Author

Admin - page 41

Admin has 1596 articles published.

Ribashkim i Pashpresuar -Johann Peter Hebel

in Letërsi/Përkthim/Tharm by

 Johann Peter Hebel

Pesëdhjetë vite më parë, në qytezën Falun të Suedisë, një i ri, minator, puthej me të fejuarën e tij rioshe e të hijshme dhe diç i pëshpëriste: “Në ditën e Shën Luçisë, e jona dashuri do t’bekohet nga famulltari, kësisoj, ne do të bëhemi burrë e grua dhe do të ndërtojmë një fole krejt tonën”. “Paqe e dashuri paçim përherë me vete!”, vazhdoi e fejuara gojëmbël, duke buzëqeshur e lumtur, “pse, për mua, ti je i vetmi, je gjithçka kam e pa ty më mirë të isha në varr se kudo tjeter”.

Por, pak para festës së Shën Luçisë, teksa famulltari, për të dytën herë, pat’ thirrur: “Nëse, dikush ka dijeni për ndonjë pengesë që këta dy shpirtra nuk mund të bashkohen në të shenjtën martesë”, vdekja kumboi me ogurin e saj të zi. Se, mëngjesin e shkuar, kur i riu me veshjen e zezë të minatorit (një minator e mbath çdo ditë vdekjen si lëkurë) në parmakun e saj ia behu, duke trokitur edhe një herë të fundit në dritare, për t’i uruar asaj mëngjesin e mirë, porse, në mbrëmje, ai nuk u kthye më. Ai nuk u kthye më asnjëherë nga miniera, teksa, ajo, më kot, qëndiste në të kuq konturet e mëndafshta të një shamie të zezë, dhuratë për të dashurin e zemrës në ditën e tyre të martesës. Qëkur ai më nuk erdh’, ajo e kyçi shaminë dhe e vajtoi dhe nuk e harroi kurrë.

Ndërkohë, qyteti i Lisbonës në Portugali u shkatërrua thuajse i tëri nga tërmeti i madh, Lufta 7-Vjeçare mbaroi, perandori Franz I vdiq dhe Jezuitët u shpërbënë dhe Polonia u copëtua dhe perandoresha Maria Tereza vdiq dhe J. F. Struensee u dënua me vdekje e u ekzekutua dhe Amerika shpalli pavarësinë dhe unioni Franko-Spanjoll nuk e pushtoi dot Gjibraltarin. Turqit dënuan gjeneralin Stein në Shpellën e Veteranëve në Hungari dhe perandori Josif, gjithashtu, vdiq. Mbreti Gustav i Suedisë pushtoi Finlandën-Ruse dhe Revolucioni Francez nisi dhe lufta e gjatë mori udhë dhe perandori Leopold II u varros. Napoleoni mposhti Prusinë dhe anglezët bombarduan Kopenhagenin dhe fshatarët mbollën e korrën dhe mullixhiu bluante dhe farkëtari godiste me çekiç dhe minatorët vazhdonin të dërrmuar të çukisnin damarët nëntokësorë në kërkim të mineraleve.

