Heinrich Böll

Tek hyrja e qilarit e priti era mbytëse dhe e thartë e ajrit. Ai ecte ngadalë, me hapat që rreshqitnin, duke kërkuar rrugën kuturu me duar, në errësirën e zverdhemtë: nga diku po pikonte ujë, duhej të kishte ndonjë plasë në çati ose duhej të ishte çarë ndonjë tub. Uji përzihej me pluhurin dhe çakullën dhe i bënte hapat të rrëshqitshëm sikur të ishe në fundin e një akuariumi.
Ai ecte përpara. Nga një derë nga mbrapa vinte pakëz dritë; në gjysmëerrësirë mund të shihte një shenjë në të djathtë të tij që thoshte: “Dhomë me rreze X. Mos hyr.” Ai ecte kundrejt dritës; ajo ishte e verdhë dhe e butë; nga mënyra sesi dridhej bënte të kuptohej se duhej të ishte qiri. Ndërsa ecte, shihte në dhomat e errëta, ku mund të dallonte një grumbull karrigesh, divanë lëkure, dollapë të përmbysur. Dera nga e cila hynte drita ishte e hapur tej për tej. Pranë qiririt të madh të altarit ishte një murgeshë me petk blu, që po hidhte pak sallatë në njê tas të emaluar; mbi grumbullin e gjetheve të vogla të gjelbra kishte një shtresë të bardhë dhe ai arrinte të dëgjonte salcën që rrotullohej butësisht në fund të tasit. Dora e gjerë e përskuqur e murgeshës bënte që gjethet të rrotulloheshin e të rrotulloheshin, dhe kur ndonjëherë disa binin jashtë buzës së enës, ajo do t’i ngrinte qetësisht dhe do t’i hidhte sërish atje. Pranë shandanit ishte një tenxhere në formë kubike, që lëshonte një aromë supe bajate – me ujë të nxehtë, qepë dhe diçka si tip bulioni.
Ai tha me zë të lartë: “Mirëmbrëma!”
Murgesha u kthye, disi e alarmuar në fytyrën e gjerë rozë, dhe tha butësisht: – Oh Zot – çfarë doni? Duart e saj pikonin salcë qumështi dhe ca copa gjethe maruleje ishin ngjitur në krahet e saj të butë fëminorë.
– Oh Zot, – tha ajo, – më trembët! Doni ndonjë gjë?
– Jam i uritur, – tha ai me zë të ulët.
Por ai nuk po shihte më nga murgesha. Vështrimi i tij u ngjit në të djathtë, tek një dollap i hapur, dera e të cilit ishte shqyer nga presioni i ajrit, tek mbetjet dhëmbë-dhëmbë të derës prej kompensate ende varur në mentesha dhe në dyshemenë e mbuluar nga leskra të shkërmoqura boje. Dollapi kishte bukë, shumë bukë; ato rrinin pirg të hedhura pakujdes, më shumë se një duzinë buke e tharë. Goja e tij menjëherë filloi të lëshonte lëng, duke gëlltitir poshtë valën e pështymës, ai mendoi: – Unë do ha bukë, sido që të ndodhë, unë do ha bukë…
Ai pa nga murgesha; sytë e saj fëminorë tregonin dhembshuri dhe frikë.
– Jeni i uritur? – tha ajo. – A jeni i uritur? Dhe pa me vetullat ngritur nga tasi i sallatës, nga tenxherja e supës dhe pirgu i bukës.
– Bukë, – tha ai. – Pak bukë, ju lutem!
Ajo shkoi tek dollapi, mori një copë, e vuri në tavolinë dhe nisi të shihte në sirtar për një thikë.
– Faleminderit, – tha ai butësisht. – Mos u shqetësoni, buka edhe mund të copëtohet…
Murgesha e futi tasin e sallatës nën krah, mori tenxheren e supës dhe i shkoi pranë. Ai ndau me nxitim një copë buke; mjekra po i dridhej dhe mund t’i ndjente muskujt e gojës dhe të grykës nën një tik nervoz. Pastaj nguli dhëmbët në sipërfaqen e butë me kodrinëza të bukës që kishte copëtuar. Ai po hante bukë. Buka ishte e ndenjur, duhej të kishte atje një javë, bukë e thatë thekre, me një etiketë të kuqe të ndonjë furre buke apo diçka e tillë. Ai vazhdonte t’ia ngulte dhëmbët, po e mbaronte edhe koren e kaftë si prej lëkure, pastai e kapi bukën me të dyja duart dhe ndau një copë tjetër.
Hante me dorën e djathtë, mbërthente copën e bukës me të majtën, vazhdonte të përtypej, ashtu i ulur në buzë të një arke, e sa herë që ndante një copë, kafshonte në mesin e butë dhe ndjente përreth gojës prekjen e bukës, si një përkëdhelje e thatë, ndërsa dhëmbët e tij vazhdonin të kafshonin.

Përktheu: Arlinda Guma