Shënime nga një ekspeditë imagjinare në Himalaja-Wisława Szymborska

Pra, këto qenkan Himalajat.
Malet që bëjnë garë me hënën.
Çasti i startit të tyre i regjistruar në kanavacën e grisur dhe befasuese të qiellit.
Vrimat e shpuara në një shkretëtirë resh.
Të ngecura në asgjë.
Jehona e një shurdhëtie të bardhë.
Të qetë.
O njeri prej dëbore, ne atje poshtë kemi ditën e mërkurë,
bukën dhe alfabetet.
Dy herë dy bëjnë katër.
Trëndafilat janë të kuq atje,
dhe vjollcat janë blu.
O njeri prej dëbore, krimi nuk është gjithçka që kemi atje poshtë.
O njeri prej dëbore, jo çdo fjali atje do të thotë vdekje.
Ne kemi trashëguar shpresën –
dhuratën e të harruarit.
Do ta shohësh sesi ne lindim
midis rrënojave.
O njeri prej dëbore, ne kemi Shekspirin atje. O njeri prej dëbore, ne luajmë “solitaire”
dhe në violinë. Në mugëtirë,
ndezim dritat, o njeri prej dëbore.
Këtu lart nuk është as hënë as tokë.
Lotët ngrijnë.
Oh, njeri prej dëbore, njeri gjysmë-hënor, kthehu mbrapa mendo sërish!
Ia thashë këto njeriut prej dëbore
brenda të katër mureve të ortekut,
duke prekur këmbët e mia në kërkim të ngrohtësisë
mbi të përjetshmen
dëborë.

Përktheu: Arlinda Guma