Por, kur në vitin 1809, dy apo tri ditë para festës së Shën Gjonit, teksa minatorët në Falun gërmonin treqind metra nën tokë për të krijuar një rrugëkalim mes dy puseve, nga një gropë mbytur në pluhur e ujë acidik nxorën kufomën e një të riu. Anipse i tejngopur në sulfat hekuri, trupi nuk kish ndryshuar asfare. Mund t’ia dalloje tiparet e fytyrës, deri edhe moshën mund t’ia përcaktoje, a thua se kish vdekur veç një orë më parë, ose, më mirë me thënë, sapo e kish këputur një gjum’ i thellë duke punuar.
Kur drita pa trupin e tij, babë e nënë, miq e të afërm kishin kohë që i ishin ndarë kësaj bote. Kurrkush nuk e njihte djaloshin që flinte gjumin e vdekjes, kurrkush nuk dinte të fliste një fjalë mbi fatkeqësinë e tij, deri kur, e fejuara e minatorit, i cili kishte ikur në turnin e radhës, por nuk qe kthyer më, ia behu.
Me flokët gri, e kërrusur, tek mezi mbahej mbi bastunin e saj, ajo mbërriti aty ku qëndronte trupi i tij dhe e njohu menjëherë të fejuarin e saj. Me një lumturi të beftë, e cila mposhti në çast dhimbjen, ajo u përul përpara trupit të tij dhe qëndroi ashtu gjatë, derisa u përmend prej tronditjes. “Është i fejuari im”, tha ajo më së fundmi, “kam pesëdhjetë vjet që e vajtoj, por, Zoti ma pruri sërish, për ta takuar, edhe një herë, para fundit tim. Një ditë para martesës sonë, ai shkoi në minierë dhe nuk u kthye më”.
Në çast, shpirti i dëshmitarëve u drodh dhe sytë e tyre gufuan në lot, tek shikonin nusen e mpakur në siluetën e vyshkur e të pafuqishme të moshës, ndërkohë që dhëndri ende ruante at’ freski e bukuri rinore; dhe, se si në gjoksin e saj, edhe pse, pesëdhjetë vite patën shkuar, u rindez flaka e dashurisë së dikurshme; porse, ai nuk i buzëqeshte më, as syte nuk i hapi për ta parë të shtrenjtën e zemrës. Më në fund, si e vetmja e afërme e tij në këtë botë, ajo ua besoi trupin e pajetë minatorëve, që ta përcillnin në shtëpinë e saj, derisa, varri i tij në oborrin e kishës të gatitej.

Ditën tjetër, kur varri ishte gati dhe minatorët erdhën sërish për të përcjellë trupin në banesën e fundit, ajo hapi kutinë ku ruante shaminë e zezë të mëndafshtë me konture të kuqta e ia lidhi atij përreth qafës dhe e shoqeroi drejt kishës veshur në teshat e së dielës, sikur të ish dita e tyre e dasmës dhe, jo, dita e varrimit të tij dhe, teksa trupi i tij rrëshkiste në gropën e errët, ajo tha: “Pusho në paqe tani, një ditë, një javë, ose më gjatë, në shtratin e ftohtë të martesës, pesh’ e kohës mos t’u bëftë barrë! Unë kam edhe fare pak rrugë për të bërë dhe do të të vij pranë shumë shpejt dhe dita do të çelet sërish”.
“Çka toka e riktheu një herë, nuk mundet assesi ta fshehë sërish në gjirin e saj, deri kur dita e gjykimit të vijë”, tha ajo, teksa largohej e pëlotur me kryet rrëzuar mbi sup.

Përktheu: Helidon Keku

Testamenti i Skëndebeut-Frederik Rreshpja

in Letërsi/Tharm by

Testamenti i Skëndebeut-Frederik Rreshpja

 

Merreni shpatën time! Vëreni
mbi drurin më madhështor të bregdetit.
Le të vërtitet ajo nga duart e stuhisë!
E kam fjalën këtu: duhet
të armatosim çdo gjë. Edhe erërat.

Ja dhe stapi im prej ulliri, mbilleni!
Mbi degët e tij mund të varni armët.
Duke vështruar kurmet plot plagë të ullinjve,
gjithmonë kam memduar se ata janë drurët e luftës.

Ç’kisha ua dhashë.
Tani trupin tim ta zbrisni thellë në tokë.
Që kur të vijē vjeshta, nga sytë e mi të mbijë grurë.

