Raymond Carver
Në agun e asaj dite, moti ndërroi dhe bora po shkrihej në ujin e ndotur. Fjollat e borës binin nga dritarja e vogël me pamje nga oborri i pasmë sa një bojë njeriu e lartë. Makinat kalonin përmes llucës në rrugën jashtë, ku po binte errësira. Po errej dhe brenda po errësohej.
Ai ishte në dhomën e gjumit duke futur rrobat në një valixhe kur ajo u dha tek dera.
– Më bëhet qejfi që po ikën! Më bëhet qejfi që po ikën! – tha ajo. – Dëgjove?
Ai vazhdoi të fuste rrobat e veta në valixhe.
– Biri i k****! Po që më bëhet qejfi që po ikën! Ajo filloi të qajë. – S’më sheh dot as në fytyrë, apo jo?
Pastaj ajo vuri re foton e foshnjës në shtrat dhe e mori.
Ai pa nga ajo e ajo fshiu sytë dhe ia nguli sytë para se të kthehej në dhomën e ndjenjes.
– Ma jep mua, – tha ai.
– Ti thjesht merr çfarë ke për të marrë dhe largohu, – tha ajo.
Ai nuk u përgjigj. Mbylli zinxhirin e valixhes, veshi pallton, hoshi vështrimin rrotull në dhomën e gjumit para se të fikste dritën. Pastaj iku në dhomën e ndjenjes.
Ajo qëndroi në pragun e derës së kuzhinës së vogël, duke mbajtur foshnjën.
– E dua unë foshnjën, – tha ai.
– Mos je çmendur?
– Jo, por dua ta marr foshnjën. Do të dërgoj dikë që t’i marr gjërat e tij.
– Foshnjën s’ke për ta prekur me dorë, – tha ajo.
– Foshnja filloi të qaj dhe ia largoi batanijen nga koka.
– O shpirti im, o shpirt, – tha ajo duke ia ngulur sytë bebes.
Ai eci drejt saj.
– Për atë Zot, – tha ajo. Ajo bëri një hap mbrapa në kuzhinë.
– Dua foshnjën.
– A mos po largohesh!
Ajo u kthye dhe u përpoq ta mbajë foshnjën në në një qoshe prapa sobës.
Por ai vajti drejt saj. Zgjati dorën matanë sobës dhe mbërtheu doçkat e foshnjës.
– Lëshoma tani, – tha ai
– Ik more, ik largohu! – ia dha të qarës ajo.
Foshnja ishte skuqur në fytyrë dhe po ulërinte. Tërhiq njëri e tërhiq tjetri ata rrëzuan përtokë një vazo që rrinte e varur pas sobës.
Ai e ngjeshi pas murit, duke u përpjekur t’ia shkëpuste foshnjën. E mbërtheu foshnjën dhe shtyu me të gjithë peshën e trupit.
– Ma lësho pra, – tha ai.
– Mos – tha ajo. – Je duke lënduar foshnjën, – belbëzoi ajo.
– S’jam duke e lënduar foshnjën, – tha ai.
Nga dritarja e kuzhinës s’hynte fare dritë. Në atë gjysmëterr ai u përpoq t’i hapte gishtat e saj të mbledhur grusht me njërën dorë dhe me dorën tjetër mbërtheu foshnjën që ulërinte nën krahun e saj afër shpatullës.
Ajo ndjeu se si gishtërinjtë e saj po hapeshin me forcë. Ajo ndjeu se si foshnjën po ia merrnin.
– Jo! – ulëriu ajo ndërsa duart e saj u dorëzuan.
Ajo donte ta mbante këtë foshnjë. U zgjat ta rrkte krahun e foshnjës. Arriti ta kapë dorën e foshnjës tek kyçi dhe e tërhoqi.
Por ai s’e lëshoi. Ai ndjeu se si foshnja po i ikte ndaj dhe e tërhoqi shumë fort nga vetja.
Në këtë mënyrë, kjo çështje gjeti zgjidhje.
Përktheu: Granit Zela
