David Remnick

Pas një goditjeje thuajse fatale – dhe pas dekadash kërcënimesh – romancieri flet për shkrimin si një akt që sfidon vdekjen.
“Gjithmonë kam menduar se librat e mi janë më interesantë se jeta ime”, thotë Rushdie. “Bota duket se nuk pajtohet me këtë.

Kur Salman Rushdie mbushi shtatëdhjetë e pesë vjeç, ai kishte çdo arsye të besonte se e kishte tejkaluar kërcënimin me vdekje. Shumë kohë më parë, në ditën e Shën Valentinit, viti 1989, Udhëheqësi Suprem i Iranit, Ajatollah Ruhollah Khomeini, e shpalli romanin e Rushdies “Vargjet Satanike” si blasfem dhe lëshoi ​​një fetva që urdhëronte ekzekutimin e autorit të tij dhe “të të gjithë atyre që ishin përfshirë në botimin e tij”. Rushdie, banor i Londrës, e kaloi dekadën e ardhshme në një gjendje ekzistence arratisjeje, nën mbrojtjen e vazhdueshme të policisë. Por pasi u vendos në New York, në vitin 2000, ai jetoi i lirë, duke ngulmuar që të mos mbrohej. Ai refuzonte të terrorizohej. Megjithatë, kishte raste kur kërcënimi i vazhdueshëm u bë i dukshëm, dhe jo vetëm në rrjetin e çmendur të internetit.
Në vitin 2012, gjatë mbledhjes vjetore vjeshtore të liderëve botërorë në Kombet e Bashkuara, unë iu bashkova një takimi të vogël gazetarësh me Mahmoud Ahmadinexhad-in, Presidentin e Iranit, dhe e pyeta nëse dhurata shumëmilionëshe që një fondacion iranian kishte vendosur për kokën e Rushdies ishte hequr. Ahmadinexhad-i buzëqeshi me një vezullim ligësie. “Salman Rushdie, ku është ai tani?” tha ai. Nuk ka asnjë lajm për të. Mos është në Shtetet e Bashkuara? Nëse ai është në SHBA, ju nuk duhet ta transmetoni këtë, për sigurinë e tij.”
Brenda një viti, Ahmadinexhad-i nuk ishte më në detyrë dhe pa favorin e mullahëve. Rushdie vazhdoi të jetonte si njeri i lirë. Vitet kaluan. Ai shkroi libër pas libri, dha mësim, mbajti ligjërata, udhëtoi, u takua me lexues, u martua, u divorcua dhe u bë i përhershëm në qytetin që ishte bërê shtëpia e tij.
Nëse ndonjëherë ndiente nevojën për ndonjë gjurmë anonimiteti, ai mbante një kapele bejsbolli. Duke kujtuar muajt e tij të parë në New York, Rushdie më tha: “Njerëzit kishin frikë të ishin rreth meje. Mendova se mënyra e vetme që të mundja ta ndaloja këtë ishte që të sillesha sikur nuk kisha frikë. Më duhet t’u tregoj se nuk ka asgjë për t’u frikësuar.” Një natë, ai doli për darkë me Andrew Wylie-n, agjentin dhe mikun e tij, në Nick & Toni’s, një restorant jashtëzakonisht i dukshëm në East Hampton. Piktori Eric Fischl u ndal pranë tavolinës së tyre dhe tha: “A nuk duhet që të kemi frikë të gjithë dhe të largohemi nga restoranti?” “Epo, unë jam duke darkuar,” u përgjigj Rushdie. “Ju mund të bëni atë që ju pëlqen.” Fischl-i nuk kishte për qëllim ta fyente, por ndonjëherë kishte një ton talljeje në rrëfimet e shtypit për “praninë e palodhshme të Rushdies në skenën e jetës së natës në New York”, siç e thoshte Laura M. Holson-i në  Times. Disa njerëz mendonin se ai duhej të kishte ndërmarrë një qëndrim më të ashpër ndaj gjendjes së tij të vështirë. A do të kishte dalë Solzhenitsyn-i në skenë me Bono-n apo a do të kishte kërcyer ai mbrëmjeve në Moomba?