GËZIMI I TË SHKRUARIT-WISLAWA SZYMBORSKA

in Letërsi/Përkthim/Tharm by

GËZIMI I TË SHKRUARIT-WISLAWA SZYMBORSKA

 

Pse kjo sorkadhe e shkruar u përket këtyre pyjeve të shkruar?
Për një gllënjkë ujë nga një burim
që pasqyron turirin e saj të butë?
Pse e ngre kokën? Çfarë dëgjon?
Mbështetur mbi katër këmbë të holla marrë hua nga e vërteta,
ajo i ngre veshët nën gishtat e mi.
Heshtje – edhe kjo fjalë shushurin nëpër faqe
dhe përkëdhel degët
që kanë mbirë nga fjala “pyje”.

Shtrirë në pritje, gati të kërcejnë në faqen bosh,
germat presin, të pabesa,
kthetra të bindura rregullash,
që kurrë s’do ta lënë të ikë.

Çdo pikë bojë sjell një tjetër grup
gjahtarësh që, me sy picërruar vështrimesh,
gati të mbushin penën e pjerrët në çdo çast,
e rrethojnë sorkadhen duke e marrë shenjë, ngadalë.
Harrojnë se kjo nuk është veçse fantazi,
këtu sundojnë të tjera ligje, të zeza në të bardhë.
Çdo shkëndijë syri zgjat aq sa vendos unë
dhe nëse dua, kohën e ndaj në grimca të vogla përjetësie
e plumbat i ngrij në fluturim e sipër.

Asnjë gjë nuk do të ndodhë pa urdhrin tim.
Pa bekimin tim, as edhe një gjethe nuk do bjerë
dhe asnjë teh bari nuk do përkulet nën atë thundër të vogël.

A ka pra një botë
ku fatin mund ta sundoj plotësisht?
Të cilën e lidh me zinxhirë shenjash?
Një qenie, të cilës mund t’i jap përjetësinë?

Gëzimi i të shkruarit.
Fuqia e ruajtjes.
Hakmarrja e një dore të vdekshme.

 

Përktheu: Ajkuna Dakli

Poezi nga Shpëtim Selmani

in Letërsi/Tharm by

Poezi nga Shpëtim Selmani

 

*

Bie borë.
Nga ballkoni shoh një burrë
që heq bredhin,
(nuk e di a ka veprim më tragjik.)
Ne heqim vitet,
vitet një ditë, heqin secilin prej nesh.
Burri më sheh dhe largohet,
unë rri aty,
me çdo kusht dua të di se çfarë do të ndodhë
me të, por ai ndal dritën.
Tek unë ndizet drita e trishtimit,
një zog agresiv brenda meje
cicëron ashpër.
Burri nuk kthehet,
drita e tij nuk ndizet.
Tek unë ndizet drita e trishtimit.
I lumtur gjithmonë
me brengën si lëkurë,
i lumtur si një këngë,
pa shtegdalje e Radiohead,
largohem andej
dhe shtrihem si diçka
mes djallit dhe detit të thellë,
ngjyrë blu.*

_______

*sipas Martin Amis.

