“Letra një poeti të ri” u ka folur artistëve për gati një shekull. Gjysma tjetër e korrespondencës së famshme zbulon punën e vështirë për t’u bërë ai që ti dëshiron të jesh.

Kamran Javadizadeh

Letrat që Franz Xaver Kappus-i i dërgoi Rainer Maria Rilke-s u botuan për herë të parë më shumë se një shekull pasi ata të dy filluan t’i shkruanin njëri-tjetrit.
Në shkurt të vitit 1903, një kadet ushtarak austriak, nëntëmbëdhjetë vjeçar, i quajtur Franz Xaver Kappus, mori një letër, përmbajtja e së cilës, shpresonte ai, do ta mësonte sesi të jetonte.
“Zarfi, – shkroi ai më vonë, – kishte një vulë blu dhe një vulë postare të Parisit, ai rëndonte në dorën time dhe paraqiste të njëjtin shkrim dore të qartë, të bukur dhe të sigurt, ashtu siç e kishte vetë letra nga rreshti i parë deri në fund.
Besimi që Kappus-i pa në dorën e korrespondentit të tij, ofronte një imazh të kundërt dyshimi në vetvetei, që e kishte shtyrë atë, muaj më parë, t’i shkruante atij njeriu – poetit Rainer Maria Rilke. Kappus-i donte të dinte nëse poezitë e tij ia vlenin; ai donte të dinte se për çfarë të shkruante dhe mënyrën sesi ta bënte këtë.
Të mbash një letër drejtuar ty dhe të shohësh emrin tënd në dorën e një tjetri, ndien një lloj kënaqësie turbulluese. Madje para se ta hapësh zarfin, identiteti yt është përthyer përmes identitetit të dikujt tjetër. Ftesa është njëherazi e çuditshme dhe emocionuese: a mund të bëhesh personi, emrin e të cilit ti e lexon atje?
Letrat na ftojnë në këtë mënyrë; po ashtu edhe arti. Pesë vjet pasi iu përgjigj Kappus-it për herë të parë, Rilke e gjeti veten duke menduar një skulpturë mermeri të një të riu grek që kishte parë në Louvre.
Megjithëse busti i tij ishte pa kokë, shkroi ai, dukej se shkëlqente “si një llambë”; ai “shpërtheu si një yll”. Drita e tij mbartte një mesazh, një përgjigje për pyetjet me të cilat Kappus-i ishte përballur – llojet e pyetjeve me të cilat duhet të ketë të bëjë kushdo që përballet me një të ardhme të panjohur. Në rreshtat e fundit të “Bustit arkaik të Apollonit”, Rilke shkroi atë mesazh: “Ti duhet ta ndryshosh jetën tënde”. Por nëse “ti” e sonetit të famshëm të Rilke-s duket universale, letrat e tij drejtuar Kappus-it i drejtoheshin një personi të caktuar, jeta e të cilit po kalonte një krizë të veçantë dhe të ngutshme.
Kappus-i dhe Rilke i shkruan letra njëri-tjetrit për gati dy vjet dhe më pas, pas një pauze katërvjeçare, ata shkëmbyen disa të tjera.
Me sa dimë, ata u takuan vetëm dy herë: një herë gjatë një leximi në vitin 1907, dhe përsëri rastësisht në verën e vitit 1926, muaj para se Rilke të vdiste nga leuçemia.
Në vitet pas korrespondencës së tyre, Kappus-i vazhdoi të shkruante skenarë dhe romane të serializuara, tashmë të harruar; Rilke, mjerisht, nuk e bëri dot poet.
E megjithatë, Kappus-i, i cili vdiq në vitin 1966, prodhoi një libër që ende lexohet gjerësisht: në vitin 1929, më shumë se një çerek shekulli pas korrespondencës së tyre fillestare, ai i botoi të gjitha letrat e Rilke-s drejtuar atij, përveç njërës, nën titullin “Briefe an einen“. jungen Dichter.” Në dekadat që pasuan, “Letra një poeti të ri”, siç njihet libri në anglisht, u bë një hajmali për shkrimtarët e rinj aspirues, të cilët ndiheshin të tërhequr në mënyrë të drejtpërdrejtë nga përmbajtja e zarfit me vulën blu dhe me vulën postare të Parisit, nga fjalët që fillonin nën emrin e Kappus-it në dorën e Rilke-s.
