Hienrich Böll

Rrethana të veçanta më detyruan të nxirrja një sekret, të cilin doja ta ruaja deri në fund të jetës. Unë i përkas një klubi apo më mirë, një shoqërie sekrete, megjithëse isha betuar që të mos i bashkohesha kurrë një instituti të tillë. Është shumë e sikletshme, por problemet e brezit të ri, po aq sa serioziteti i tmerrshëm me të cilin fqinji im ruan pjeshkën e tij, me nxitën që ta bëj këtë rrëfim, të cilin po e bëj duke u skuqur. Unë jam një ribbeckian – dhe i bindur ndaj rregullave të klubit tonë marr penë, bojë, letër, hap fletoren time të vjetër të shkollës dhe filloj të shkruaj: Zoti Ribbeck i Havelland-it/Në kopshtin e tij ka një pjeshkë… Të bën të ndihesh mirë të shkruash me dorë për një ndryshim, të kalit durimin, më detyron që ta lexoj ngadalë poezinë e me kujdes dhe kjo gjë, në këmbim më detyron të buzëqesh dhe sigurisht që nuk të bën dëm të qeshësh ndonjëherë.
Kështu që unë e kopjoj me ngadalë baladën dhe i mëshoj vulës prej gome në letër, të cilën ne – anëtarët e shoqërisë së ribbeckianëve – jemi të detyruar që ta mbajmë në dorë. “Bashkoju klubit tonë! Detyrimi yt i vetëm është që ta kopjosh poezinë bashkangjitur dhjetë herë dhe t’ua dërgosh atë pronarëve të pemëve frutore. Pastaj ti mund ta quash veten një ribbeckian, një veçori që ne kemi besim se ti do ta vlerësosh.”
Unë shkruaj adresën e fqinjëve në zarf, ngjis një pullë dhe shkoj te kutia e postës. Kështu ndodh, edhe pse kutia e postës është ngjitur me gardhin e këtij fqinji kaq ngjitur me mua dhe ndërsa ngre kapakun e verdhë të kutisë së postës, unë arrij ta shoh – fqinjin tim – duke ndenjur atje në shkallë, me gishtin tregues ngritur, duke prekur lehtë pjeshkët e tij një e nga një. Nuk ka dyshim për këtë, ai po i numëron ato.
Mëngjesin tjetër ne jemi krah për krah, fqinji im dhe unë, duke pritur postierin, atë engjëll aq të keqpaguar, të cilit as këmbët e sheshta nuk ia pakësojnë sharmin.
Fytyra e fqinjit tim duket edhe më e verdhë se zakonisht, buzët i dridhen dhe sytë e përskuqur lehtë tregojnë se ka kaluar një natë pa gjumë.
– Nuk thuhet me fjalë, – më thotë ai, – se si kanë rënë standardet morale. – Sot të rinjtë nuk janë gjë tjetër veçse hajdutë dhe grabitës. Ku do të përfundojë e gjithë kjo?
– Në katastrofê.
– Pikërisht. E shoh që je dakord.
– Sigurisht. Është e pashmangshme. Ne po lëvizim në mënyrë të pashmangshme drejt humnerës. Gjithë kjo shthurje, gjithë këto dëfrime.
– Nuk ka respekt për pronën e të tjerëve! Tjetri duhet të… por policia refuzon të ndërhyjë. Thjesht imagjino. Dje mbrëma unë i kisha ende të njëqind e tridhjetë e pesë kokrrat në pemën time – dhe këtë mëngjes – a e gjen dot sa kam?
– Njëqind e tridhjetë e dy?
– Je optimist. Njëqind e tridhjetë. Pesë pjeshkë të pjekura. Thjesht imagjinoje. Rrënqethem vetëm kur e mendoj.
– Thasë dhe hi, – nuk kemi alternativë. Morali është diçka e së shkuarës. Arrij t’i përfytyroj kohët që po vijnë…
Por afrimi i postierit më ndihmon që të mos ta mbaroj fjalinë. Letra që hodha në kutinë e postës dje e kishte kryer ciklin e saj dhe tani nëpërmjet mbledhësit, ndarësit dhe postierit, ndodhej në duart e fqinjit tim.
Për mua nuk kishte postë. E kush do mê shkruante mua, që nuk jam një ribbeckian aktiv por thjesht pasiv? Unë nuk nuk kam në pronësi një pemë frutore, madje, as edhe ndonjë shkurre dhe i vetmi njeri që ma di emrin është shitësi i ushqimores në cep, i cili, kundra dëshirës më jep falas dhe me sy të pikëlluar sheh bukën gri, margarinën dhe duhanin e prerë imët që zhduket në çantën time të pazarit dhe që me kokëfortësi më refuzon dhënien e ciagareve të rregullta dhe të verës së kuqe. Por ka ardhur çasti që të vëzhgoj shprehjen që ka marrë fqinji im: ai e ka hapur letrën, ka vënë syzet dhe me një rrudhje vetullash fillon të lexojë; ai lexon, lexon dhe unë jam i habitur me gjatësinë e asaj balade. Më kot pres për ndonjë buzëqeshje në fytyrën e tij; asgjë, nuk ka asgjë në të. Pa dyshim që një person, i cili nuk reagon ndaj letërsisë, po aq nuk reagon edhe ndaj humorit. Ai heq syzet, meqë ka qenë duke lexuar ca gjëra të parëndësishme, e palos letrën, e hap sërish dhe ma zgjat mua që nga gardhi, duke thënë:
– Dëgjo, mos je ti…. ë… çfarë qe ajo?
– Shkrimtar, – them unë.
– Sigurisht, hidhi një sy kësaj, çfare paske bërë këtu?
Pamja e papritur e shkrimit tim të dorës më shokon.
Ndishta, mendoj unë, ai është një person të cilin mund ta arrish vetëm në mënyrë akustike, indiferent ndaj sharmit vizual.
Dhe unë filloj të lexoj me zë të larteë “Zoti Ribbeck i  Havelland-it/ Në kopshtin e tij ka një pjeshkë…
– Oh, e di se çfarê do të thotë!
– A e pe pullën në fund? Êshtë një pullë atje: “Bashkoju klubit tonë!”
– E di, e di, – thotë ai me padurim dhe fytyra e tij e zbehtë merr një hije më të errët. – por nuk ka kuptim që të më dërgosh mua diçka të tillë pasi kam vetëm një pjeshkë. Është diçka për dardhët, apo jo? Menyra sesi njerëzit humbin kohën.
Ai tund kokën dhe lëviz sa andej-këtej në pozicionin e tij të vëzhgimit në pjesën e prapme, atje ku ai mund t’i ruajë pjeshkët.
E shoh, mendova unë, ndërsa palosa letrën dhe tani po pyes veten nëse duhet të aplikoj për një ndryshim në statusin e klubit tonë. Sigurisht që balada do ta humbte muzikalitetin, sepse nuk ka dhe aq shumë fruta një rrokëshe.

Përktheu: Arlinda Guma