Shija e bukës-Heinrich Böll

in Letërsi/Përkthim/Tharm by

Heinrich Böll

Tek hyrja e qilarit e priti era mbytëse dhe e thartë e ajrit. Ai ecte ngadalë, me hapat që rreshqitnin, duke kërkuar rrugën kuturu me duar, në errësirën e zverdhemtë: nga diku po pikonte ujë, duhej të kishte ndonjë plasë në çati ose duhej të ishte çarë ndonjë tub. Uji përzihej me pluhurin dhe çakullën dhe i bënte hapat të rrëshqitshëm sikur të ishe në fundin e një akuariumi.
Ai ecte përpara. Nga një derë nga mbrapa vinte pakëz dritë; në gjysmëerrësirë mund të shihte një shenjë në të djathtë të tij që thoshte: “Dhomë me rreze X. Mos hyr.” Ai ecte kundrejt dritës; ajo ishte e verdhë dhe e butë; nga mënyra sesi dridhej bënte të kuptohej se duhej të ishte qiri. Ndërsa ecte, shihte në dhomat e errëta, ku mund të dallonte një grumbull karrigesh, divanë lëkure, dollapë të përmbysur. Dera nga e cila hynte drita ishte e hapur tej për tej. Pranë qiririt të madh të altarit ishte një murgeshë me petk blu, që po hidhte pak sallatë në njê tas të emaluar; mbi grumbullin e gjetheve të vogla të gjelbra kishte një shtresë të bardhë dhe ai arrinte të dëgjonte salcën që rrotullohej butësisht në fund të tasit. Dora e gjerë e përskuqur e murgeshës bënte që gjethet të rrotulloheshin e të rrotulloheshin, dhe kur ndonjëherë disa binin jashtë buzës së enës, ajo do t’i ngrinte qetësisht dhe do t’i hidhte sërish atje. Pranë shandanit ishte një tenxhere në formë kubike, që lëshonte një aromë supe bajate – me ujë të nxehtë, qepë dhe diçka si tip bulioni.
Ai tha me zë të lartë: “Mirëmbrëma!”
Murgesha u kthye, disi e alarmuar në fytyrën e gjerë rozë, dhe tha butësisht: – Oh Zot – çfarë doni? Duart e saj pikonin salcë qumështi dhe ca copa gjethe maruleje ishin ngjitur në krahet e saj të butë fëminorë.
– Oh Zot, – tha ajo, – më trembët! Doni ndonjë gjë?
– Jam i uritur, – tha ai me zë të ulët.
Por ai nuk po shihte më nga murgesha. Vështrimi i tij u ngjit në të djathtë, tek një dollap i hapur, dera e të cilit ishte shqyer nga presioni i ajrit, tek mbetjet dhëmbë-dhëmbë të derës prej kompensate ende varur në mentesha dhe në dyshemenë e mbuluar nga leskra të shkërmoqura boje. Dollapi kishte bukë, shumë bukë; ato rrinin pirg të hedhura pakujdes, më shumë se një duzinë buke e tharë. Goja e tij menjëherë filloi të lëshonte lëng, duke gëlltitir poshtë valën e pështymës, ai mendoi: – Unë do ha bukë, sido që të ndodhë, unë do ha bukë…
Ai pa nga murgesha; sytë e saj fëminorë tregonin dhembshuri dhe frikë.
– Jeni i uritur? – tha ajo. – A jeni i uritur? Dhe pa me vetullat ngritur nga tasi i sallatës, nga tenxherja e supës dhe pirgu i bukës.
– Bukë, – tha ai. – Pak bukë, ju lutem!
Ajo shkoi tek dollapi, mori një copë, e vuri në tavolinë dhe nisi të shihte në sirtar për një thikë.
– Faleminderit, – tha ai butësisht. – Mos u shqetësoni, buka edhe mund të copëtohet…
Murgesha e futi tasin e sallatës nën krah, mori tenxheren e supës dhe i shkoi pranë. Ai ndau me nxitim një copë buke; mjekra po i dridhej dhe mund t’i ndjente muskujt e gojës dhe të grykës nën një tik nervoz. Pastaj nguli dhëmbët në sipërfaqen e butë me kodrinëza të bukës që kishte copëtuar. Ai po hante bukë. Buka ishte e ndenjur, duhej të kishte atje një javë, bukë e thatë thekre, me një etiketë të kuqe të ndonjë furre buke apo diçka e tillë. Ai vazhdonte t’ia ngulte dhëmbët, po e mbaronte edhe koren e kaftë si prej lëkure, pastai e kapi bukën me të dyja duart dhe ndau një copë tjetër.
Hante me dorën e djathtë, mbërthente copën e bukës me të majtën, vazhdonte të përtypej, ashtu i ulur në buzë të një arke, e sa herë që ndante një copë, kafshonte në mesin e butë dhe ndjente përreth gojës prekjen e bukës, si një përkëdhelje e thatë, ndërsa dhëmbët e tij vazhdonin të kafshonin.

