Anija e artë-Emile Nelligan

Një Anije e madhe e mbathur në ar
Kaltërsi preknin velat mbi dete të panjohur
Luspë dashurie, flokë shpupuritur, gjoks zhveshur,
Lundron në kryeradhën e një dielli që djeg

Mbërriti një natë që u ndesh me thellëtirën
Në oqeanin gënjeshtar ku sirena këndon
Mbytja e tmerrshme ia përkuli kryet
Në humnerat e Vithimës, së rrethit vicioz

Ishte një anije e artë, ku diafragma e brinjëve
Dëftonte thesaret e marinarëve të pafe
Pështirosje, urrejtje dhe nerva filluan grindjen

Çka ngelur nga Anija asaj stuhie të beftë?
Ç’ka u bë zemra ime, lundër e braktisur?
Nën hijen e rrokullimës së ëndrrës gjeti strehë!

Përktheu: Flurans Ilia