Për Rushdien, mbajtja e një profili të ulët do të ishte kapitullim. Ai ishte një qenie shoqërore dhe do të jetonte si të donte. Ai madje u përpoq ta bënte fetvën qesharake.
Gjashtë vjet më parë, ai luajti veten në një episod të “Curb Your Enthusiasm” në të cilin Larry David provokoi kërcënime nga Irani për talljen me Ajatollah-un ndërsa promovonte produksionin e tij të ardhshëm “Fatwa! Muzikal.” Davidi është i tmerruar, por personazhi i Rushdies e siguron se jeta nën një dekret ekzekutimi, megjithëse mund të jetë” e frikshme”, gjithashtu e bën një burrë joshës për gratë. “Nuk je pikërisht ti, është fetva e mbështjellë rreth teje, si pluhuri seksi!” thotë ai. Me çdo gjest publik, dukej se Rushdie ishte i vendosur të tregonte se ai jo thjesht do të mbijetonte, por do të lulëzonte; në tryezën e tij dhe në qytet. “Nuk kishte asgjë të tillë si siguria absolute,” shkroi ai në kujtimet e tij në vetën e tretë, “Joseph Anton”, botuar në vitin 2012. Kishte vetëm shkallë të ndryshme pasigurie. Ai duhet të mësojë të jetojë me këtë.” Ai e kuptoi mirë se vdekja e tij nuk do të kërkonte përpjekjet e koordinuara të Korpusit të Gardës Revolucionare Islamike ose të Hezbollahut; një i krisur i vetmuar mund ta bënte lehtësisht punën. “Por unë kisha arritur të ndieja se kjo ishte shumë kohë më parë dhe se bota po vazhdonte të ecte përpara”, më tha ai.
Në shtator të vitit 2021, Rushdie u martua me poeten dhe romancieren Rachel Eliza Griffiths, të cilën e kishte takuar gjashtë vjet më parë, në një ngjarje letrare. Kjo ishte martesa e tij e pestë dhe e lumtur. Ata e kaluan pandeminë së bashku në mënyrë produktive. Deri në korrikun e shkuar, Rushdie kishte bërë korrigjimet e tij të fundit në një roman të ri, të titulluar “Qyteti i Fitores“. Një nga shkëndijat për romanin ishte një udhëtim dekada më parë në qytetin Hampi, në Indinë Jugore, vendi i rrënojave të perandorisë mesjetare Vijayanagara.
“Qyteti i Fitores”, i cili paraqitet si një epope mesjetare sanskrite, është historia e një vajze të re të quajtur Pampa Kampana, e cila, pasi dëshmoi vdekjen e nënës së saj, fiton fuqi hyjnore dhe sjell në jetë një metropol të lavdishëm të quajtur Bisnaga, në të cilin gratë i rezistojnë sundimit patriarkal dhe toleranca fetare mbizotëron, të paktën për njëfarë kohe. Romani, i vendosur në traditën e përrallave, bazohet në leximet e Rushdies për mitologjinë hindu dhe për historinë e Azisë Jugore. “Mbretërit e parë të Vijayanagaras e shpallën, mjaft seriozisht, se ata kishin zbritur nga Hëna,” tha Rushdie. “Pra, kur këta mbretër, Harihara dhe Bukka, shpallin se janë anëtarë të dinastisë hënore, ata në thelb e lidhin veten me ata heronj të mëdhenj. Është njësoj si të thuash: ‘Kam prejardhje nga e njëjta familje me Akilin.’ Ose me Agamemnonin. Dhe kështu mendova, epo, nëse mund ta thush këtë, mund të thuash gjithçka. Mbi të gjitha, libri nxitet nga personazhi i Pampa Kampana-s, i cili, thotë Rushdie, “sapo u shfaq në kokën time” dhe i dha atij historinë, ndjesinë e drejtimit. Kënaqësia për Rushdien në shkrimin e romanit ishte në “ndërtimin e botës” dhe në të njëjtën kohë, duke shkruar për një personazh që e ndërton atë botë: “Jam unë që e bëj atë, por është edhe ajo që e bën këtë”. Kënaqësia është infektive. “Qyteti i Fitores” është një roman jashtëzakonisht i këndshëm. Është gjithashtu një pohim. Në fund, me qytetin e madh ndër gërmadha, ajo që ka mbetur nuk është tregimtarja, por fjalët e saj:

Pampa Kampana, është autorja e këtij libri. Unë kam jetuar për të parë një perandori të ngrihet dhe të bjerë.