Përktheu: Arlinda Guma

Fundi i luftës-Dahlia Ravikovitch

in Letërsi/Përkthim/Tharm by

Fundi i luftës-Dahlia Ravikovitch

 

Ai erdhi në mesnatë, këmbët të prera,
plagët e vjetra të përthara prej kohësh.
Ai erdhi nga dritarja e katit të tretë,
ç’mrekulli që mundi të hynte.
Jetonim kohë hidhërimesh të mëdha;
shumë kishin humbur të afërmit.
Rrugët ishin të shtruara me karta të grisura,
mbushur me jetimë që ktheheshin.

Isha e akullt si kristali kur erdhi
dhe u shkriva porsi dylli.
Ai më shndërroi si shndërrohet
një vello nateje në butësi agimi.
Guximi i tij ishte i tejdukshëm si avulli
që derdhet nga retë në mëngjes.

 

Përktheu: Leda Kushova

NJË BOTË E PËRSOSUR-Xhevdet Bajraj

in Letërsi/Tharm by

NJË BOTË E PËRSOSUR-Xhevdet Bajraj

 

Një shqiponjë
fluturon në qiell në mënyrë të përsosur
dhe klith.
Një lepur vrapon në mënyrë të përsosur,
fshihet në një ferrë të vogël
të përsosur
dhe hesht.
Një ujk,
në mënyrë të përsosur ndjek një qengj,
e kafshon në fyt
dhe qengji, i cili në mënyrë të përsosur
është qengj,
vdes.
Një gomar, në mënyrë të përsosur
ec
dhe pëllet si gomar,
vetëm njeriu që vete pas tij
duket i humbur në rrugën e vet
dhe fatkeqësisht,
jo vetëm që duket,
por ai është i humbur
në mënyrë të përsosur.

______

Shkëputur nga libri: “Me zemër në qese najloni“, Sh. B. “Armagedoni“, 2021

Duke mbajtur një sy tek ata në pushtet/Niels Hav

in A(rt)ktivizëm/Letërsi by

Kam thënë shpesh se poezia është politike. Kjo sepse poezitë e vërteta merren me reagimin njerëzor ndaj realitetit dhe politika është pjesë e realitetit dhe historisë në ndryshim e sipër. Edhe nëse një poet shkruan i futur në një shtëpi xhami duke pirë çaj, kjo reflekton politikë-Yehuda Amichai

 Niels Hav (Danimarkë)

20, Dhjetor, 2021

Kur Joe Biden u inagurua si President në SHBA, poeti Amanda Gorman lexoi në ceremoninë e tij. Poeti mund të marrë një rol të ngjashëm në kultura të ndryshme. Por në jetën e përditshme, dhe shumicën e kohës, poeti është një i jashtëm. Një bandit i vetëm në shkretëtirë. Ja kështu është në Evropë dhe në pjesën tjetër të botës gjithashtu.

Ne shkrimtarët jemi si muzikantët solo. Ngremë lart të njëjtat virtyte si beduinët: këmbënguljen dhe bujarinë. Disa poetë nga kolegët tanë më të mirë e njohin urinë dhe etjen, varfërinë heroike dhe mallin. Ka vlera të tjera të ndryshme nga materialja dhe ruajtja e këtyre vlerave është një prej detyrave të poezisë.

Kurrë më parë në historinë e botës nuk kanë jetuar kaq shumë njerëz në ekzil; luftërat, zija e urisë dhe ndryshimi i klimës po i shtyjnë njerëzit të ikin- sot jemi të gjithë një lloj nomadësh. Është një paradoks që nacionalizmi lulëzon në të njëjtën kohë. Ne jemi poetë dhe banojmë në republikën letrare. Fizikisht jemi në Shangai, Bogota, Stamboll apo Kopenhagë por poezia është vendlindja jonë mendore dhe shpirtërore.

