Heinrich Böll

Nuk e di sesi mundi të ndodhte; tekefundit unë nuk jam më fëmijë, jam gati pesëdhjetë vjeç dhe duhej ta kisha ditur se çfarë po bëja. Megjithatë e bëra dhe para së gjithash; atëherë kur nuk isha në shërbim dhe kur, në fakt, nuk duhej të më ndodhte asgjë më shumë. Por ja që ndodhi dhe kështu, në Vigjiljen e Krishtlindjes, m’u komunikua.
Gjithçka kishte shkuar pa probleme. Në darkë unë u kisha shërbyer klientëve, pa as edhe një kërcitje gote, pa përmbysur as edhe një pjatë me lëng mishi, pa e derdhur fare verën e kuqe; kisha mbledhur bakshishin dhe isha tërhequr në dhomën time, kisha hedhur xhaketën dhe kravatën mbi shtrat, kisha ulur tirantat nga supet, kisha hapur shishen e birrës, kisha ngritur kapakun e supierës, duke nuhatur – supën me bizele. Atë kisha porositur nga shefi; me proshutë, pa qepë, por të trashur, të trashur mirë. Jam i sigurt se ju nuk e dini se çdo të thotë e “mirëtrashur”; do të duhej shumë kohë për t’u përpjekur t’jua shpjegoja juve këtë – nënës sime iu deshën tri orë ta shpjegonte se çfarë donte të thoshte me “mirëtrashje”. Mirë, supa vinte një aromë të mirë dhe unë zhyta luharen, mbusha pjatën, mund ta ndieja dhe ta shihja që supa ishte tërësisht “e mirëtrashur”- dhe në atë çast dera ime u hap dhe hyri një kopuk i vogël, që e kisha vënë re në darkë. I vogël, i zbehtë, sigurisht, jo më shumë se 8 vjeç, ai e kishte mbushur pjatën e tij me majë dhe pastaj, pa prekur gjë, e kishte lënë sërish; gjeldeti dhe gështenja, tartuf dhe mish viçi, madje as ëmbëlsirën, të cilën, fundja asnjë fëmijë nuk e lë kurrë, ai nuk kishte prekur dhe aq shumë me lugë, kishte marrë gjashtë gjysmë dardha dhe një enë përgjysmë me çokokrem dhe e kishte hedhur në pjatën e tij, e nuk kishte prekur gjë prej gjëje, as edhe një, megjithëse gjatë gjithë kohës nuk dukej sikur të ishte i shqetësuar, por si dikush me një plan të përcaktuar në mendje.
Ai e mbylli derën qetësisht pas tij, këqyri pjatën time, pastaj mua.
– Çfarë është ajo? – pyeti.
– Është supe me bizele, – thashë unë.
– Nuk ka supë të tillë, – tha ai me një buzëqeshje. – Ajo ekziston vetëm në përrallat që flasin për mbretin që humbi rrugën në pyll.
– Hëm, – thashë unë. – Një gjë është e sigurt, që ajo është supë me bizele.
– A mund ta provoj pak?
– Sigurisht, provoje, – thashë unë. – Eja dhe ulu.
Hëm, ai hëngri tri pjata me supën e bizeles, ndërsa unë rrija pranë tij në shtrat, duke pirë birrë e cigare dhe arrija ta shihja stomakun e tij të vogël tek rrumbullakosej. Ndërsa qëndroja në shtrat mendoja për shumë gjëra, që ndërkohë i kisha harruar sërish – dhjetë minuta, pesëmbëdhjetë, një kohë mjaft e madhe, kohë e mjaftueshme për të menduar për shumë gjëra, për përrallat, për të rriturit, prindërit dhe gjëra të tilla. Më në fund djali i vogël u dorëzua. Unë i mora pjatën dhe e mbarova supën, një pjatë e gjysmë, ndërsa ai u ul në shtrat pranë meje. Ndoshta unë nuk duhej të shihja në supierën bosh, sepse ai tha: – Oh, i dashur, unë ta mbarova të gjithë supën.
– S’ka gjë, – thashë unë. – Kishte plot për mua. A nuk erdhe këtu që të haje supë bizeleje?
– Jo, unë thjesht po kërkoja dikë që të më ndihmonte për të gjetur një gropëz. Mendova se ti mund të njihje ndonjë.
– Gropëz, gropëz… pastaj më ra ndër mend. Duhet për të luajtur me zare, dhe thashë: – Hëm, ti e di, do të jetë e vështirë të gjesh një gropëz në këtë ndërtesë.
– A nuk mund të bëjmë një? – pyeti ai. – Thjesht të gërryjmë një në dysheme.
Nuk di sesi ndodhi, por unë e bëra një, dhe kur shefi më pyeti: “Si munde të bëje diçka të tillë?” nuk dija si t’i përgjigjesha. Ndoshta duhej të kisha thënë: “A nuk kemi premtuar që të përmbushim çdo dëshirë të klientëve, në mënyrë që të sigurohemi që ata të kalojnë një Krishtlindje të gëzuar dhe në harmoni? Por nuk e thashë. Nuk thashë asgjë. Tekefundit, unë nuk kisha sesi ta parashikoja se e ëma e djalit do të pengohej tek gropëza dhe do të thyente kyçin e këmbës, natën, kur ajo khehej e dehur nga një bar. Si mund ta dija këtë? Dhe që njerëzit e siguracioneve do të kërkonin një shpjegim dhe kështu me radhë. Përgjegjësia e palës së tretë, gjykata e punës, dhe përsëri e përseri: e pabesueshme, e pabesueshme. A duhej t’u shpjegoja atyre se për tri orë; tri orë të gjitha, unë luajta me zare me djalin, që ai fitonte gjithmonë, që ai, madje, piu edhe pak nga birra ime – derisa më në fund, i lodhur për vdekje, ra në shtrat? Unë nuk thashë asgjë, por kur ata më pyetën nëse isha unë ai që e gërmoi gropëzën në dyshemenë e drunjtë, nuk munda ta mohoja. Supa me bizele qe e vetmja gjë që ata nuk e zbuluan kurrë: ajo do të mbetet sekreti ynë.
Tridhjete e pesë vite në zanat, gjithmonë duke u sjellë në mënyrë të përsosur. Nuk di si arriti të ndodhte: duhej ta kisha ditur se çfarë po bëja, e megjithatë e bëra. Mora ashensorin për të zbritur tek portieri, mora hua një çekiç dhe një daltë, mora ashensorin sërish dhe u ngjita; bëra një vrimë në dyshemenë e drunjtë. Tekefundit, unë nuk mund ta parashikoja se e ëma e tij do të pengohej atje, ndërsa kthehej në shtëpi prej barit, e dehur, në orën katër të mëngjesit. Për të qenë i sinqertë, nuk më vjen keq, as edhe që më pushuan nga puna. Kamarierë të mirë kërkohen gjithmonë.

Përktheu: Arlinda Guma