Shpëtim Selmani
E takova në aeroportin e Leipzigut. Do të udhëtonim bashkë, që do të thotë në të njëjtin aeroplan deri në Frankfurt. E shihja nga larg. Më vinte keq që dikur në një diskutim e kisha krahasuar me Coca-Colën. Çuditërisht tek unë u ndez fitili i dëshirës për të patur një fotografi me të. Në krah i varej një grua. Dukej shumë i lodhur. Tuli i ishte varur nëpër krahë. Ishte i shpërqëndruar dhe tërë kohën lëvizte. Për mua ishte një simbol pop. Nuk e kisha lexuar kurrë. Dhe kjo nuk më jepte të drejtë ta gjykoja. Gjykimi im për të ishte sipërfaqësor dhe kryesisht bazohej te deklarata të diskutueshme në opinionin shoqëror. Gjithsesi më dukej ide interesante nëse do arrija të bëja një foto me të. I sillesha dhe e shihja. Lëkura e tij më linte përshtypje. Ishte si një fëmijë. Hante akullore tërë kohën dhe shante aeroportin e Leipzigut ngase nuk po arrinte të gjente një prizë. Po i sillesha pa takt. Mund të lija përshtypje të keqe dhe po. Në një çast më pa ashpër dhe ndjeva turp. U largova dhe shava veten. Çfarë dreqin po bëja? Kush dreqin ishte Žižek-u? Pse po vdisja pas tij? Çka më shtynte drejt tij? Por nuk zija vend. Po shihja dy gra të cilat hanin senduiç, në çastin që ia ngulën dhëmbët, u ngrita për tek ai përsëri. Nuk kishte kuptim ta humbisja këtë rast. Iu afrova, e përshëndeta dhe e luta që të bënim një fotografi. I thashë se kam qenë në Slloveni dhe se ishte jashtëzakonisht e mahnitshme. Sidomos shpellat dhe kuajt.
Më tha;
– A jeni ju poet?
– Po, – i thashë, ia qifsha robtë kësaj përgjigjeje.
Pastaj më zë të lartë aq sa u dëgjua nga të gjithë, bërtiti:
– Poetët të dëbohen. Jashtë qytetit të gjithë poetët. Platoni kishte të drejtë. Poetët janë hipokritë. Jashtë qytetit. Jaaaashtë. Maskarenj.
Në ato çaste mendova përfundimisht se kisha gabuar që i isha afruar dhe se kisha gabuar rëndë që kisha dhënë atë përgjigje. Pastaj shkoi për të marrë një akullore tjetër. I ngjante një fëmije nevrik. Një fëmije që ishte i lazdruar. Që nuk pranonte asnjë autoritet mbi të. Lëpinte akulloren me vanilje dhe më tregonte për vizitën e tij në Prishtinë. Ma tha një shaka por nuk ia kuptova. Humor slloven. Gruaja e tij rrinte pak më tutje nesh. Na bëri disa fotografi. Më në fund Žižek-u u zbut. Më bënte përshtypje, vuajta që nuk ia kishte dalë me të. Më linte përshtypje shkujdesja e tij. Ajo siguri dhe gjithë ajo terezi e paprishur. Po ta shihje nga larg dukej si gërmadhë. Nga afër ishte një shkëmb brenda një legjende. Nga një njeri i ashpër e brutal u shëndrrua në një njeri të butë. Në një njeri me mirësi. Më në fund kisha një foto më të. Me marksistin më të njohur në botë. Me këtë poet i cili nuk ishte i dëbuar. Me këtë poet popullor qe hante akulloren e gjashtë brenda një ore. Por jo me Michel Houellebecq-un, i cili pasi kishte refuzuar në çastin e fundit të vinte në Beograd (në një festival letërsie, ku po merrja pjesë edhe unë), kisha humbur rastin qê të kisha edhe një foto me të. Meqenëse takimi ishte planifikuar. Ishte konfirmuar një takim i tij me adhuruesit e letërsisë. Unë isha njëri prej tyre. Dhe e kisha në mendja t’ia grabisja atë foto. Mbase po ta dinte se vija nga një familje myslimane nuk do të ma jepte. Mbase do të më ndalonte t’ia lexoja librat. Do të më pështynte. E do të më grushtonte. Por nuk kisha ndër mend të hiqja dorë. Të paktën nuk isha belg., do t’i thosha. Ki mëshirë për fatin. Ki mëshirë për pakot hyjnore. Ki mëshirë për atë që na hidhet në duar, i dashur Houellebecq. Ki mëshirë për zemrat tona të etura. Për dijen tonë të pafund. Për të drejtën e vullnetit ushtruar nga kureshtja. Ki mëshirë. Për shpirtërat e zënë rob në burgun e madh të njëqindkëmbëshit. Ki mëshirë, o francez!
