Shpëtim Selmani

Kurrë nuk kisha fjetur në një dhomë më të bukur se në këtë hotel të Lipicës. Dhoma kishte miliona poça elektrikë që vareshin nga tavanët dhe nga kudo. Ishte një dhomë parajsore. Shtrati ishte i butë. Doja të rrija aty tërë jetën e lume. Kënaqesha kur ecja nëpër dysheme. Nëpër tepihun gri. Kënaqesha kur hapja dritaren. Kur hapja derën. Kisha bindjen se më dëgjonin. Dhe po t’u thosha hapuni. Do të hapeshin vetë, pa i prekur. Ekzistonte një lidhje e mbinatyrshme mes meje dhe asaj dhome. Edhe pse ishte ditë, i ndeza të gjithë poçat elektrikë. Një nga një. Me një fytyrë budallai që shkëlqente nga lumturia.
Dhe në mes këtij absurdi elektrik u shtriva cullak. Mora frymë thellë dhe nuk doja të isha bir i asnjë atdheu. Nuk doja të paguaja asnjë faturë. Nuk doja t’i shërbeja askujt. Nuk doja të shkruaja asnjë vjershë. Nuk doja asgjë. Nuk doja të isha bir i paqes. Nuk më interesonin fiset indigjene. As konfliktet. Nuk doja të çoja dashuri me Afërditën, e cila largon shkumën e detit nga flokët. Nuk doja asnjë fantazi. E urreja imagjinatën. E ardhmja më acaronte. Më në fund aty ndjeva se më kishte ardhur çasti për të qenë Zot. Mbylla sytë dhe ndjeva atë që ishte brenda meje. Kisha kohë pa ndier atë qetësi. Atë rrjedhë të lirë dhe të bukur. Atë frymëmarrje të lezetshme.
Atë rrahje zemre të hatashme. Isha më i miri në botë. Pa dyshim. Më i bukuri në botë dhe kisha çdo gjë. Isha një Guru. Kisha arritur në pikat më të larta të çlirimit shpirtëror. Nuk kisha asnjë faj. Asnjë kërkesë. Asnjë ankesë. Lëshova një këngë dhe e ndala. E prishte magjinë. Ishte dhomë e bukur. Sllovenët ishin kaq të mirë. Mora një letër për të parë agjendën. Kisha kohën e vizitës së kuajve. Ajo zonë ishte e njohur për kuajt e bukur. Por më kali se unë, nuk ishte askush. Nuk dola fare. Doja të rrija aty. E ta shijoja pasditën. Dhe me sytë hapur në drejtim të ballkonit, më kishte zënë gjumi. Në mëngjes isha bërë qull nga djersët. U zgjova duke qarë e duke bërtitur. Kisha parë një ëndërr të poshtër. Ishim pushtuar prapë nga ushtria serbe. Dhe pashë një të njohur timin. Poet serb. I veshur me uniformë ushtarake u afrua dhe ma mori nga duart njërën nga motrat e mia që ta përdhunonte. Isha burrë i rritur dhe isha krejt i habitur. Kishim lexuar bashkë. I thashë si është e mundur. A je poet? A je njeri? A je në vete? A e di cili është roli i letërsisë? Më shtyu dhe më nuk e pashë. Pastaj e pashë veten duke djegur librat. Dhe një tytë automatiku në tëmth. Qaja dhe u vija flakën librave. Ishte njëra nga ëndrrat më të këqija të jetës. U zgjova duke bërtitur, duke kafshuar gishtërinjtë, duke shkulur gjymtyrët. Mëngjesi kishte nisur t’i hapte krahët. Ishte nata më e keqe e jetës sime. Brenda një dhome parajsore. Në Lipicën e engjëjve elektrikë.
Pas gjysmë ore dola në dritare dhe pashë një grua që kruante gishtat e këmbëve. Më qetësoi ajo pamje. Më në fund. I kruante me shumë qejf.