Si kujtohen tani këta mbretër, këto mbretëresha?
Ata ekzistojnë tani vetëm me fjalë…
Unë vetë nuk jam asgjë tani. Mbetet vetëm ky qytet i fjalëve.
Fjalët janë të vetmet fitimtare.

Është e vështirë të mos e lexosh këtë si një lloj kredoje. Me kalimin e viteve, miqtë e Rushdies janë mrekulluar me aftësinë e tij për të shkruar mes tërbimit të lëshuar mbi të. Martin Amis ka thënë se, nëse do të ishte në vend të tij, “do të isha deri tani nja treqind kile, i përlotur dhe nën efektin e qetësuesve, pa qerpikë apo qime hundësh”. E megjithatë “Qyteti i Fitores” është libri i gjashtëmbëdhjetë i Rushdies që nga fetva…
Ai ishte i kënaqur me dorëshkrimin e përfunduar dhe po merrte nxitje nga miqtë që e kishin lexuar. (“Mendoj se ‘Qyteti i Fitores’ do të jetë një nga librat e tij që do të zgjasë,” më tha romancieri Hari Kunzru.) Gjatë pandemisë, Rushdie kishte përfunduar gjithashtu një shfaqje për Helenën e Trojës dhe ai tashmë po luante me një ide për një roman tjetër. Ai do të rilexonte “Mali magjik” i Thomas Mann-it dhe “Kështjella” të Franz Kafka-s, romane që përdorin një gjuhë natyraliste për të evokuar botë të çuditshme, hermetike – një sanatorium alpin, një burokraci të largët provinciale.
Rushdie mendoi të përdorte një qasje të ngjashme për të krijuar një kolegjium të veçantë imagjinar si mjedisin e tij. Filloi të mbante shënime. Ndërkohë, ai priste me padurim një verë të qetë dhe në dimër, një turne publicitar për të promovuar “Victory City“. “Ne blemë vendin e padukshëm dhe më pas u informuam se kishte të paktën nëntë specie të rrezikuara.”
Më 11 gusht, Rushdie mbërriti për një fjalim në Institutin Chautauqua, i vendosur në një pronë idilike në kufi me një liqen në shtetin jugperëndimor të New York-ut. Atje, për nëntë javë çdo verë, një turmë e begatë që synonte për vetëpërmirësim dhe ajër të pastër vjen për të ndjekur leksione, kurse, shfaqje dhe lexime. Chautauqua ka qenë me interes të vazhdueshëm qysh nga viti 1874. Franklin Roosevelt-i mbajti fjalimin: “Unë e urrej luftën” atje, në vitin 1936. Me kalimin e viteve, Rushdie ka vuajtur herë pas here nga ankthet dhe disa net para udhëtimit ai pa në ëndërr dikë, “si një gladiator”, duke e sulmuar me “një objekt të mprehtë”. Por asnjë paralajmërim i natës nuk do ta mbante atë në shtëpi. Chautauqua ishte një vend i dobishëm, me gatime, shfaqje magjike dhe shkollë të së dielës. Një donator ma përshkroi si “vendi më i sigurt në tokë”. Rushdie kishte rënë dakord të dilte në skenë me mikun e tij Henry Reese. Tetëmbëdhjetë vjet më parë, Rushdie e ndihmoi Reese-në të mblidhte fonde për të krijuar City of Asylum, një program në Pittsburgh që mbështet autorët që janë detyruar të mërgojnë.
