Heinrich Böll

Ajo nuk ishte derë, qenë thjesht ca dërrasa mbërthyer lirshëm së bashku dhe mbyllej nga një lak prej teli, varur mbi një gozhdë në shtyllën e derës.
Burri ndali dhe priti. Është vërtet turp, mendoi ai, që një grua duhet t’i rritë fëmijët e saj aty. Ai ngriti ngadalë lakun e telit nga gozha, shtyu derën e hapur – dhe u befasua kur pa fëmijën të shtrirë në kashtë; e ëma, shumë e re, e ulur përtokë, i buzëqeshte fëmijës… Më tej, përballë murit, rrinte dikush, të cilin burri nuk guxoi ta shihte nga afër, mund të ishte nga ata që barinjtë i merrnin për engjëj. Silueta e mbështetur pas murit kishte veshur një mantel ngjyrë gri të murrët dhe mbante lule në të dyja duart; zambakë të hollë ngjyrë kremi. Burri ndjeu frikën ta kaplonte dhe mendoi: “Në fund të fundit, ndoshta ka një fije të vërtete në përrallat primitive që barinjtë rrëfejnë në qytet.
Gruaja e re ngriti sytë, i hodhi atij një shkim miqësor pyetës dhe burri i ri tha butësisht:
– A jeton këtu mjeshtri marangoz?
Gruaja e re tundi kokën:
– Ai nuk është mjeshtër marangoz – është thjesht marangoz.
– Mos ma vini re, – tha burri. – Besoj se ai do të mundë të rregullojë një derë po të sjellë me vete veglat.
– Duhet ta rregullojë, – tha Maria, – ai rregullon dyer. E bënte këtë edhe atje në Nazaret.
Ja pra, ata qenkeshin me të vërtetë nga Nazareti.
Silueta që mbante lulet në duar hodhi sytë nga burri dhe tha: – Mos kini frikë. Zëri ishte aq i bukur, saqë sërish burri u trondit dhe i hodhi një gjysmë shikimi siluetës, veshur me mantel ngjyrë gri të murrët, që dukej dashamirëse, por edhe e trishtuar.
– E ka fjalën për Jozefin, – tha gruaja e re. – Do të shkoj ta zgjoj. A e kërkon që të të rregullojë derën?
– Po, tek bujtina me emrin “Njeriu i kuq”, thjesht ta nivelojë dhe të kontrollojë kërcitjen. Dera nuk hapet. Do të pres jashtë nëse nuk e ke bezdi ta lajmërosh.
– Je i mirëpritur të presësh këtu, – tha gruaja e re.
– Jo, më mirë po pres jashtë. Ai hodhi një shikim të shpejtë nga silueta e veshur me mantel ngjyrë gri të murrët, e cila tundi kokën nga ai me një buzëqeshje. Pastaj u tërhoq duke ecur mbrapsht; mbylli derën me kujdes duke ngritur lakun e telit mbi gozhdë. Burri me lulet i ishte dukur komik, por silueta me mantelin ngjyrë gri të murrët nuk ngjante si burrë dhe as si grua, e, sigurisht, nuk i ishte dukur komike.
Kur doli Jozefi, bashkë me kutinë e tij të veglave, i riu e kapi për krahu dhe i tha: – Këtej, duhet të kthehemi majtas. Ata u kthyen majtas dhe më në fund i riu mori mjaft guxim për të thënë atë që kishte dashur t’i thoshte gruas së re, por kishte patur frikë sepse silueta me lulet rrinte atje.
– Barinjtë, – tha ai, – po rrëfejnë përralla të çuditshme për ju. Por Jozefi, në vend që të përgjigjej, tha mekur: – Shpresoj që të paktën të kesh një daltë – doreza e times është thyer. Apo ka më shumë dyer?
– Vetëm një, – tha burri, – dhe nuk kemi daltë. Na duhet ta rregullojmë menjëherë derën. Do të strehojmë disa ushtarë në shtëpi.
– Ushtarë? Tani? Nuk kam dëgjuar për manovra.
– Jo, nuk ka manovra, por një kompani e tërë ushtarësh do të mbërrijë në Betlehem. Dhe shtëpia jonë, – tha ai me krenari, – shtëpia jonë do të marrë kapitenin. Barinjtë…. Por ai e ndërpreu fjalën, ndaloi; edhe Jozefi ndaloi. Në cepin e rrugës qëndronte silueta me mantelin ngjyrë gri të murrët, me krahun plot me lule; zambakë të bardhë, duke ua dhënë fëmijëve të vegjël, të cilët sapo ishin ngritur në këmbë; mbërritën shumë e shumë fëmijë të tjerë, po aq edhe nëna me fëmijë në krah, dhe burri që kishte ardhur për Jozefin dukej shumë i alarmuar, sepse silueta me mantelin ngjyre gri të murrët ishte duke qarë; zëri, sytë e kishin alarmuar, por lotët e tij ishin edhe më shqetësues. Silueta prekte gojët e vogëlusheve, ballin, me dorën e shtrirë; i puthte duart e tyre të vogla e të pista dhe i jepte çdo fëmije nga një zambak.
– Po të kërkoja, – i tha Jozefi siluetës me mantel ngjyrë gri të murrët. – Mu tani, ndërsa flija, unë pashë në ëndërr…
– E di, – tha silueta me mantel ngjyre gri të murrët, – ne duhet të largohemi menjëherë.
Ai priti një çast, derisa një vajzë shumë e vogël dhe e pistë erdhi tek ai.
– Përfundimisht, a duhet ta rregulloj atë derën për kapitenin?
– Jo, duhet të largohemi menjëherë.
Silueta u largua nga fëmijët dhe e mori Jozefin për krahu, e Jozefi i tha burrit që kishte ardhur për të: – Më vjen keq, nuk e ndreq dot derën.
– Oh, s’ka gjë, – tha burri. Ai i shoqëroi me vështrim të dy ata ndërsa ktheheshin në ahur, pastaj pa në rrugë fëmijët e qeshur që po vraponin me zambakët e mëdhenj të bardhë. Në atë çast ai dëgjoi trokthin e kuajve pas tij, u kthye dhe pa kompaninë që po vinte drejt qytetit nga rruga kryesore.
Do ta kap prapë, mendoi ai, se dera mbeti pa rregulluar.
Fëmijët qëndronin në buzë të rrugës, duke tundur lulet në drejtim të ushtarëve. Kështu që ushtarët kalëruan nëpër Betlehem midis dy rreshtash me zambakë të bardhë, dhe burri që kishte ardhur për Jozefin, mendoi:
“Them se barinjtë kushin të drejtë për të gjitha ato që na rrëfyen…

Përktheu: Arlinda Guma