Marie Phillips

Diku thellë në barkun e nëntokës, si një gjarpër vdekjeprurës me ujrat sterrë të zeza, por të shkëlqyera, si luspore, gjarpëronte ngadalë lumi Stiks. Era e rëndë e squfurit e kish mbingopur atmosferën dhe kudo mbretëronte errësira e thellë, e cila oshëtinte prej vajit të shpirtrave të dënuar, atyre që s’ishin në gjendje të paguanin të vetmen monedhë të kërkuar nga vozitësi Karon, monedhë të cilën ai ua nxirrte nga goja udhëtarëve të tij me gishtin e trashë e të shtrembër.

Zonja Ruth Langley nga Basingstoke, Britania e Madhe, e vdekur së fundmi në moshën 83-vjeçare nga një goditje në tru, ndërsa shpluhuroste koleksionin e burrit të saj, modele në miniaturë të aeroplanëve luftarakë, mendonte se rremat e Karonit e vozitnin barkën, ashtu siç një një mackë pi qumështin, duke lëpirë, llup-llup.

Zonja Langley kurrë s’kish pasur një mace e lëre më pastaj të dëgjonte se si ajo pinte. I shoqi i kishte alergji.

Zonja Langley besonte se ishte gati për këtë udhëtim. Kishte qenë e para në varkë, duke zënë vendin e parë në pjesën e përparme, pranë vozitësit misterioz, një gjigant kaba me vetulla të ngrysura e sy gjymë të mbyllur, të fiksuar në horizont.

Ajo mendonte se ai ndihej paksa i shqetësuar, “A nuk është e këndshme kjo gjë?”, e pyeti “Gjithmonë kam dashur të shkoj në një udhëtim me anije.” Karoni nuk tha asgjë. “Në Mesdhe apo në ishujt Grekë. Sigurisht që ju dini gjithçka rreth tyre. A janë të mrekullueshëm ashtu siç flitet?” Karoni nuk tha asgjë.

“Gjithmonë e imagjinoja veten duke bërë banjo dielli në kuvertë, ndërsa një kamerier i pashëm më sillte gota me amaretto. Pyes veten. ç’shije vallë të ketë amaretto? E keni provuar? Tingëllon kaq romantike, a-m-a-r-e-t-t-o. Mendoj se do të kem shumë raste për të provuar pije të reja sapo të arrijmë atje.” Karoni nuk tha asgjë.

“Shiko, burri im i urren barkat. Oh, po me këtë nuk dua të ofendoj. Jam i sigurt se kur t’i vijë ora, ai do të mendojë që ky udhëtim është i bukur.” Ajo hodhi një vështrim prapa, te të vdekshmit e kruspulluar që qanin, me dënesa dhe rënkime, duke u shtrënguar me njëri-tjetrin në dëshpërim, pastaj u kthye drejt mikpritësit të saj.

“Në të vërtetë, problemi i tij është se e zë deti. Por ky udhëtim është shumë i qetë. Ju keni një teknikë të mrekullueshme. Duhet të jeni shumë krenar për këtë.” Karoni nuk tha asgjë.

“A nuk është emocionues takimi me të gjithë njerëzit e famshëm? Patjetër duhet të jetë. A keni folur me Princeshën Diana? Si ishte ajo? Gjithmonë kam menduar se dukej kaq e zemërdhembshur, njësoj si Nënë Tereza, po elegante.” Karoni nuk tha asgjë.

“E dini se ç’mendoj unë që diçka është vërtet e bukur? Nuk ka lidhje me klasin e parë. Ne realisht jemi të gjithë në të njëjtën barkë. Por asnjëherë nuk e dimë se kush mund të ulet pranë, megjithëse, mesa duket, askush i famshëm s’paska vdek sot. Shiko, nuk po ankohem se vërtet jam shumë e lumtur këtu, vetëm me ty.” Karoni nuk tha asgjë.

Zonja Langley ia nguli sytë territ. Papritur ngërtheu fort duart në prehër, aty ku duhej të ishte çanta. “Nuk besoj,” tha ajo, “se ju kujtohet një burrë i quajtur Xhoni Farmer? Me gjatësi mesatare, gjysmë bjond, vdiq në vitin 1994 pasi u godit nga një autobus  Bëri bujë në gazetën lokale.

Kur isha vajzë e re, më çonte për të kërcyer. Më bënte të qeshja, më mbante në pëllëmbë të dorës. Donte të martohej me mua, por unë mendoja se isha ende e re për martesë. Gjithsesi e kam pyetur veten vazhdimisht, po sikur? Kështu që mendoj se ndoshta nëse më zbret atje ku është ai… Oh, po sigurisht që ai e vazhdoi jetën e tij dhe u martua. Por gruaja e tij, Linda, është ende gjallë.