Në mëngjesin e 12 gushtit, Rushdie hëngri mëngjes me Reese-n dhe disa donatorë në verandën e hotelit Athenaeum, një grumbull viktorian pranë liqenit. Në tavolinë, ai tregonte shaka dhe histori, duke pranuar se ndonjëherë porosiste libra nga Amazon edhe se ndihej pak në faj për këtë. Me krenari tallëse ai mburrej për shpejtësinë e tij si nënshkrues i librave, megjithëse duhej të pranonte se Amy Tan ishte më e shpejtë: “Por ajo ka një avantazh, sepse emri i saj është shumë i shkurtër”.
Një turmë prej më shumë se një mijë vetësh po mblidhej në amfiteatër. Ishte mot për pantallona të shkurtra dhe për bluza polo, me diell dhe i kthjellët. Rrugës për në vendtakim, Reese e prezantoi Rushdien me nënën e tij nëntëdhjetë e tre vjeçare dhe më pas ata u nisën për në dhomën e gjelbër për të kaluar kohën duke organizuar bisedën. Plani ishte që të diskutohej hibriditeti kulturor i imagjinatës në letërsinë bashkëkohore, të shfaqeshin disa “slide” dhe të përshkruanin Qytetin e Azilit dhe, së fundi, të ishin të hapur për pyetje.
Në orën 10:45, Rushdie dhe Reese zunë vendet e tyre në skenë, në kolltukë të verdhë. Më tej, Sony Ton-Aime, poet dhe drejtor i programit të arteve letrare në Chautauqua, doli në një foltore për të prezantuar fjalimin. Në orën 10:47 u bë rrëmujë. Një djalë i ri doli nga radha dhe u ngjit në skenë. Ai ishte i veshur me të zeza dhe i armatosur me thikë.
Rushdie ishte rritur në Bombei në një vilë në një kodër me pamje nga deti Arabik. Familja ishte myslimane, por laike. Ata ishin të pasur, megjithëse më pak me kalimin e kohës. Babai i Salmanit, Anis Ahmed Rushdie, ishte prodhues tekstili, i cili, sipas djalit të tij, kishte aftësinë e biznesit të një “fëmije katër vjeçar”. Por, me gjithë të metat e tij, babai i Rushdies i lexonte atij “përrallat e mrekullueshme të Lindjes”, duke përfshirë tregimet e Scheherazades në “Një mijë e një net”, përrallat sanskrite të kafshëve të Panchatantra-s dhe bëmat e Amir-it. Hamza, xhaxhai i profetit Muhamed. Salmani u fiksua pas historive; ishin trashëgimia e tij më e çmuar. Ai kalonte orë të panumërta në librarinë e tij lokale, Reader’s Paradise. Me kalimin e kohës, ai i përpiu dy epikat e mëdha sanskrite, Ramayana dhe Mahabharata; mitet greke dhe romake; dhe aventurat e Bertie Wooster-it dhe Jeeves-in.
Asgjë nuk ishte e shenjtë për të riun Rushdie, madje as historitë me origjinë fetare, por në njëfarë mase ai i besonte të gjitha. Ai në veçanti ishte i mahnitur nga traditat politeiste të tregimit në të cilat perënditë sillen keq, çuditshëm, në mënyrë gazmore. Ai u dha pas një përralle hindu, Samudra Manthan, në të cilën perënditë dhe demonët ndezin Rrugën e Qumështit në mënyrë që yjet të lëshojnë amritan, nektarin e pavdekësisë. Ai vështronte qiellin e natës dhe imagjinonte nektarin që binte drejt tij. “Ndoshta po të hapja gojën,” thoshte me vete, “mund të bjerë ndonjë pikë dhe pastaj do të isha i pavdekshëm.” Më vonë Rushdie mësoi edhe nga traditat gojore. Gjatë një udhëtimi në Kerala, në Indinë Jugore, ai dëgjoi tregimtarë profesionistë që tregonin përralla në tubime në natyrë, ku turma të mëdha paguanin disa rupi dhe uleshin në tokë për të dëgjuar për orë të tëra. Ajo që i interesonte veçanërisht Rushdies ishte stili i këtyre fabulistëve: qarkullues, devijues, improvizues. “Ata kanë tre ose katër topa narrativë në ajër në çdo çast dhe thjesht i xhinglojnë,” thoshte ai. Kjo gjithashtu e ushqeu imagjinatën e tij dhe, përfundimisht, ndjesinë e tij për mundësitë e romanit.
