Heinrich Böll

Jo, ju jo, – tha roja ashpër.
– Pse? – pyeta unë.
– Sepse është kundra rregullave.
– Pse është kundra rregullave?
– Sepse është, shok, ja pse; pacientët nuk lejohen jashtë.
– Por, – thashë unë me krenari, – unë jam një prej të plagosurve.
Roja më hodhi një vështrim përbuzës. – Ma ha mendja se është hera e parë që jeni plagosur, përndryshe do ta dinit se edhe të plagosurit janë pacientë. Vazhdoni, kthehuni brenda.
Por unë këmbëngula. – A keni zemër ju? Dua vetëm t’i blej kurabiet asaj vajzës së vogël.
Tregova jashtë, atje ku një vogëlushe ruse bukuroshe vërtitej në dëborën e vorbullt duke shitur ëmbëlsira.
– Kthehuni brenda po ju them!
Dëbora binte butësisht mbi pellgjet e mëdhenj të oborrit të zi të shkollës; vogëlushja rrinte atje me durim, duke thirrur vazhdimisht dhe vazhdimisht: “Kurabie… kurabie…”
– Zoti im, – i thashë rojës, – po më lëshon goja lëng, pse nuk e lejoni vajzën e vogël të hyjë brenda?
– Civilët nuk lejohen të hyjnë brenda.
– Për atë Zot, or burrë, – i thashë unë, – është thjesht një fëmijë.
Ai më hodhi edhe një shkim tjetër përbuzës. – Domethënë fëmijët nuk janë civilë, ë?
Ishte e patolerueshme, rrugica e boshatisur, e errët, ishte mbështjellë nga fjollat e dëborës dhe fëmija qëndronte e vetme atje, duke thirrur: “Kurabiee…” edhe pse nuk kalonte askush.
Bëra si bëra dhe dola jashtë, por roja më kapi për mënge dhe më bërtiti furishëm: – Kthehu mbrapsht, përndryshe do thërras rreshterin!
– Ti budalla i mallkuar! U ktheva mbrapsht tek ai.
– Po po, ashtu, – tha roja me kënaqësi, – çdokush që e ka ende ndjenjën e detyrës është budalla për ju djema.
Unë qëndrova edhe për një gjysmë minute tjetër në vorbullën e dëborës, duke parë fjollat e bardha tek ktheheshin në baltë; i gjithë oborri i shkollës ishte me pellgje dhe i stërpikur përreth me  ishuj të bardhë si krem ëmbëlsirash. Papritur e pashë vogëlushen të më shkelte syrin dhe të largohej në rrugë me një pamje moskokëçarëse. E ndoqa përgjatë anës së brendshme të murit.
Mallkuar qofshin të gjitha, mendova, jam vërtet pacient unë? Pastaj dallova një vrimë në murin ngjitur me nevojtoren dhe nga ana tjetër e tij ishte vogëlushja me ëmbëlsirat. Roja nuk mundej të na shihte aty. Ta bekoftë Führer-i ndjenjën e detyrës, mendova.
Ëmbëlsirat dukeshin të mrekullueshme; amareta dhe feta me krem, mafishe, me arra dhe vaj.
– Sa kushtojnë, – pyeta vogëlushen.
Ajo buzëqeshi, ngriti shportën drejt meje dhe tha me zërin e saj të mprehtë: – Dy marka e pesëdhjetë secila.
– Të gjitha me të njëjtin çmim?
– Po, – pohoi me kokë ajo.
Dëbora binte mbi flokët e saj të bukur biond dhe ia pudroste me pluhurin e argjendtë fluturak; buzëqeshja e saj ishte absolutisht magjepsëse. Rrugica e mjerë pas saj ishte boshatisur dhe bota dukej sikur të kishte vdekur…
Unë mora mafishen dhe e kafshova. Ishte e shijshme, ishte me marzipan. Ah, mendova, ja pse kushtojnë njëlloj sa të tjerat.
Vajza e vogël po buzëqeshte.
– Është e mirë? – pyeti ajo. – E mirë?
Unë pohova me kokë. Nuk më bëhej vonë për të ftohtin. Kisha një fashë të lidhur përreth kokës që më bënte të dukesha shumë romantik. Provova një fetë me krem dhe e treta ngadalë në gojë atë gjë të shijshme. Dhe sërish goja më lëshoi lëng…
– Merri, – i pëshpërita, – do marr plot, – sa ke aty?
Ajo filloi të numëronte, me ngadalë, me kujdes, me gishtin e vogël delikat mjaft të pistë, ndërsa unë gllabërova një mafishe. Ishte aq qetë, gati ngjante sikur në ajër po endej një pëlhurëz e butë, e ëmbëlt, e thurur me fjolla dëbore. Ajo vazhdoi tejet ngadalë, bëri një apo dy gabime dhe unë qëndroja ende atje, i heshtur, duke ngrënë edhe dy ëmbëlsira të tjera. Pastaj ajo papritur ngriti sytë nga unë, si një ëngjëll i befasuar, aq sa ninëzat iu zmadhuan; e bardha e syve të saj ishte gati si ngjyra e qumështit të skremuar. Ajo më cicëriti diçka në rusisht, por unë mblodha supet me një buzëqeshje; ndërkaq u përkul dhe me gishtin e saj të vogël të pistë shkroi numrin 45 në dëborë. Unë shtova dhe pesë dhe i thashë: – Ma jep të gjithë shporten, do ma japësh?
Ajo pohoi me kokë, duke ma zgjatur shportën me kujdes përmes vrimës dhe unë i kalova dy kartmonedha njëqind markëshe. Ne kishim pará aq shumë sa t’i digjnim e të ngroheshim me to, rusët paguanin 700 marka për një pallto dhe për tre muaj ne nuk kishim parë gjë tjeter veç baltës dhe gjakut, ca kurvave dhe parave.
– Kthehu prapë nesër, mirë? – i pëshpërita, por ajo nuk po më dëgjonte më.
E shpejtë, sa një pulitje sysh, ajo ishte larguar, dhe kur futa kokën trishtë në boshllëkun e murit, ishte zhdukur, e unë pashë vetëm rrugicën e heshtur ruse, të ngrysur dhe bosh; dëbora dukej se po i fundoste ngadalë shtëpitë me çati të sheshta. Qëndrova gjatë atje, si një kafshë sy trishtë, duke parë përmes murit rrethues dhe vetëm kur ndjeva qafën të më ngurtësohej e tërhoqa kokën brenda burgut.
Për herë të parë ndjeva erën e keqe të urinës që vinte nga cepi dhe të gjitha ëmbëlsirat ishin mbuluar me një krem sheqeri të lehtë të dëbortë. Ngrita shportën me një psherëtimë dhe eca drejt ndërtesës; nuk ndieja të ftohtë, kisha atë fashën romantike mbështjellë rreth kokës dhe mund të qëndroja edhe ndonjë orë tjetër në dëborë. U largova se diku duhej të shkoja. Njeriu duhet të shkojë diku, apo jo? Nuk mund të endesh vërdallë dhe të varrosesh nën dëborë. Duhet të shkosh diku, edhe nëse je i plagosur, në një vend të huaj, të zymtë e të trishtë…

Përktheu: Arlinda Guma