Henri Michaux

Plymit i dhimbte pak gishti.
– Ndoshta do ishte më mirë të vizitoheshe te ndonjë mjek, i thotë e shoqja. Nganjëherë mjafton një pomadë…
Dhe Plymi shkon te mjeku.
– Gishti duhet prerë, thotë kirurgu. Me anestezi, do zgjasë gjithë-gjithë gjashtë minuta. Meqë ju jeni i pasur, s’keni ç’i doni gjithë këta gishtërinj. Do jem shumë i kënaqur për këtë operacion të vogël. Do t’ju tregoj pastaj disa modele gishtash artificialë. Janë jashtëzakonisht të hijshëm. Ca të shtrenjë pa dyshim. Por s’është vendi këtu të bëjmë hesapet, natyrisht. Do bëhet më e mira.
Plymi vështron gishtin gjithë trishtim dhe kërkon ndjesë.
– Doktor, është treguesi, ju e kuptoni, një gisht i domosdoshëm. Rastisi që duhet t’i shkruaj prapë nënës. Gjithmonë gishti tregues më shërben për të shkruar. Nëna shqetësohet po të kalojë kohë pa i shkruar, dhe nuk kam për ta parë tani afër. Ajo është një grua shumë e ndjeshme, preket menjëherë.
– Mos kini merak për këtë, i thotë kirurgu, ja ku keni letër, letër të bardhë, pa kokë natyrisht. Disa fjalë të ndiera nga ana juaj do t’i kthejnë asaj gëzimin.
Sa të mbaroni ju, unë po shkoj t’i bëj një telefonatë klinikës që të përgatitet çdo gjë e të mbeten vetëm veglat e sterilizuara për t’u nxjerrë. Kthehem në çast…
Dhe ja tek kthehet.
– Çdo gjë është në rregull, na presin.
– Më falni, doktor, ia bëri Plymi, ju e shihni, po më dridhet dora, s’kam ç’i bëj…eh…
– Epo mirë, i thotë kirurgu, keni të drejtë, më mirë të mos shkruani. Gratë shohin çdo gjë me një imtësi të tmerrshme, sidomos nënat. Shohin gjithkund ngurrim kur është fjala për bijtë e tyre, dhe nga hiçi krijojnë një botë të tërë. Për to ne mbetemi gjithmonë kalamaj. Ja tek e keni bastunin dhe kapelen. Automobili na pret.
Dhe mbërrijnë në sallën e operacionit.
– Doktor, dëgjoni. Vërtet…
– Oh tani! bëri kirurgu, mos u shqetësoni, paskeni shumë skrupuj. Do ta shkruajmë bashkë atë letër. Do vras mendjen ndërsa ju operoj.
Dhe duke avitur maskën, ai përgjum Plymin.
– Ti mund të merrje edhe mendimin tim, i thotë e shoqja Plymit.
Mos të të gënjejë mendja që një gisht i humbur gjendet prapë aq kollaj.
S’e kam shumë për zemër një burrë të cunguar. Kur dora jote të nisë të zbrazet ca, mos më ki më në refene.
Sakatët janë të ligj, kjo nxit sadizmin. Nuk jam mësuar të jetoj me një sadist. Sigurisht që ti mendon se do jem e gatshme të të ndihmoj. Sa për dijeni, e ke gabim, do kishe bërë mirë të ishe menduar mirë…
– Dëgjo, thotë Plymi, mos na hap telashe. Më kanë mbetur edhe nëntë gishta të tjerë dhe, për më tepër, karakteri yt mund të ndryshojë.

_______

[Nga libri “Një kokë del nga muri”, Botimet e Odeonit, 2004, përkthyer nga Alket Çani]