Në moshën trembëdhjetë vjeç, Rushdie u dërgua në Rugby, një shkollë me konvikt britanik shekullor. Kishte tre gabime që një konviktor mund të bënte në ato ditë, siç ai e pa: të jesh i huaj, i zgjuar dhe i keq në lojëra.
Ai ishte që të trija këto. Ai ishte padyshim më i lumtur si student universiteti. Në King’s College, Cambridge, ai u takua disa herë me E. M. Forster-i , autorin e “Howards End” dhe “A Passage to India”. “Ai ishte shumë inkurajues kur dëgjoi se unë doja të bëhesha shkrimtar,” më tha Rushdie. Dhe tha diçka që unë e vlerësova, ai ndiente se romani i madh i Indisë do të shkruhej nga dikush nga India me arsim perëndimor. “Unë e admiroj jashtëzakonis sepseai iishte një libër antikolonial në një kohë kur nuk ishte aspak në modë që të ishe anti-kolonial,” vazhdoi ai.
Ajo ndaj të cilës unë u rebelova ishte anglishtja prej të huaji, e cila është shumë e lezetshme dhe e përpiktë. Mendova, nëse ka një gjë që India nuk është, është të qenit “cool” Është e nxehtë dhe e zhurmshme, e mbushur me njerëz dhe e tepruar. Si e gjeni një gjuhë të tillë?
Student, Rushdie studioi histori, duke u interesuar veçanërisht për historinë e Indisë, Shteteve të Bashkuara dhe Islamit.
Gjatë rrugës, ai lexoi për “vargjet satanike”, një episod në të cilin profeti Muhamed (“një nga gjenitë e mëdhenj të historisë botërore”, shkroi Rushdie vite më vonë) thuhet se ishte mashtruar nga Satani dhe bëri një shpallje nderuese; tri perëndesha; kryeengjëlli Gabriel e zbuloi këtë mashtrim dhe vargjet u fshinë nga shkrimet e shenjta. Historia ngriti shumë pyetje. Vargjet për tri perëndeshat, siç u tha, fillimisht ishin të njohura në Mekë, kështu që pse u denigruan? A kishte të bënte me faktin se subjektet e tyre ishin femra?
A kishte flirtuar Muhamedi disi me politeizmin, duke e bërë “zbulimin” fals dhe satanik? “Mendova, histori e mirë,” tha Rushdie. “E kuptova më vonë se sa e mirë.” Ai e vuri atë në dosje për përdorim të mëvonshëm.
Pas diplomimit në Cambridge, Rushdie u zhvendos në Londër dhe filloi të punojë si shkrimtar. Ai shkroi romane dhe tregime, së bashku me rishikimet e shkëlqyera të punës së tij të ardhshme, të cilat, siç vuri në dukje më vonë, “ofronin një ngushëllim kalimtar, onanist, të ndjekur zakonisht nga një brejtje turpi”.
Kishte shumë daktilografim, përfundime dhe më pas fshirje të rezultateve. Një roman, “Antagonisti“, u ndikua shumë nga Thomas Pynchon-i dhe shfaqi një personazh dytësor të quajtur Saleem Sinai, i cili lindi në mesnatën e 14-15 gushtit të vitit 1947, koha e pavarësisë së Indisë. Një tjetër dêshtim, “Madame Rama”, goditi Indira Gandhin, e cila kishte vendosur ligjin e emergjencës në Indi. “Grimus” (1975), romani i parë i botuar i Rushdies, ishte një fantazi fantastiko-shkencore e bazuar në një poemë narrative sufi të shekullit të dymbëdhjetë të quajtur “Konferenca e Zogjve”. Tërhoqi disa admirues, mes tyre edhe Ursula K. Le Guin-in, por pati komente të vakëta dhe shitje të vogla.