Kappus-i e la pjesën e tij të korrespondencës jashtë librit. Efekti i Rilke-s mbi të, shkroi ai, ishte jashtë çështjes: “Aty ku flet një njeri i madh dhe unik, njerëzit më të vegjël vetëm mund të heshtin”. Për dekada, studiuesit supozuan se letrat e Kappus-it nuk kishin mbijetuar.
Pse, në fund të fundit, Rilke do t’i kishte ruajtur letrat e një nëntëmbëdhjetë vjeçari ëndërrimtar? Por, në vitin 2017, studiuesi gjerman Erich Unglaub zbuloi se letrat e Kappus-it ishin ruajtur gjatë gjithë kohës në arkivin e familjes Rilke. Në vitin 2019, ai publikoi për herë të parë të dyja palët e korrespondencës.
Krahas autoritetit gnomik të Rilke-s, ne tani dëgjojmë dëshirën e zjarrtë të Kappus-it.
Por ajo që është më tërheqëse në këtë vëllim të ri nuk është as veçantia e jetës së Kappus-it dhe as intimiteti midis poetit të botës tjetër dhe aspirantit të zakonshëm. Në vend të kësaj, ajo që zbulon ky qark i sapombyllur është një zbrazëti e madhe në thelbin e tij: një brendësi ulëritëse që Kappus-i u përpoq ta mbushte; boshllëqet në kohë dhe hapësirë ​​që letrat u përpoqën të kapërcenin; e ardhmja e zbrazët në të cilën do të duhej të binte çdo njeri i vetëm.
Isha shtatëmbëdhjetë vjeç kur lexova për herë të parë “Letra një poeti të ri”. E kisha futur librin e hollë të xhepit, së bashku me “Poezinë e zgjedhur” të Rilke-s dhe një ditar (faqet e të cilit do të mbeteshin kryesisht bosh), në çantën e kampingut që kisha paketuar për një verë të kaluar duke punuar si këshilltar kampi, në Maine. Netët atje ishin të ftohta dhe të ndezura me yje. Më kujtohet currila blu e Rrugës së Qumështit, tavani i lartë poshtë të cilit, për herë të parë, pritej të sillesha si një i rritur. Edhe pse isha fëmijë. Me fjalë të tjera, isha në një pozicion ideal për të marrë letrat e Rilke-s. Poeti J. D. McClatchy, i cili kishte pak durim për mjerimin, e hodhi poshtë përkushtimin e “të rinjve” të Rilke-s. “Poetët e rinj. . . shohin tek ai atë që ata duan të shohin në vetvete”, shkruante ai, objekti i dëshirës së tyre të bllokuar nga përvoja e dëshirës së tyre. Kështu ishte edhe për Kappus-in: pyetja e tij më e zjarrtë ishte sesi të jetosh kur jeta jote duket ende kryesisht potenciale, kur ajo përkufizohet nga dëshira për atë që vështirë se mund ta imagjinosh ende, e jo më ta emërtosh apo ta prekësh.
Rilke ishte vetëm njëzet e shtatë vjeç kur i shkroi për herë të parë poetit të ri. Duke rilexuar letrat e Rilke-s sot, dëgjoj në to diçka që duhet të më ketë tërhequr fillimisht: tonin e autoritetit të ftohtë që vjen prej të qenit pak më i madh në moshë se personi që këshillon. Rilke në përgjithësi nuk pranoi të komentonte mbi specifikat e poezive të Kappus-it. Pyetja e rëndësishme nuk ishte ajo që ai shkroi, por pse:
pranoje, me të gjithë sinqeritetin, nëse do të vdisje po të mos të të lejohej të shkruaje. Kjo mbi të gjitha: Pyete veten, në çastin më të qetë të natës, a duhet të shkruaj? Gërmo thellë në veten tënde për përgjigjen. Dhe nëse ajo është po, nëse ti mund ta përmbushësh këtë pyetje solemne me një “unë duhet” të fortë dhe të thjeshtë, atëherë ndërtoje jetën tënde rreth asaj domosdoshmërie.
