ENIGMA-Henri Michaux

 

Ata e dinin ç’do të thotë të rrish në pritje. Kam njohur njërin, edhe të tjerë e kanë njohur, që priste. Ishte futur në një vrimë dhe priste.
Nëse ti kërkoje një vrimë që do të hynte në punë për ndonjë gjë, do ia vlente më mirë, më beso, të kërkoje tjetërkund një tjetër vrimë, ose të uleshe aty pranë tij, e të tymosje çibukët e gjatë të durimit.
Sepse ai nuk luante vendit.
I hidhnin gurë dhe ai i hante.
Në fillim dukej i habitur, pastaj i hante. Ashtu rrinte edhe kur flinte, edhe kur ishte zgjuar, më shumë se jeta e një të paragjykuari, më shumë se një kedër, më shumë se psalmet që këndojnë kedrët e rrëzuar; ai priste kështu, gjithmonë duke u pakësuar derisa të mbetej vetëm gishti i vetvetes.

*

Isha mimika.
Isha fytyra e një njeriu, por te qeni zija vendin e bishtit, domethënë zvarritesha, teksa një karrocë që po kalonte rrafsh me tokën, më rrëzoi përdhe.
Kur ra mbrëmja, një burrë, ngaqë iu duk si cigare, e mori mimikën dhe u frikësua.

*

Isha një fetus.
Nëna më zgjonte kur qëllonte që mendonte për zotin Riez.
Ndonjëherë, në të njëjtën kohë zgjoheshin edhe fetuse të tjerë, fetuse nënash të rrahura apo që pinin alkool apo që rrëfeheshin.
Kështu pra, një mbrëmje, ishim shtatëdhjetë fetuse që bënim muhabet nga njëri bark në tjetrin, nuk di në çfarë mënyre, në largësi.
Më vonë nuk e takuam kurrë njëri-tjetrin.

*

Me ca tul buke krijova një kafshë të vogël, një si lloj miusheje. Me t’i mbaruar putrën e tretë, miushja nisi të vrapojë… U arratis duke përfituar nga nata.

 

Përktheu: Alket Çani