“Gone is Syria, gone” – Poezi nga Jazra Khaleed

Gone is Syria, gone-Jazra Khaleed

Iku Siria, iku;

nuk mbante dot më vdekje të tjera në trup,

nuk mbante dot më vdekje të tjera nën lëkurë.

I kujtohen një nga një të vdekurit e saj e

dhe pse janë me mijëra e mijëra,

edhe pse s’di më aritmetikë, mbledhje e zbritje.

I kujtohet Nabili që thërriti “Liri për Sirinë”

dhe i prenë të dy gishtat,

i kujtohen fëmijët që i varën në shesh,

se shkruajtën në mur “Doktor, tani është radha jote”;

i kujtohet Lukmani, poeti, të cilin e pushkatuan

bashkë me librat e tij e foljet ndihmëse,

Faiza që e zuri muri bashkë me dy vajzat e saj.

I kujtohet rrethimi i Homsit dhe Baba Amri,

plaku me pendë që u thërriste me zë të lartë mushkave të tij,

mësuesja Latakia, ajo me syzet me tel,

që u lexonte fëmijëve poezi të Sanijes Salih,

infermierja që qante në spitalin Jisr al-Shughur,

macja që ndehej nën hijen e një Toyota Highlux.

I kujtohet Abuja, berberi, krehërat dhe erzinat e tij,

kur njëherë i preu gabimisht veshin bashkëfshatarit të tij;

i kujtohet gjyshja Meisam, që gatuante çdo të diel

pulë më koriandër për gjithë familjen,

derisa një ditë ia behën ushtarët në prag;

i kujtohen fëmijët që loznin me top në rrugë,

kur një fuçi plot me TNT shpërtheu ngjitur në Khalil,

ndërsa ishte radha e tij të lozte portierin.

I kujtohen gjithë emrat e të torturuarve,

organet e prera gjenitale,

zgavrat e zeza në bulbat e syve.

I kujtohen gjithë emrat e të vdekurve të saj,

edhe pse janë me mijëra e mijëra,

edhe pse s’di më aritmetikë, mbledhje e zbritje.

Përktheu: Eleana Zhako