SHALLI I KUQ-Yves Bonnefoy

 

(1923-2016)
I

Në det të hapur një portik në qiell.
Dielli, përtej. Kapiteni
I rimorkiatorit të vjetër pret një udhëtar.
Një gjallustër është hapur, dallgët janë pranë.

Dhe ç’bën ai? Ngrihet, hedh
Nga gjallustra një send, pastaj të tjera.
Atëherë: prandaj, më thotë, këtë shall,
Ma dhuroi babai, kur u nisa

Për të parin e kaq udhëtimeve të kota.
E desha, m’u duk se më tha,
E ruajta për ditën e vdekjes.

E hedh jashtë, shalli i mbështillet
Mbi dorë, dhe gufohet, pastaj shpaloset.
Një çast sipër nesh krejt qielli është i kuq.

II

Ajo anije udhëtarësh, me urat e ndriçuara,
Që nëpër natë vinte drejt e mbi barkë,
A mund ta ulte shpejtësinë, ta ndalte
Dallgëzimin që zhvendos çka ekziston,

Të pushonte muzikën e saj, lart në qiell,
Dhe të shuante shenjën e tymnajës?
Jo, ajo kalon, largohet. Barka mbetet
Duke u lëkundur në zgavrën e rrymit.

Barka? Jo, e shuaj këtë imazh
Që i shërben veç ëndrrës. Nuk ka
Figura të gdhendura në bashin e botës.

Dhe ç’do kish bërë, vallë, me ndonjë alegori
Kur kthehej në shtëpi mbrëmjeve? Tash vdekja
I kapte dorën, i thoshte ta ndiqte pas.

Përktheu: Alket Çani