Poezia nuk është për çamarrokët. Detyra jonë është të mbajmë një sy nga ata në pushtet dhe të flasim për gjërat siç janë. Kur e padrejta shtyp të vërtetën, poetët janë të parët që burgosen dhe kjo është logjike. Por poezia është e afërt me muzikën dhe kur një poezi është e suksesshme, fjalët kanë një rezonancë të thellë në mendje dhe në shpirt. Poezia e mirë është magjike.

Poezia duhet të angazhohet në bukurinë dhe madhështinë e jetës- dhe në problemet e jetës së përditshme të njeriut të zakonshëm. Të kërkosh të vërtetën është si të gjuash hardhuca në errësirë dhe s’ka rëndësi si hidhemi e përdridhemi, vithet ngelen prapa. Duhet të jemi të ndershëm për çregullimin tonë. Arti është në kërkim të një vërtete më të thellë sesa zgjidhjet politike por prapë poezia do gjithnjë të jetë një shembull kritik me detyrën shtesë të thënies së të vërtetës rreth problemeve reale në botën reale.

Ne jemi pjesë e një dhe të vetmit qytetërim universal dhe kemi një fat të përbashkët pavarësisht nga alfabeti që përdorim. Le të punojmë për një lulëzim të ri të artit dhe poezisë në një botë paqësore. Poezia mund të kontribuojë në mirëkuptimin ndërmjet popujve dhe kulturave të botës, të kontribuojë në respektin për individin dhe ëndrrën e tij personale për një jetë në lumturi dhe harmoni. Ne të gjithë kemi atë ëndërr.

 

Poezia-Niels Hav

A nuk e vini kështu poezinë

nën vargonj – ti je nën arrest!

Poezia nuk u bindet urdhërave

Poezia nuk bëhet e mirë në qelitë e izolimit,

Ajo endet në lagjet e periferive,

rrëmon në hedhurinat e njerëzve

Poezia është armë.

Poezia është mosbesuese ndaj ligjit dhe gjykatave,

ajo beson në një drejtësi më të lartë.

Ajo hyn në debat me çdo kalimtar,

i ndërhyn bosit të një kompanie

duke i bërë akuza të rënda.

Nuk tregon respekt. Ka erë të keqe

(mut & trëndafila)

Poezia pret me kënaqësi në radhë për një bubullimë.

Poezia e kalon natën në vetmi

dhe ekstazë të egër

poezia sillet vërdallë në aeroporte

dhe në bordet e tejmbushura të trageteve

poezia është më së shumti politike

por e urren politikën

poezia është nevrike,

por flet vetëm në raste të rralla.

Poezia e prish festën

Poezia është gati të heqë xhaketën

dhe t’ju takojë jashtë

Poezisë gjithnjë

i hipin kacabunjtë.

Niels Hav është një poet danez dhe prozator i tregimeve të shkurtra, autor i shtatë përmbledhjeve me poezi dhe tre librave me tregime.

Marrë nga “Culture Matters” portal i një grupi shkrimtarësh, artistësh dhe aktivistësh. 

