Urrejtja-Wislawa Szymborska 

 

Shikojeni sa efikase është ende,
si e mban veten në formë
urrejtja në shekullit tonë.
Me sa lehtësi i kapërcen edhe pengesat më të larta.
Sa shpejt turret, si na përndjek.

Nuk është si ndjenjat e tjera.
Më të vjetra e më të reja njëherësh.
E vetme i gjeneron shkaqet
që e lindin.
Nëse dremit, nuk është kurrë një gjumë i përjetshëm
Dhe pagjumësia nuk e dobëson forcën e saj; por e ushqen.

Një fe apo një tjetër –
për sa kohë që gjunjëzohesh rrugës.
Një atdhe apo një tjetër –
për sa kohë që brof  në nisje.
Edhe drejtësia funksionon mirë në fillim
derisa urrejtja të marrë vrullin e saj.
Urrejtja. Urrejtja.
Një grimcë ekstaze dashurore
ia deformon fytyrën.

Oh, ato ndjenjat e tjera
të sëmura e të dobëta!
Qëkur vëllazërimi mund të mbështetet tek turmat?
E kur ndonjëherë dhembshuria ka mbërritur e para në finish?
Dyshimi, sa dëshirues tërheq pas vetes?
Vetëm urrejtja ka atë që duhet.

E aftë, vigjilente, aq punëtore.
Duhet të përmend sa këngë ka kompozuar?
Sa faqe ka shkruar në librat e historisë?
Sa qilima njerëzorë ka shtruar
në sa sheshe, në sa stadiume?

Le ta pranojmë: ajo di ta krijojë të bukurën
Një shkëlqim vezullues zjarri në qiellin e mesnatës
Bomba madhështore që shpërthejnë në agimet rozë.
Nuk mund ta mohoni pathosin frymëzues të rrënojave
dhe atë llojin e humorit të pavend
në të guximshmen kolonë që del nga mesi i tyre.
 
Është mjeshtre e kontrastit
midis zhurmës dhe qetësisë
midis gjakut të kuq dhe dëborës së bardhë.
Dhe mbi të gjitha, kurrë nuk lodhet
nga laitmotivi i saj – xhelati i zot
përmbi viktimën e përgjakur.

Në çdo çast është gati për detyra të reja.
Nëse i duhet të presë, ajo do të presë.
E quajnë të verbër. Të verbër?
Ka shikimin e mprehtë të snajperes
dhe sheh vazhdimisht drejt së ardhmes
ashtu siç vetëm ajo di.

 

Përktheu: Arlinda Guma