BAHÇJA E MOSMIRËNJOHJES-Kostas Kariotakis

 

Do kultivoj më të bukurën lule.

Në zemrat e njerëzve do mbjell Mosmirënjohjen.

Të favorshme kushtet, i përshtashëm vendi.

Era po i shqyen pemët.

Në atmosferën e sëmurë, ngrihen gjarpërinjtë.

Mendjet… punishte falsifikimi. Vepra përbindëshish primitivë kanë epruvetat.

Dhe brenda në pyll me monstra, kërko të jetosh.

Unë do kultivoj Mosmirënjohjen.

Në fund të pranverës, bahçja ime, do jetë plot me monstra të mrekullueshëm të llojit.

Mbrëmjeve nën dritën e hënës, do ec i vetmuar, në rrugët e lakuara, duke numëruar ato lule.

Do afrohem symbyllur, në të kadifejtën e errët të kurorës së tyre, do ndiej pafytyrësinë armiqësore të deformimit dhe do nuhas aromën e tyre.

Orët do kalojnë, yjet do kthehen dhe aura do marrë frymë, por unë duke u plakur, do kujtoj…

Do kujtoj grushtet shtrënguar, buzëqeshjet mashtruese dhe indiferencën tradhtare.

Do jem i tëri një kujtim i hidhur, një statujë ku rreth e rrotull, do rriten bimë tropikale, do dendësohen, do ngatërrohen mes tyre, do fitojnë Tokën dhe Ajrin.

Pak nga pak klonet e tyre do më mbysin në grykë, do më trazohen nëpër flokë, do më mbështjellin me reagimin njerëzor.

Diku, pas shtytjes së tyre do fundosem në baltë.

Dhe bahçja ime do jetë Bahçja e Mosmirënjohjes.

 

Përktheu: Nilda Baxha