Deleuze për Kafka-n
1.”Letër babait”.
Ka një keqkuptim të madh të psikaanalizës rreth saj. Qëllimi i saj është të arrihet një zmadhim i fotos, një zmadhim që të shkojë gjer në absurd. Fotoja e babait, e tejmasëshme, do të projektohet mbi hartën gjeografike, historike dhe politike të botës, për të mbuluar rajone të gjera… kemi një edipianizim të universit… Pra s’bëhet fjalë për një tragjedi, por për një komedi.
2.”Metamorfoza”
Gregor Zamsa bëhet kandërr jo vetëm për t’i shpëtuar babait, por për të gjetur një rrugëdalje aty ku babai s’ka mundur ta gjejë, për t’i ikur administratorëve, tregëtisë, burokratëve.
Në fund e motra pranon: ajo kërkon si Gregori inçestin skizo, inçestin me lidhje të fortë, inçestin me vëllanë, inçest që i kindërvihet inçestit edipian, inçest që dëshmon për një seksualitet jonjerëzor, një seksualitet siç bëjnë kafshët
3.”Procesi”
Në fillim të gjyqit kemi një trekëndësh të përcaktuar mjaft mirë. Por më tej asistojmë në një shumim të brendshëm, si në një invazion kanceroz, mpleksje të zyrave dhe zyrtarëve, hierarki e pafundme dhe e pakapshme, ndotje të hapësirave të dyshimta (në mënyra krejt të tjera nga ato që gjenden edhe tek Prousti, ku uniteti i personazheve dhe figurave që ata krijojnë ua lë vendin nebulozave, tërësive flu të shumuara).
4.Letrat e Kafka-s
Në letrat e Kafka-s ka një rrjetë, një pëlhurë merimange. Ka një vampirizëm tek letrat, një vampirizëm epistolar. Drakula, vegjetariani, agjëruesi që thith gjakun e humanëve mishngrënës, tek kështjella që s’është larg… Letrat duhet t’i sjellin gjak dhe gjaku i jep forcë krijuese. Një fluks letrash dhe një fluks gjaku. Që në takimin e parë me Felicen, Kafka, vegjetarian, është i tërhequr nga krahët e saj muskulozë, i frikur nga dhëmbët e saj kataroshë. Feliceja ka ndjesinë e një rreziku, është e bindur se është një mëllë për t’u ngrënë…
Përktheu: Balil Gjini