Unë pastaj u martova me një inxhinier softuerësh nga Penzance. Një djalë më i ri se unë në moshë. Prandaj, burri im nuk është këtu, ende jo, por do të vijë shumë shpejt. Ai me siguri që po e shijon heshtjen atje lart. Haha. Gjithmonë më thosh se flas shumë. Por ai më do. Mendoj se gjithçka do të jetë shumë e ndërlikuar këtu. Eh, dashuria.” Karoni nuk tha asgjë.

“Ndoshta Xhoni s’do m’i hidhte sytë. Tani unë jam një grua e moshuar.” Karoni nuk tha asgjë. Zonja Langley ngriti sytë drejt barkëtarit. Kishte diçka kaq dinjitoze në qëndrimin e tij, në mënyrën e paepur sesi voziste përpara.”Jeni një dëgjues shumë i mirë”, i tha ajo.

Karoni u kthye drejt saj. Gruaja fliste. Të gjithë e bënin. Në çdo udhëtim, pa asnjë përjashtim. Sapo një shpirt shkëputej nga grupi i të vdekshmëve, lidhej me të dhe fillonte dërdëllitjet. Dhe kjo nuk ndryshonte kurrë.

Sigurisht që si të vdekshëm ata ishin të ndryshëm, por sa të ndryshëm mund të ishin në të vërtetë? Ishte e njëjta gjë si me një tufë minjsh. Mbase mund t’i dallosh nëse i sheh nga shumë afër, por kush dëshiron ta bëjë këtë?

Gruaja fliste. Shumicën e rasteve ata i luteshin e përgjëroheshin. Ishin shumë të dëshpëruar e donin të ktheheshin me patjetër në atë gjënë që ata e quanin jetë. Nuk e kishin kuptuar ende, që të paktën jeta, apo ekzistenca, do të ishte e vetmja gjë që do ta kishin me bollëk. Në fakt, për gjithë përjetësinë.

Nëse do të ndihej ndonjëherë i prirur të fliste, Karoni kishte ca gjëra për të thënë për temën e jetës së përjetshme. Pikërisht sepse ajo ishte shumë e gjatë. Po ai nuk ndihej i gatshëm të fliste. E me kë të fliste pastaj? Me minjtë?

Gruaja fliste. Dashuria ishte gjëja tjetër për të cilën ata kurrë se mbyllnin gojën. Secili prej tyre mendonte se dashuria e tyre është kaq e veçantë, kaq unike, saqë ajo kurrë s’do të vdiste. Sigurisht ata do ta merrin edhe mësimin për dashurinë e pavdekshme.

Jo më kot ekzistonte arsyeja pse perënditë specializoheshin në pasionet kalimtare që djegin shumë dhe shpejt dhe, që zakonisht përfundonin me personin tjetër të kthyer në kafshë.

Po ndoshta nuk do të ishte aq keq, të kishe një shok/bashkëudhëtar. Një prezencë të qetë, të heshtur, në këtë vorbull dërdëllitjesh të pakuptueshme të të vdekmëve, dikë që të ndaje netët e gjata, rrëshkitjen e ëmbël të varkës në ujë, përqafimin e kadifenjtë të errësirës, muzikën e ëmbël të shpirtrave të braktisur që dënesnin në mjerim.

Ca fjalë të gruas pluskuan në ajër. “Më bënte të qeshja, më mbante për dore”. Dora e Karonit kishte kaq shumë kallo prej përdorimit të rremave, saqë ngjante si gur. Dikush ta mbante për dore… Po, edhe mund ta shihte të dobishme këtë.

“Jeni një dëgjues shumë i mirë”, i tha ajo. Ai e pa me përçmim; e vogël, i brishtë, me flokët e gufuara, një përpjekje mjerane për tu zbukuruar. Sytë e hapur në kërkim të tijve, buzët paksa të hapura.

Ai e kapi butësisht nga mjekra, ia futi gishtin në gojë dhe e rrotulloi rreth e qark. Nuk kish asnjë monedhë. E hodhi në ujë. Kishte shumë kohë që asnjë nuk e kish monedhën në gojë, por prapë se prapë, ai duhej të kontrollonte.
Pastaj ngriti dorën dhe ia bëri me shenjë të vdekmit tjetër përpara tij…

Përktheu: Meli Ajazi