Për të garantuar këtë profesion, Rushdie, ashtu si F. Scott Fitzgerald-i, Joseph Heller-i dhe Don DeLillo, punuan në reklama, veçanërisht në firmën Ogilvy & Mather. Ai shkroi në mënyrë ekzaltuese duke lartësuar të mirat e çokollatës së Daily Mirror-it, Scotch Magic Tape-t dhe Aero-s. E kishte të lehtë punën.
Ai ka qenë gjithmonë i dhënë ndaj lojërave të fjalëve, aliteracioneve, fjalëve, lojërave të të gjitha llojeve. Në të vërtetë, ndërsa i afrohej ditëlindjes së tij të tridhjetë, arritja e tij më e njohur në letra ishte fushata e tij në emër të Aero-s, “çokollata me qumësht më me flluska që mund të blini”. Ai i përshkroi në mënyrë të pashlyeshme karamelet si “Adorabubble”, “Delectabubble”, “Irresistabubble” dhe, kur vendoseshin në vitrinat e dyqaneve, “Availabubble here“.
Por reklamimi nuk ishte ambicia e jetës së tij dhe Rushdie tashmë filloi një projekt “të gjitha ose asgjë”. Ai shkoi në Indi për një udhëtim të zgjatur, një rizhytje në nënkontinent, me udhëtime të pafundme me autobus dhe biseda të panumërta.
Kjo ringjalli diçka tek ai; siç tha, “një botë u përmbyt përsëri”. Këtu ishte anglishtja e nxehtë dhe e zhurmshme e Bombeit që ai kishte kërkuar. Në vitin 1981, kur Rushdie ishte tridhjetë e tre vjeç, ai botoi “Fëmijët e mesnatës“, një epik autobiografik-kombëtar i Bombeit dhe i ngritjes së Indisë post-koloniale. Hapja e romanit është një shembull i jashtëzakonshëm i një zëri unik që shpall veten: Unë kam lindur në qytetin e Bombeit. . . një herë e një kohë. Jo, kjo nuk do të ndodhë, nuk ka asnjë devijim nga data: Unë kam lindur në spitalin privat të Doktor Narlikar-it më 15 gusht, 1947. Dhe ora? Edhe ora ka rëndësi. Epo atëherë: ishte natë.
Jo, është e rëndësishme të jesh më shumë… Në mesnatë, në fakt. Akrepat e orës bashkuan pëllëmbët si përshëndetje me respekt kur unë erdha në jetë. Oh, shqiptoje, shqiptoje: në çastin e saktë të mbërritjes së Indisë në pavarësi, unë u rrokullisa në botë. Kishte gulçime. Dhe, jashtë dritares, fishekzjarre dhe turma… Unë, Saleem Sinai, më vonë i quajtur ndryshe Snotnose, Stainface, Baldy, Sniffer, Buddha dhe madje edhe Piece-of-the-Moon, isha përfshirë shumë me Fatin.
Ndoshta jehona më e dallueshme është nga “Aventurat e Augie March-it” të Saul Bellow-t: “Unë jam një amerikan, i lindur në Çikago – Çikago, ai qytet i zymtë – dhe shkoj te gjërat ashtu siç i kam mësuar vetë, me stil të lirë dhe do ta thyej rekordin në mënyrën time…
Kur Rushdie kaloi nga rrëfimtari në vetën e tretë të drafteve të tij të mëparshme në adresimin në vetën e parë të protagonistit, Saleem Sinai, romani mori hov. Rushdie papritur u kthye “në botën që më bëri mua”.
