Heinrich Böll Miku im, Witt-i, ka një profesion të çuditshëm: ai nuk ka frikë ta quajë veten autor, thjesht sepse ka ca njohuri latente në drejtshkrim, zotëron në mënyrë të vagët ca rregulla gramatikore dhe së fundmi shtyp njërën faqe pas tjetrës me ushtrime stilistikore, të cilat ai i quan dorëshkrim sapo ka siguruar mjaftueshëm… Keep Reading
Heinrich Böll Nuk e di sesi mundi të ndodhte; tekefundit unë nuk jam më fëmijë, jam gati pesëdhjetë vjeç dhe duhej ta kisha ditur se çfarë po bëja. Megjithatë e bëra dhe para së gjithash; atëherë kur nuk isha në shërbim dhe kur, në fakt, nuk duhej të më ndodhte asgjë më shumë. Por ja… Keep Reading
Heinrich Böll Kur im atë shkoi në moshën, të cilës unë po i afrohem, ai (natyrisht?) më ngjante më i vjetër sesa unë ndihem tani. Ditëlindjet nuk festoheshin në familjen tonë, që konsiderohej një “lajthitje protestane”, kështu që unë nuk mund të kujtoj ndonjë festim, vetëm pak detaje nga ajo gjendje shpirtërore mbizoteronin atë tetor… Keep Reading
Heinrich Böll Tek hyrja e qilarit e priti era mbytëse dhe e thartë e ajrit. Ai ecte ngadalë, me hapat që rreshqitnin, duke kërkuar rrugën kuturu me duar, në errësirën e zverdhemtë: nga diku po pikonte ujë, duhej të kishte ndonjë plasë në çati ose duhej të ishte çarë ndonjë tub. Uji përzihej me pluhurin… Keep Reading
Heinrich Böll Ajo nuk ishte derë, qenë thjesht ca dërrasa mbërthyer lirshëm së bashku dhe mbyllej nga një lak prej teli, varur mbi një gozhdë në shtyllën e derës. Burri ndali dhe priti. Është vërtet turp, mendoi ai, që një grua duhet t’i rritë fëmijët e saj aty. Ai ngriti ngadalë lakun e telit nga… Keep Reading
Heinrich Böll Jo, ju jo, – tha roja ashpër. – Pse? – pyeta unë. – Sepse është kundra rregullave. – Pse është kundra rregullave? – Sepse është, shok, ja pse; pacientët nuk lejohen jashtë. – Por, – thashë unë me krenari, – unë jam një prej të plagosurve. Roja më hodhi një vështrim përbuzës. –… Keep Reading
Heinrich Böll “Gjysmë-Gruaja”; gruaja pa pjesën e poshtme të trupit, doli se ishte një nga njerëzit më të hirshëm që kam takuar në jetë. Ajo kishte vënë një kapele të këndshme kashte të tipit sombrero, sepse, si çdo shtëpiake tjetër modeste, ajo ishte ulur në diell, në verandën e vogël të shtëpizës së saj të… Keep Reading
Heinrich Böll Më në fund ata po me jepnin një shans. Më dërguan një letër ku më shkruanin të shkoja në Departament dhe shkova. Ata të Departamemtit u treguan shumë të sjellshëm me mua. Nxorën skedarin tim dhe bënë “Hëm”. Edhe unë bëra “Hëm”. – Cila këmbë? – pyeti nëpunësi. – E djathta. – E… Keep Reading
Heinrich Böll Kapteri e hapi derën duke e shtyrë dhe tha: “Pa shikojeni njëherë… mbase? …” Ai nuk e hoqi cigaren nga goja. Iu afrova trupit të pa jetë që shtrihej mbi një minder. Dikush, që ishte ulur në një stol prapa minderit, u çua shpejt dhe tha: “Mirëmbrëma.” Shquajta kapelanin dhe e përshëndeta me… Keep Reading
Heinrich Böll Për historinë e kësaj ure u fol shumë në atë kohë: e mallkuan, qanë për të, disa qeshën, e rreshtuan me indiferentizëm tek ndodhitë e përgjithshme, pafundësisht të shumta e të gjithanshme të luftës, pa i kushtuar rëndësi të veçantë e në fund të fundit historia u harrua me të vërtetë, për më… Keep Reading