Kjo këshillë është e tmerrshme (dhe ndoshta e keqe). Dyshoj se mund t’i përgjigjesha ndonjëherë pozitivisht kësaj pyetjeje dhe nuk do të ëndërroja t’i dorëzoja studentët e mi në logjikën e saj të pafalshme. Tani e dimë se Kappus-i ishte, pjesërisht, i frymëzuar nga autoriteti dhe ashpërsia e korrespondentit të tij të famshëm, “dikujt që i ka shprehur me fjalë trazimet më sekrete të shpirtit tim”. Por ai gjithashtu kishte frikë se ku mund të shkonte nëse do ta merrte “pyetjen solemne” të Rilke-s si një skenar për jetën e tij: Pasi ta kem mbledhur plotësisht veten, do të shikoj thellë në shpirtin tim dhe do të pyes veten: A duhet të shkruaj? Por më pas do të më vijnë mendimet nga të cilat kam frikë, ato që vrapojnë si dallëndyshe. I kam shpesh këto çaste të qeta, vijnë të pakërkuara dhe kam mall për diellin që mbetet aq larg.
Aty ku Kappus-i e regjistroi këtë dëshirë si një privim të dhimbshëm (“Kam prindër të mirë dhe një motër… por kur jam me ta ndihem dyfish vetëm”), Rilke ia pasqyroi atë si hapësirën në të cilën ai mund të rritej: “Ti vuan, thua, sepse njerëzit më të afërt me ty janë të largët: kjo tregon se bota jote ka filluar të bëhet e gjerë. Dhe nëse ajo që është afër teje është larg, atëherë sa e madhe që është e gjithë hapësira jote, deri tek yjet.”
Mbaj mend kur i lexova këto rreshta për herë të parë. Nëse ndihesha i vogël nën qiellin e natës, këtu ishte një poet që më thoshte se pafundësia e tij ishte një imazh i së ardhmes sime. Të mendosh se vetmia ime mund të jetë një masë e jetës që do të jetoja një ditë – të mendosh se mund të mësoja ta mbushja atë hapësirë ​​të madhe – dukej sa emocionuese edhe e frikshme.
Por vetmia e Kappus-it nuk ishte ankthi tipik i adoleshentëve; ajo e kishte çuar atë në prag të vetëasgjësimit. Në çastet e dëshpërimit, i shkroi ai Rilke-s: “Të gjithë hapat e mi më duken sikur i hedh në rërë të rlëvizshme, ndihem sikur po mbytem në çdo çast. Unë jam aq i vetmuar saqë më duket sikur vdekja do të më pushtojë papritmas.” Ai rrëfeu se ishte “tunduar dy herë” për t’i dhënë fund jetës.
Në letrën e parë të Rilke-s, kur ai i kërkoi Kappus-it të mendonte nëse do të vdiste nëse nuk do të mund të shkruante, dukej si një eksperiment mendimi. Nëntë muaj më vonë, Kappus-i po i thoshte Rilke-s se vetëshkatërrimi kishte qenë një mundësi shumë e mirëfilltë. Duke e ditur këtë, këshilla e Rilke-s mund të tingëllojë çuditërisht e pandjeshme, madje e pamatur, në këmbënguljen e saj dogmatike. “Pothuajse të gjithë kanë çaste kur më mirë do ta ndërronin [vetminë] me një ndjenjë komuniteti,” shkroi ai. “Por ndoshta këto janë pikërisht çastet kur vetmia rritet, sepse rritja e saj është e dhimbshme dhe e trishtueshme si fillimi i pranverës. Mos lejo që kjo të të mashtrojë. Ajo që na duhet, në fund të fundit, është vetëm vetmia, një vetmi e madhe e brendshme.”
Rilke e shkroi këtë letër në fund të vitit 1903, në një vilë në Villa Strohl-Fern, një koloni artistësh në periferi të Romës. Atje, sipas biografit të tij Ralph Freedman, “Rilke bëhej gjithnjë e më shumë i vetmuar”.
Gruaja e tij, skulptorja Clara Westhoff, kishte vilën e saj në villa; të dy ruajtën distancën e tyre. “Vetmia e madhe e brendshme” që Rilke i nxiti Kappus-it nuk ishte, me fjalë të tjera, diçka për të cilën ai ishte dorëzuar, por përkundrazi një jetë që ai e kishte kultivuar me kujdes. Ishte ndër parakushtet që i lejuan Rilke-s të shkëputej nga një periudhë e shkurtër stanjacioni artistik dhe të shkruante “Orfeu. Euridika. Hermes.”
