Botho Strauss
Një burrë që shijon një pushim të shkurtër dimëror te një hotel i vogël në bregdetin belg, zë dhomë pranë një çifti që natë për natë i gëzohen njëri-tjetrit. Po kur i sheh tek hanë mëngjes, nuk arrin të kuptojë: ajo heq me thonjtë e gjatë ushqimin që i ka mbetur mes dhëmbëve, ai lexon gazetën mbi filxhanin e kafesë. Asnjë fjalë nuk shkëmbehet, mes të dyve një indiferencë e rëndë plumb. Kurse natën vazhdon po ajo zhurmë, tërë ai gazmim në dhomën ngjitur, sikur të matnin forcat dy çudibërës.
Këta dy njerëz, në gojëkyçjen e tyre të përsosur ditën, mes të vërtetës së heshtjes, duket sikur e çelin gojën veç për të thirrur njëri-tjetrin natën. Dashuria e tyre që prej mëngjesit të ngjan tejet e thyeshme, dhe nëse natën është kaq e pangopur, atëherë vetëm e vetëm sepse çdo herë shkrin nën prushin, i cili duhet ta farkojë. Kjo kënaqësi sizifiane u ka ronitur apo mpirë gjithçka, interesin për njëri-tjetrin, pagjumësinë, madje vetë bukurinë. Janë matufët e ditës, të ngazëllyerit e natës.
Ndërkohë na del që…
Një mëngjesi, klienti i dhomës njëshe dhe gruaja e dhomës ngjitur futen në bisedë. Shkëmbejnë fjalë boshe, ndalen te shërbimi i mangët në hotelin e zbrazët të plazhit. Ai njihet edhe me burrin, i cili në të vërtetë nuk është “asgjë e veçantë”. Mëngjesin tjetër ky nuk është më në tryezë. As nuk kanë shtruar më për të. Vetëm gruaja, në po atë karrige, përballë të huajit në tryezën ngjitur, krejt e hapur dhe e zbuluar, asnjë gjurmë nga nata e shkuar mbi fytyrë. “Çfarë keni menduar të bëni sot?” pyet klienti i stërlodhur, të cilit ndërkohë prishja e qetësisë i dallohet më shumë se vetë shkaktarëve të saj. (Si pra, dhe te kush të shkonte të ankohej, kur edhe vetë atij këto shqetësime i ngjanin më të shenjta se qetësia e tij e kapitur?)
“Ah më duhet të kryej ca pazare në qytet. Kurse pasdite – me siguri do merrem me diçka.”
“Paska ikur burri Juaj?”
“Po, ka ikur.”
“Ka punë siç duket? Më tregoi për tersin me zyrtarët e Brukselit…”
“As që ia kam idenë. Jemi njohur rastësisht rrugës për këtu.”
Ç’do të thotë kjo? Udhëtarit të vetmuar i përvëlon shpina, pastaj i shkojnë djersë të ftohta. Një aventurë, kaq pranë, ia skuq veshët.
Po atë natë, qetësi torturuese në dhomën ngjitur. Heshtje varri.
Fle ajo apo rri zgjuar? Apo mos vallë po pret?
Mëngjesit tjetër ai i propozon të bëjnë së bashku një shëtitje. Vizitojnë Shtëpinë Memling në Bruzh. Gruaja ngjan se po bezdiset para kryeveprave të artit, duket e përhumbur dhe indiferente; ai nuk e vë re. Është përpirë nga parandjenja e trupit të saj që ecën përkrah tij e ditëmoralshme dhe ndjen se si ai trup rreh për të. Dhe kështu mbetet. Ai duke menduar veç për gruan, ajo pa as më të voglin mendim për të. Kështu dalin së bashku, kështu i merr gjumi, sekush në dhomën ngjitur.
“E përse më kthehet mua gjithçka në torturë!” – mendon.
Ndërsa ajo sillet me të gjatë ditës njësoj si me tjetrin. Asnjë ndryshim në pamje të jashtme. Ajo nuk jep asnje shenjë se do niset. Nuk bën asgjë për t’i anashkaluar takimet e tyre të përditshme, për t’i dhënë fund shoqërisë së kotë që i ofrojnë një-tjetrit. “Kështu do mund të kishte shpërthyer edhe gazmimi mes saj dhe meje.” Po, ja, që sërish i kishte vajtur rastit me vonesë.
Mëngjesin e hanë së bashku. Ai lexon gazetën. Ajo kruan dhëmbët. Tani rrinë ulur edhe në të njëjtën tryezë.
Përktheu: Ardian Klosi