Poezi nga Wisława Szymborska
Unë e mbaj mend aq qartë –
sesi njerëzit, kur më shihnin mua, e linin fjalën në mes.
E qeshura vdiste.
Duart e të dashuruarve shkëputeshin. Fëmijët vraponin te nënat e tyre.
Unë nuk ua dija as emrat jetëshkurtër.
Dhe atë këngën për një gjethe të vogël jeshile –
askush nuk e mbaroi pranë meje kurrë.Përktheu: Arlinda Guma
Harta-Wislawa Szymborska
Harta-Wislawa Szymborska E sheshtë si tavolina ajo është vendosur mbi të. Asgjë nuk lëviz poshtë saj