Në një anglishte të sajuar nga ai vetë, Rushdie kishte shkruar një roman të madh indian, një vepër prizmatike me gjithë zhurmën, bollëkun, kompleksitetin shumëgjuhësh, zgjuarsinë dhe, në fund të fundit, me zhgënjimin politik të vendit që ai do të përshkruante.
Siç ai më tha, “Bombei është një qytet i ndërtuar kryesisht në tokë të bonifikuar – të bonifikuar nga deti. Dhe unë e mendova librin si një lloj akti bonifikimi.” “Fëmijët e mesnatës” është një roman me shumësi të jashtëzakonshme, me magji dhe mitologji.
Saleem-i mëson se një mijë fëmijë të tjerë kanë lindur në të njëjtin çast si ai, dhe se këta një mijë e një tregimtarë përbëjnë një Sheherazade të madhe nënkontinentale. Saleem-i është i përshtatur telepatikisht me kakofoninë e një kombi post-kolonial pafundësisht të larmishëm, me të gjitha çarjet dhe konfliktet e tij.
Romani u njoh shpejt si klasik. “Kemi një epikë në gjirin tonë,” shkroi John Leonard-i në Times. Krahasimet e dukshme janë me Günter Grass-in te “Daullja prej llamarine” dhe me Gabriel Garcia Márquez-in te “Njëqind vjet vetmi”.
“Midnight’s Children” fitoi Booker Prize në vitin 1981 dhe, shumë vite më vonë, “Booker of Bookers”, më i miri nga më të mirët. Një nga komentet e pakta mesatare që mori Rushdie ishte ai nga babai i tij. Leximi i romanit prej tij ishte, në rastin më të mirë, shpërfillës; ai nuk mund të ishte i kënaqur nga përshkrimi i babait të protagonistit, i cili, ashtu si ai, kishte probleme me pijen. “Kur ke një fëmijë në prehër, ndonjëherë të lag, por ti e fal”, i tha ai Rushdies. Vetëm vite më vonë, kur ishte duke vdekur, ai u çlirua: “Isha i zemëruar sepse çdo fjalë që shkruaje ishte e vërtetë.”
Menjëherë pas botimit të “Midnight’s Children”, Bill Buford-i, një amerikan që kishte rikrijuar të përmuajshmen letrare Granta ndërsa studionte në Cambridge, e ftoi Rushdien të lexonte në një hapësirë ​​mbi një parrukeri. “Nuk e dija se kush do të vinte”, kujton Rushdie. Dhoma ishte e mbushur plot, gati sa nuk po shpërthente dhe një përqindje e madhe ishin lexues indianë. Unë u preka në mënyrë të pabesueshme. Një zonjë në moshë të mesme, e veshur mirë me një sari të zbukuruar u ngrit në fund të leximit, dhe tha: ‘Dua t’ju falënderoj, zoti Rushdie, sepse ju më keni treguar historinë time. Gati ende më bën të qaj.””Midnight’s Children” dhe pasardhësi i tij po aq ekstravagant, “Shame”, i cili zhvillohet në një vend që është “jo krejt” Pakistani, arritën të zemëronin udhëheqësit e Indisë dhe të Pakistanit—Indira Gandhi e paditi Rushdien dhe botuesin e tij, Jonathan Cape, për shpifje. ; “Turpi” ishte i ndaluar në Pakistanin e Muhamed Zia-ul-Haq-it – por politika nuk ishte e vetmja arsye që shembulli i tij ishte aq çlirues.
Rushdie merr nga Milan Kundera idenë se historia e romanit modern erdhi nga dy rryma të dallueshme të shekullit të tetëmbëdhjetë, realizmi i “Clarissa-s” të Samuel Richardson-it dhe pazakontshmëria dhe irealizmi i “Tristram Shandy-t” të Laurence Sterne-t; Rushdie gravitoi në këtë të fundit traditën më fantastike, më pak të populluar. Leximet e tij rinore u pasuan nga ekskursione të mëvonshme te Franz Kafka, James Joyce, Italo Calvino, Isaac Bashevis Singer dhe Mikhail Bulgakov, të cilët të gjithë ishin mbështetur në përrallat, alegoritë dhe mitologjitë lokale për të prodhuar “antikun, qesharak, komik, eksentrik” të tyre.
