Anija e artë-Emile Nelligan Një Anije e madhe e mbathur në arKaltërsi preknin velat mbi dete të panjohurLuspë dashurie, flokë shpupuritur, gjoks zhveshur,Lundron në kryeradhën e një dielli që djeg Mbërriti një natë që u ndesh me thellëtirënNë oqeanin gënjeshtar ku sirena këndonMbytja e tmerrshme ia përkuli kryetNë humnerat e Vithimës, së rrethit vicioz Ishte… Keep Reading
Varri i zezakes-Emile Nelligan Asohere vithisur prej nesh i dimrave thëllim Në të fundmit qiej të zbehtë të marsit, e shpumëNëpër shkorretet funebre me aromë kannelleKu farëzohen dyshimet e porsaçelura të pemëve Të lartave degë shpuar me zogj të ndryshëmFrymëmarrje të trishta gufojnë shpirtrat e tyreNë limonin e njomë dhe të athët e rikthyemQë Afrika… Keep Reading
Romanca e verës-Emile Nelligan Krenari e gjelbër e qeshura jetësore përzihet O net të bukura të majit! Në kor zogjtëNë zemër shpresat ripërtërihen Formojnë preludin e tyre në guvën time O net të bukura të majit! Mbrëmje të lumturaNjë organo shkrepëtin tej një të trishte melodieDhe rrezet e diellit, sikur shpata ngjyrëvjollcë Çapojnë zemrën e… Keep Reading
Emile Nelligan lindi më 24 Dhjetor, 1879, në Montreal. Në moshën 16 vjeç publikon poezinë e parë. I portretizuar si “fëmijë i mbyllur dhe i eklipsuar tërësisht nga poezia” është një nxënës me nota të dobëta në shkollë. Ndikimet e para janë klasikët Millevoye, Lamartine, Musset, derisa zbulon poezinë e Verlaine-t, Baudelaire-t, Rodenbach-ut. Pasi është… Keep Reading
VENDI YNË-Janis Ricos (1 maj 1909 – 11 nëntor 1990) U ngjitëm në kodër për të parë vendin tonë –ca troje të shkreta, gurë, ullinj.Vreshta që zbresin anës detit. Pranë parmendës,tymon një zjarr i mpakur. Me rrobat e gjyshit,kemi bërë një dordolec për të trembur galat. Ditët tona ndjekin udhën e tyre për pak… Keep Reading
LAMTUMIRË-Du Mu (803-852) Dashuria që kishte dikurE ka braktisur.Po pimë për herën e funditKupën e krisur.Dhe buzën në gaz nuk e vëAs me pahir,Gjithçka përreth tani na lëNjë lamtumirë.Por në shandan, deri në ag,Qirinjtë sotDo qajnë me lotët që ajoS’i derdhi dot. Përktheu: Alket Çani Keep Reading
Poezi nga Huang Tingjian 1045-1105 Ku të ketë shkuar, vallë, kjo pranvera? Qetësi. Trishtim. Po si ta kërkosh, ku? Nëse dini gjë ku është fshehur pranvera, I thoni të kthehet e të rrijë këtu. S’ka lajm nga pranvera. Mos e patë gjë? Bengu mund ta dijë ku ta gjejmë pranverën. Po kush ta përkthejë… Keep Reading
KTHIM I VONË-Du Fu (712-770) Po kthehem, në mbrëmje, nga një udhëtim.Të gjithë po flenë. Malet janë të zinj.Zbret Arushë e Madhe në lumë të pijë.Në qiellin e kthjellët duken më shumë yj.Ndez llambën e derës dhe zgjoj një majmunQë nxjerr një zë therës se trembet në gjumë.Së largu dëgjoj rojtarin e natësDuke lajmëruar… Keep Reading
Negativ-Wislawa Szymborska Negativ Në një qiell gri një re edhe më gri e qarkuar me të zezë nga dielli. Në të majtë, që do të thotë në të djathtë, një degë e bardhë qershie me lule të zeza. Hije të lehta në fytyrën tënde të errët. Sapo duhet të kesh zënë vend në tavolinë… Keep Reading
PLEHU I FËMIJËRISË-Ko Un Le të kalben gjithë gjërat e universit të shenjtë! Kur isha fëmijë çdo shtëpi kish një pirg të madh plehu Sa qetësuese që ishte Kur e trazoje plehun Në brendësi të pjesës më të shpërbërë Ç’kutërbim i mrekullueshëm! S’kishte asgjë të rreme E madje S’kish arsye që njëfarë Zoti të zbriste… Keep Reading
