashtë,
ti nuk mund ta humbësh rrugën midis tyre.

Në lindje dhe në perëndim,
mbi dhe nën ekuator –
një heshtje varri,
dhe në çdo pikë të zezë
njerëzit vazhdojnë të jetojnë.
Varret masive dhe rrënojat e vrullshme
janë jashtë tablosë.
Kufijtë e kombeve mezi duken
sikur të luhateshin – sikur të jenë apo të mos jenë.

Më pëlqejnë hartat, sepse ato gënjejnë. Sepse ato nuk i japin akses të vërtetës vicioze.
Sepse me guxim, sepse me dashamirësi
ato shpërhapin përpara meje një botë
jo të kësaj bote.

Përktheu: Arlinda Guma