Nga ana tjetër, shkrimtarët më të rinj gjetën frymëzim te “Fëmijët e mesnatës“, veçanërisht ata që vinin nga sfonde të formuara nga kolonializmi dhe migrimi. Një e tillë ishte Zadie Smith-i, e cila botoi romanin e saj të parë, “Dhëmbët e bardhë”, në vitin 2000, kur ishte njëzet e katër vjeç.
Në kohën kur u rrita, ishte tashmë kanonike”, më tha Smith-i. “Për të qenë e sinqertë, kam qenë paksa rezistuese ndaj tij si monument – ​​e ndieja shumë intimidues. Por më pas, në moshë ntetëmbëdhjetë vjeçare, më në fund e lexova dhe mendoj se njëzet faqet e para patën më shumë ndikim tek unë se çdo libër tjetër. Kjo është mënyra më e mirë me të cilën mund ta shpreh. Dhe e njoha energjinë.
“Perandori po shkruan sërish”, është ajo që ne thoshim për Rushdie-n, dhe unë isha gjithashtu një fëmijë i largët i asaj perandorie dhe isha rritur rreth njerëzve me energji të nivelit Rushdie dhe me aftësi në tregim… E urrej atë klishnë e tipit: “Ai e hapi derën me shkelm që ne të mund të kalonim përmes saj”, por në rastin e Salmanit është e vërteta”.
Në atë kohë, Rushdie nuk e kishte idenë se do të ushtronte një ndikim të tillë. “Unë thjesht po mendoja, shpresoj që disa njerëz ta lexojnë këtë libër të çuditshëm,” tha ai. “Ky libër me pothuajse asnjë gjë të bardhë në të dhe i shkruar me një anglishte kaq të çuditshme.”
Për herë të parë u takova me Rushdien, kalimthi, në New York, në një takim të vitit 1986 të Pen International. Unë po raportoja për takimin për Washington Post-in dhe Rushdie ishte ndoshta luminari më i ri në një grumbull të madh shkrimtarësh nga dyzet e pesë vende.
Si një rishtar në ndeshjen e të gjithë yjeve, Rushdie kënaqej duke parë veteranët duke bërë gjënë e tyre: Günter Grass-i duke hedhur rrufe teutonike mbi Saul Bellow-n; E. L. Doctorow sulmonte Norman Mailer-in, presidentin e Pen American Center, për ftesën e George Shultz-it, Sekretarit të Shtetit të Ronald Regan-it për të folur; Grace Paley kishte ndezur debatin ndaj Mailer-it për dështimin e tij për të ftuar më shumë gra.
Një pasdite, Rushdie ishte jashtë në Central Park South, duke bërë një pushim nga konferenca, kur u ndesh me një fotograf nga Time, i cili i kërkoi të hipte në një karrocë kuajsh për të bërë një foto. Rushdie e gjeti veten të ulur pranë Czesław Miłosz-it dhe Susan Sontag-ut.
Për një herë, tha Rushdie, ai ishte “gjuhëlidhur”. Por konventa e penës ishte një devijim, siç ishte një projekt anësor i quajtur “Buzëqeshja e Jaguarit”, një pjesë e raportimit mbi revolucionin sandinist në Nikaragua.
Rushdie po mundohej me dorëshkrimin e “Vargjeve Satanike”. Proza nuk ishte më pak e gjallë dhe haluçinante se ajo e “Midnight’s Children” ose e”Shame“, por përralla ishte vendosur kryesisht në Londër.
“Kishte një çast në jetën time kur mund të kisha shkruar një version të “Midnight’s Children” çdo disa vjet,” tha ai. “Do të ishte shitur, e dini. Por unë gjithmonë dua të gjej për të bërë një gjë që nuk e kam bërë më parë.”

Përktheu: Arlinda Guma

Marrë nga: The New Yorker