…
– Je dehur ndonjëherë kur ke qenë me ndonjë femër?
– Sa herë të duash, – ma priti pa u tundur nga vendi.
– Dhe pastaj?
Ai më pa me bisht të syrit.
– E ke fjalën se ç’duhet të bësh nëse e ke shkelur në të tilla raste? Te mos kërkosh kurrë të falur. Pa letër. Vetëm lule. Ato mbulojnë gjithçka. Madje edhe varret.
Unë e vështrova. Ai s’lëvizi fare. Sytë i xixëllonin nga rrezatimet e dritës që vinte nga jashtë, motori vazhdonte të zhurmonte me një uturimë të mbytur, thua se poshtë nesh binte tërmet.
– Besoj se tani mund të pi i qetë një gotë, – thashë unë dhe hapa shishen.
Kësteri e fiku motorin, pastaj iu kthye Lencit;
– Drita e hënës të mjafton sa për të gjetur gotën, Gotfrid. Ec e shuaj projektorët. Sidomos ata të Fordit. Ai shkatarraq me atë projektor të shtrembër më kujton luftën . S’ishte shaka natën kur projektorët hetonin aeroplanët.
Lenci tundi kokën.
– Kurse mua më kujtojnë… Epo s‘ka fort rëndësi tani.
Ai u ngrit nga vendi dhe shkoi të shuante dritën e automobilave.
Hëna ishte ngritur përmbi çatinë e fabrikës. Ajo qe bërë shumë e shndritshme dhe tani dukej sikur qëndronte varur në degët e kumbullës, porsi llampadar i vërtetë. Degët tundeshin lehtë sa andej-këtej nga puhia.
Çudi ia bëri Lenci pas disa çastesh. Pse u ngrenë turlilloj përmendoresh njerëzve? Pse s’bëjnë një për hënën apo për një peme të lulezuar?
Shkëputur nga romani “Tre shokët”
Erich Maria Remarque
Foto ©Ardian Fezollari
