HOPKINS FOREST-Yves Bonnefoy

 

Kisha dalë
Të merrja ujë në pus, pranë pemëve,
Dhe isha në praninë e një tjetër qielli.
Të zhdukura yjësitë e një çasti më parë,
Tre të katërtat e kupës qiellore ishin bosh,
Mbretëronte veç e zeza më e dendur,
Por në të majtë, mbi horizont,
Përzier me majat e lisave,
Ishte një luzmë yjsh kuqëlues
Si një prush nga ngjitej dhe tymnaja.

U ktheva
Dhe hapa librin mbi tryezë.
Fletë mbas flete,
Kish vetëm shenja të padeshifrueshme,
Agregate formash pa kurrfarë kuptimi
Ndonëse përsëriteshin marrtas,
Dhe nga poshtë një bardhësi humnere
A thua se ajo që quajmë mendje binte aty, pa zhurmë.
Si dëborë.
Megjithatë i ktheja fletët.

Shumë vite më parë,
Në një tren në kohën e agut
Midis Princeton Junction dhe Newark-ut,
Dy vende rastësore për mua,
Dy shigjeta ranë prej kurrkund,
Udhëtarët lexonin, të heshtur,
Në dëborën që fshinte xhamat gri,
Dhe befas,
Në një gazetë të hapur dy hapa larg meje,
Një fotografi e Baudelaire-it,
Një faqe e tërë
Siç zbrazet qielli në fund të botës
Për të rënë dakord me rrëmujën e fjalëve.

Këtë ëndërr e afrova me kujtimin
Kur eca, më parë gjatë gjithë vjeshtës
Në pyje ku së shpejti ishte dëbora
Që triumfoi, në shumë nga ato shenjat
Që marrim, kundërshtimisht,
Nga bota e shkretuar prej fjalëve.
Merrte fund konflikti i dy parimeve,
Më dukej, përziheshin dy drita,
Mbylleshin buzët e plagës.
Masa e bardhë e ftohmës binte me shkulm
Mbi ngjyrën, por një çati së largu, një dhogë
E lyer, mbështetur pas një kangjelle,
Ishte ende ngjyra, dhe e mistershme
Si dikush që do dilte nga varri e duke qeshur:
“Jo, mos më prek”, do i thoshte botës.

I detyrohem vërtet shumë Pyllit Hopkins,
E ruaj në horizontin tim, në pjesën e tij
Që braktis të dukshmen për të padukshmen
Përmes fërgëllimës së blusë së largësive.
E dëgjoj, përmes zhurmave, e madje nganjëherë,
Në verë, duke shtyrë me këmbë gjethet e rëna
Të viteve të shkuar, të qarta në gjysmëterr
Të lisave krejt të ngjeshur midis gurëve,
Ndalem, më duket se dheu hapet
Në pafundësi, se ato gjethe bien atje
Pa ngut, apo ringjiten, lart, poshtë,
Duke mos qenë më, as zhurma, përveçse
Pëshpërima e lehtë e flokëve të dëborës që shpejt
Shumohen, afrohen, puqen,
– Dhe shoh atëherë krejt qiellin tjetër,
Hyj për një çast në dëborën e madhe.

 

Përktheu: Alket Çani