Heroit të kësaj poezie, si në mitin Ovidian, i jepet kalimi, nga bukuria e këndimit të tij, në botën e krimit për të rimarrë të dashurën e vdekur. Duke e parë atë në kthimin e tyre – duke iu dorëzuar dëshirës së tij për shoqëri – do ta bënte atë të zhdukej. Më keq akoma, Rilke duket se nënkupton se kjo do t’i prishte këngën.
Kappus-i nuk e dinte nëse ai ishte vërtet një poet, por letërkëmbimi i tij me Rilke-n mund ta bënte jetën e tij të vetmuar të dukej si poezi. Duke marrë këto letra, shkroi Kappus-i, ai u ndie si i thirrur në një botë tjetër: “Kur mendoj se të gjitha këto gjëra të patregueshme, të mrekullueshme, të bukura që më ke besuar, janë të destinuara vetëm për mua – që më quan të denjë që t’i bashkëndaj këto pasuri, të destinuara vetëm për të paktit, të vetmuarit – ndihem shumë krenar.”
Këtu funksionon një lloj logjike magjike, ku marrja e vëmendjes së Rilke-s në njëfarë mënyre jep edhe dritën e ndezur të artit të tij. Për t’u përfshirë brenda kufijve të famës së dikujt tjetër duhej të rishqyrtoje kufijtë e vetes: e ardhmja e Kappus-it mund të kishte qenë e panjohur, por ai nuk ishte më.
A krijoi vërtet një lidhje të tillë korrespondenca e Rilke-s dhe e Kappus-it? “Të shkruash letra,” iu ankua dikur Franz Kafka (në një letër) Milena Jesenská-s, përkthyeses së tij çeke dhe objekt i dashurisë së tij të torturuar, “është në fakt një marrëdhënie me fantazmat dhe aspak vetëm me fantazmën e adresuesit, por edhe me fantazmën e dikujt, e cila zhvillohet fshehurazi brenda shkronjës që ti shkruan”.
Në një letër, një version i vetes tënde duhet të ngjitet në fletë, të bëhet diçka që mund të futet brenda një zarfi. Për shkak të vonesave të pashmangshme të postës, vetvetja që më në fund arrin te marrësi do të ketë vetëm një lidhje spektrale me veten që ti je bërë ndërkohë. Dhe kur letra e tij mbërrin, në përgjigje të letrës tënde, vonesat shtohen. Fantazmat përzihen në postë dhe gjatë gjithë kohës korrespondentët aktualë mbeten pa kontakt.”
Për Kafkën, kjo e dënoi projektin e menjëhershmërisë – “Si u erdhi njerëzve ideja se mund të komunikonin me letra!” – por për Rilke-n dhe Kappus-in ai ishte një tipar thelbësor i teknologjisë okulte të shkrimit të letrave. “Kaq shumë duhet të ndodhë,” paralajmëroi Rilke Kappus-in, në letrën e tij të dytë, “duhet të shkojë siç duhet, një plejadë e tërë rrethanash duhet të jetë në vend, në mënyrë që dikush të këshillojë në të vërtetë, aq më pak të ndihmojë një person tjetër.”
Ata ishin në shumë mënyra jashtë sinkronizimit. Por, pikërisht për shkak se letrat e tyre prodhonin kaq shumë fantazma vetvetesh, ato bënë të mundur që Rilke dhe Kappus-i të takoheshin në një mbretëri më të lartë.
Yjësitë që shohim në qiellin e natës, në fund të fundit, janë formuar nga drita e dërguar nga pika shumë të largëta në hapësirë ​​dhe në kohë.
Në hyrjen e tij për botimin e letrave të vitit 1929, Kappus-i tregoi historinë sesi i kishte ardhur ideja t’i shkruante vetë Rilke-s. Një ditë vjeshte, ai kishte lexuar poezitë e Rilke-s në kopshtin e akademisë së tij ushtarake, kur kapelani kaloi dhe vuri re vëllimin; doli se edhe Rilke kishte qenë kadet.
