Këtë esé aspak të mërzitshme Erjus Mezini e ka titulluar “Jeta e mërzitshme e shkrimtarit”.
Kur i shkrova Erjusit se fjalën “dashnore” do t’ia zëvendësoja me fjalën “të dashura” (termi m’u duk paksa diskriminiues), ai protestoi, më tha se këto fjalë ishin dy gjëra krejt të ndryshme në këndvështrimin e tij.
Por ndoshta në ndonjë shkrim të ardhshëm ai do të na e sqarojë më mirë këtë ndryshim…
Sa për tani mos e humbisni këtë rrëfenjë që vjen prej një shqiptari në USA, i cili ka rastisur që të jetë shkrimtar.
Pra titulli i origjinalit: “Jeta e mërzitshme e shkrimtarit”
Si çdo ditë u zgjova në tetë (edhe pse kisha rënë në dy). Prisja borë dhe gjeta diell. “Mirë”, i thashë vetes, “po e bëj një xhiro”.
Mora kafen në dorë dhe pa arritur të përfundoja itinerarin e zakonshëm vura re se e djathta më kishte ngrirë. E futa në xhep dhe e mbajta kafen me të majtën… Ngriu edhe kjo për tre minuta. Më lindi një dëshirë që ta hidhja kupën metalike, por para një jave e kisha blerë. U ktheva në shtëpi, duke ndërruar kupën sa majtas djathtas. Lavdi Zotit vetëm ca dhimbje mbetën, por jo ngërçe afatgjata. Ikën dhimbjet bashkë me të ftohtin, gishtat më lëviznin për bukuri. E pranoj, nuk i rezistova tundimit, gishtat nisa t’i mëshoja mbi tastierë; si çdo shkrimtar tjetër, edhe unë nisa të shaja shkrimtarët e tjerë. Pa mëshirë iu vërsula. Të gjallë e të ndjerë, të gjithë nokaut i nxora në fejsbukun e (m)jerë.
Shava e shava për nja një orë, vetëm kur u dëgjuan ca hapa në oborr. Ishte korçari me celularin në dorë.
“A do e pimë një kafe?” më pyet pa zor.
(Po e pushoj rimën këtu, sepse e kuptoj neverinë tuaj.)
“Po verën ku e ke?” e pyes. “Një kuintal nxore këtë vit.”
“Oh, lëre verën”, ma kthen, “nesër kur të zëmë peshk.”
“Vera e kuqe”, ia kujtoj unë, “pihet me mish keci, jo me peshk.”
“Ehu”, këmbënguli, “nesër është Dita e Pavarësisë dhe do të vijnë edhe korçarët e tjerë.”
“Pavarësi në Tiranë”, i them unë, “do të thotë të jesh i lirë ta pish verën vetëm, pa pritur grupin e Korçës”. E lashë të shkonte, i pavarur të pinte kafen, dhe kthehem në fejsbuk.
Aty ku po shaja të tjerët, njëri më tërheq veshin në privat. Ashtu pak a shumë m’u pre oreksi për të vazhduar sharjet dhe e mbylla fare atë muhabet. Paspak kujtohem se para nja tre muajsh i kisha premtuar botuesit një tregim që akoma nuk e kisha përfunduar. Më ngrihet avulli në kokë, prodhoj ca ulërima, shkoj përpara pasqyrës dhe shaj Heminguejin nga stërmbesat. “Po i pate në SHBA”, i kanosem, “e di vetë ti se ç’do u punoj unë atyre”. Pasi iu ngritën nervat edhe pasqyrës, u ndjeva i gatshëm për të vazhduar shkrimin.
Me të daktilografuar fjalinë e parë, mamaja më shfaqet në vidiokoll. E lë të shprehet lirshëm. Vetë vazhdoj shkrimin dhe kur e do nevoja shqiptoj fjalët: po mami, ke të drejtë. S’e mbaj mend se sa herë kam përsëritur veten, por herën e fundit që kam thënë “po mami, ke të drejtë” vura re dy gjëra: mamaja nuk ishte aty dhe ora kishte vajtur dy.
Si i xhindosur çohem nga karrigja. Hap frigoriferin me vrull, tre feta buke dhe një copë djathi… Ato hëngra dhe ia krisa vrapit. Në tre isha në punë. Gjashtë orë punë si gomari (të dh…sha mu në fat shkrimtari). Në nëntë dal i lodhur; djersa ime loz kukafshehthi me ngricën. Mërzitem kur mendoj që e nesërmja do të jetë krejt si sot. U përmbajta shumë, mirëpo nuk m’u mbyll i shkreti gurmaz. “PASKA QENË E MËRZITSHME JETA E SHKRIMTARIT”, bërtas i vetëm në mes të bulevardit.
Pak më vonë desha të lotoja, por u kujtova se sa zët i kam qaramanët. Kam lënë shumë dashnore vetëm sepse qanin në orën kur unë shkruaja. Fjalët i nxora, por lotin kurrrë. Do pi një gotë verë, mendova, dhe do të bëhem burrë.
Isha nisur për në shtëpi, por përfundova në dyqanin kinez. E pranoj, nuk pi dot verë pa ushqim. Blej patate, speca, qepë, karota e ca cingra të tjera. Përpara daljes shkoj te peshku. I marr tre copë dhe fiks në nëntë e gjysmë të natës vendos të bëj një tavë. Grij, grij, grij, grij, jo llogje, por perime… Hudhër, majdanoz, qepë, limon, spec, karotë, erëza, etj. Në mes u shtri peshku si mbret. E urreva edhe atë njëlloj siç urrej shkrimtarët, dhe i hedh një gotë vere sipër surratit me luspa. E lë të digjet e të kridhet në sobën time, pastaj kujtohem se ai peshk më piu gotën e fundit të verës. Në njëmbëdhjetë të natës dal si lugat për të gjetur dyqan vere; të gjitha mbyllur dhe unë mallkoj JETËN E MËRZITSHME TË SHKRIMTARIT. Aty ku mbaroj mallkimin, vërej se pakistanezi kishte sjellë verë në kioskën e tij (përpara një muaji që isha tek ai vetëm birra kishte). Ishte një verë koti Kalifornie, por jeta më mësoi që realizim ëndrre do të thotë se nga të gjitha lutjet e tua ti arrin vetëm minimalen. E mora (verën e Kalifornisë), mbase edhe që t’u shes mend lexuesve të mi më vonë. Vij me vrap në shtëpi dhe peshku akoma po valon. Ora është njëmbëdhjetë e një çerek dhe plani është që ta provoj peshkun dy minuta përpara se të ketë hyrë e diela; se nuk dua të thonë miqtë e mi korçarë që hëngrën peshk të njëjtën ditë me mua. Dua t’ua bëj të qartë që unë e provova peshkun të shtunën; madje me verë të bardhë dhe jo verë të kuqe. Këto minuta që pres i kthej nja dy gota verë. Jeta e shkrimtarit nuk më duket aspak e mërzitshme. Me gotën e tretë e vendos se vetëm jeta e peshkut është e mërzitshme; kurrën e kurrës jeta e shkrimtarit. I vetmi problem që kanë shkrimtarët është se e konsumojnë jetën me vrap. Por edhe nëse u ikën shpejt nga duart, ata prapëseprapë nuk mërziten. Sa më shumë njerëz të plaken, aq më shumë shkrimtarë do të piqen dhe sa më shumë njerëz e peshq të vdesin, aq më shumë shkrimtarë do të lindin.