Përktheu: Kujtim Morina

Shpata-Franz Kafka

in Letërsi/Përkthim/Tharm by

Franz Kafka

Bashkë me dy shokë kishim vendosur që të dielën të bënim një shëtitje, por nuk më doli gjumi fare; ora kaloi dhe kjo është kundër zakoneve të mia. Shokët, të cilët njohnin përpikmërinë time, u habitën nga vonesa. Ata erdhën para shtëpisë, pritën pak aty, pastaj ngjitën shkallët dhe trokitën në derë. Kërceva përpjetë dhe brofa nga shtrati, duke u munduar që të bëhesha gati sa më parë. U vesha e hapa derën, po shokët shtangën kur më panë. Dukeshin të trembur.
– Çfarë ke pas koke? – thirrën ata.
Unë vetë sapo isha zgjuar, kisha vënë re se diçka më pengonte ta përkulja kokën prapa. Preka zverkun. Atë hop, shokët që e kishin marrë veten, thirrën:
– Kujdes! Mos plagosesh!
Pas koke preka dorezën e një shpate! Shokët m’u afruan, më vrojtuan e më çuan në dhomë, para raftit me pasqyrë; aty më zhveshën deri në bel. Një shpatë e madhe dhe e vjetër kalorësie, me një dorezë në trajtë kryqi, ishte ngulur me tërë tehun në shpinën time. Po tehu i futur me kujdes nuk më kishte shkaktuar asnjë plagë, ngaqë ishte futur në mes të mishit dhe lëkurës. Edhe te pika e qafës ku ishte futur, nuk kishte ndonjë shenjë dhe qafa ishte e thatë dhe e paprekur; shokët më siguruan se vrima e nevojshme për të hyrë shpata ishte hapur pa shkaktuar asnjë pikë gjaku. Pastaj ata hipën në kolltuk dhe pak nga pak e nxorën shpatën, edhe kësaj here nuk doli asnjë pikë gjaku dhe vrima në qafë u mbyll, veç nje blanë shumë e vogël mbeti mbi lëkurë.
– Ja shpata jote! – thirrën shokët dhe ma zgjatën duke qeshur.
E peshova me të dyja duart: ishte një armë shunë e çmuar dhe mbase e kishin përdorur ushtarët e kryqëzatave.
Kush i lejon kalorësit e lashtë të enden në ëndrrat tona duke vringëlluar shpatat e tyre dhe të përshkojnë me to njerëzit që flenë të qetë? Nëse ata nuk plagosin rëndë, kjo vjen se patjetër armët e tyre vetëm rrëshqasin te të gjallët… dhe pas dere gjenden shokë besnikë, që trokasin të shtyrë nga mëshira.

Përkthyer nga: Gjergj Vlashi

Po të ishte bota për së mbari-Nuhi Sadiku

in Letërsi/Tharm by

Po të ishte bota për së mbari-Nuhi Sadiku

 

Po të ishte bota për së mbari
nuk do të isha ky që jam
Bie fjala:
Kurrë nuk do të bija në gjumë në orën 3,
as do të zgjohesha në orën 6
Do të urreja shiun,
do të dashuroja diellin
tmerrësisht,
por më pak sesa e dashurova atë.
Do të më pëlqente të flisja me njerëz
dhe nuk do të mendoja se njerëzit
në parim janë krijesa të këqija
që vrapojnë të shërojnë egon e vet.
As njerëzit nuk do të mendonin për mua
se jam arrogant dhe mendjemadh,
por do të më njihnin vërtet siç jam:
një vetmitar i pashërueshëm
një vdekatar i zakonshëm që e adhuron
vetminë.
Mbase po të mos ishte bota kaq e përçudshme:
do t’i besoja një Zoti,
do t’i bashkohesha një turme,
do të isha kapitalist,
do të besoja në demokraci,
do të isha nacionalist,
edhe më keq, do të isha shovinist,
nuk do të dëgjoja kurrë muzikë,
do të urreja Pink Floyd,
nuk do të lexoja asnjëherë një varg,
as që më vjen në mendje se do të shkruaja
ndonjëherë poezi,
nuk do të bleja libra si i marrë,
nuk do ta doja filozofinë,
nuk do të rrezikoja të lexoja
librat e Michel Houellebecq-ut
dhe të Emil Cioran-it.
Mbi të gjitha,
po të ishte bota për së mbari,
unë s’do të isha i burgosur
brenda kësaj lirie që më privon të shkoj te Ajo.

Po të ishte bota për së mbari,
kurrë nuk do të isha ky që jam.

Këtë e kuptova sot,
më 6 janar,
kur pasi e përpiva një espresso,
me një sandwich të ftohtë në dorë,
m’u desh të kthehem në zyrë,
duke i numëruar hapat e mi të ngadaltë,
e duke shikuar lart në qiell.

Meqë ra fjala,
dita duket sikur do t’ia krisë vajit.

1 39 40 41 42 43 160
Go to Top