Kur Kappus-i i shkroi, poeti më i madh në moshë mund të kishte imagjinuar se po kontaktohej nga vetja që kishte lënë pas. Kappus-i, nga ana e tij, gjeti historinë e transformimit të një “djaloshi të zbehtë, të dobët” në njeriun, poezitë e të cilit i nderonte një lloj mrekullie – dhe dikush që parashikonte një transformim të ngjashëm për veten e tij.
“Ajo që ne e quajmë fat, – i shkroi Rilke Kappus-it, “shfaqet nga brenda personit, nuk e prek njeriun nga jashtë”. A po ofronte ai këshilla apo thjesht po përshkruante një të ardhme që po e jetonte tashmë – dhe për të cilën Kappus-i, nëse mund të përgjigjej po, mund të ishte i detyruar? “E ardhmja është e palëvizshme,” shkroi Rilke. “Jemi ne që lëvizim në hapësirën e pafund.”
Ka diçka të frikshme kur trajtohet në këtë mënyrë, kur thuhet se e ardhmja jote fshihet brenda teje, por që ti do të jesh bërë një person tjetër pasi ajo të jetë shfaqur. Kjo është një mënyrë e çuditshme për të imagjinuar rrjedhën e kohës—dhe botimi i ri i letrave ndihmon për ta bërë të dukshme çrregullimin e saj.
Në përkthimin e tij, Damion Searls, ka vendosur të mos ndërhyjë në korrespondencë. Në vend të kësaj, ai printon letrat e Kappus-it në fund të librit, sikur ato të përbëjnë një shtojcë.
Një efekt interesant i këtij vendimi editorial është që t’i bëjë letrat nga  poeti i ri të duken sikur janë shtuar pas faktit – pothuajse sikur letrat e Kappus-it të ishin sajuar për të plotësuar plejadën e nisur nga përgjigjet e Rilke-s.
Në njëfarë kuptimi, unë mendoj se ata ishin të tillë. Ajo që Kappus-i po mësonte nuk ishte sesi të bëhej si Rilke, por sesi të bëhej si personi të cilit Rilke po i drejtohej: si ta njihte marrësin e letrave të Rilke-s si njeriun që mund të bëhej.
Në maj të vitit 1904, në ditëlindjen e njëzet e një të Kappus-it, ai mori letrën e shtatë nga Rilke. I rrethuar nga familja dhe miqtë—njerëzit, shoqëria e të cilëve nuk mund ta mbushte boshllëkun që ai ndiente—zarfi mbërriti si nga një botë tjetër. Ai përmbante një surprizë. Kappus-i i kishte dërguar Rilke-s një poezi tjetër, një sonet plot mall adoleshentësh – dhe këtë herë Rilke ishte përgjigjur. Ai i tha se ishte poezia më e mirë që Kappus-i kishte ndarë deri më tani. Pastaj e kopjoi fjalë për fjalë dhe ia dërgoi. Pse? “Sepse e di që është e rëndësishme, është një përvojë e re, ta rizbulosh veprën tënde me dorëshkrimin e dikujt tjetër.
Rilke shkroi. “Lexoji rreshtat sikur të ishin të dikujt tjetër dhe do të ndiesh thellë brenda vetes se sa të tuat janë ato.” Akti i transkriptimit të Rilke-s kap diçka thelbësore për natyrën e shkronjave. Kur kemi korrespondencë nëpërmjey postës, fjalët që duhet të mbajmë janë fjalët e tjetrit – jo tonat.
Në fund të jetës së tij, Kappus-i shtoi një shpjegim të ri se përse letrat e tij ishin të tepërta: “Lexuesi mëson më shumë për marrësin nga letrat e Rilke-s sesa nga letrat që vetë ai i shkroi.” Këto ishin letrat që Kappus-i i kishte mbajtur për dekada; për të ishin arkivi më i qëndrueshëm i jetës së tij të brendshme.
Ne mund të gjejmë diçka trazuese në këtë supozim të gatshëm të tregimit të dikujt tjetër për jetën tonë. E megjithatë, korrespondenca e Kappus-it na mëson diçka tjetër; diçka thelbësore dhe shqetësuese për atë që shpesh përfshin vetë-krijimi: për ta ndryshuar jetën tënde mund të të duhet të nxitësh shkatërrimin e saj.
Një dekadë pasi mori letrën e parë të Kappus-it, Rilke filloi të shkruante poezitë që zakonisht konsideroheshin si më të mëdhatë e tij, “The Duino Elegies”. (Një përkthim i ri, nga Alfred Corn.) Këto janë poezitë, madje më shumë se letrat drejtuar Kappus-it, që mbaj mend t’i kisha lexuar atëherë kur isha shtatëmbëdhjetë vjeç.
Unë isha, padyshim, i dashuruar. I kisha shkruar asaj një letër dhe, në orët e qeta të verës, duke pritur për atë që dukej gjithnjë e më shumë si një përgjigje që nuk po vinte, zbulova se poezitë e Rilke-s, në përkthimet e Stephen Mitchell-it, po më shkruanin përsëri.
Me këtë dua të them jo thjesht se rreshtat ofronin urtësi që lidhej me gjendjen time (shumë të zakonshme), por përkundrazi që, siç lexova, jeta ime e zakonshme, jokoherente dukej e rregulluar me mjeshtëri atje në faqen përpara meje, shenjuar nga një pikë e papritur ndriçuese.
Poezitë po lexonin mendjen time dhe po e pasqyronin atë si poezi të dikujt tjetër. A isha ai dikushi tjetër? Vëllimi im është plot me nënvizimet e trembura me laps të asaj vere. Mbaj mend që u zgjova nga një ëndërr një natë dhe ndjeva sikur hapësira rreth meje ishte elektrike, e ngarkuar me fjalë të reja të çuditshme.
Ato fjalë i erdhën Rilke-s nga hiçi. Në janar të vitit 1912, ai kishte qenë pranë një krize në jetën e tij mendore, i shkëputur nga aftësia për të shkruar poezi dhe duke menduar të hynte në psikoanalizë. Ai ishte ftuar nga Princesha Marie von Thurn und Taxis për të ndenjur në kështjellën e saj në Duino, Itali, me pamje nga deti Adriatik.
Sipas kujtimeve të saj, Rilke ishte duke ecur përpara shtëpisë gjatë një stuhie të dhunshme një ditë, duke menduar për një letër që duhej të shkruante. Si nga vetë era, Rilke dëgjoi rreshtat që fillonin “Elegjinë e Parë” të tij: “Nëse do të bërtisja, kush do të më dëgjonte midis engjëjve / hierarkive?” Është një histori e çuditshme, siç shkojnë mitet me origjinë poetike. Era i foli Rilke-s, por foli edhe për të, duke e hedhur zërin e saj në trupin e tij.
Kur Kappus-i i shkroi Rilke-s, ai gjithashtu mund të ketë bërë të njëjtën pyetje. Nëse ai do të bërtiste, kush do ta dëgjonte? Nga ku Kappus-i mori letrat e tij, Rilke dukej një engjëll, një lajmëtar me fuqi hyjnore. Për të lejuar që Rilke të shkruhej në ekzistencë, për t’i thënë se ai ishte diçka, së pari duhej t’i nënshtrohej një lloj asgjësimi.
Në “Elegjia e Parë”, Rilke përshkruan një krizë të ngjashme. Ai e kuptoi, do t’i duhej ta rrezikonte jetën e tij për të vazhduar të jetonte: “Sepse bukuria nuk është gjë tjetër veçse fillimi i terrorit, të cilin ne ende arrijmë ta durojmë, / dhe jemi kaq të tmerruar ngaqë ai na përbuz qetësisht / për të na asgjësuar. Çdo engjëll është i tmerrshëm.” Në Duino, kur era filloi të thêrriste, Rilke mërmëriti me zë të lartë: “Çfarë është kjo? Çfarë është kjo që po vjen?”
Përgjigjia ishte ajo që ai i kishte shkruar tashmë Kappus-it. Ishte e ardhmja drejt së cilës ai po lëvizte; po vinte nga brenda tij; ajo mbante në ditët e saj jetën dhe vdekjen e tij.

________

Kamran Javadizadeh është profesor i asociuar i anglishtes në Universitetin Villanova dhe autor i librit “Lirika e institucionalizuar”.

Përktheu: Arlinda Guma

Marrë nga : The New Yorker