Poezi nga Mahmut Dervish

Poezi nga Mahmut Dervish (Palestinë)

 

Për dy duart; gurin dhe temjanin.

Ahmadit, harruar mes dy fluturash.

 

Retë ikën dhe më lanë të pastrehë,

malet hoqën mantelin e tyre për të më mbuluar.

 

…Që nga rrjedha e plagës së vjetër

der‘ në konturet e tokës nga ku unë rrjedh,

vitet shënuan ndarjen e detit nga qytetet që u bënë hi,

dhe unë isha vetëm.

Oh, vetëm?

Përsëri vetëm.

Dhe Ahmadi

mes dy plumbave,

i dëbuari përtej detit.

 

Një kamp rritet dhe u jep jetë luftëtarëve e thimjanit.

Një krah bëhet i fortë në harresë.

Kujtimet vijnë nga trenat e ikur,

nga hekurudhat që janë bosh nga pritjet

dhe nga jaseminat.

 

Në makina,

nëpër dete,

në netët e vetmisë në qelinë e vogël të burgut,

në kërkimin e së vërtetës gjendej zbulimi i vetvetes.

 

Në çdo gjë Ahmadi gjeti të kundërtën e asaj që kërkonte.

Për njëzet vjet ai pyeti.

Për njëzet vjet ai kërkoi.

Për njëzet vjet… ndërkohë që nëna ia dha jetën vetëm në një çast nëpër gjethet e bananeve,

u nda për të kërkuar veten dhe ngeci në vullkan.

 

Retë u larguan dhe më lanë të pastrehë.

Malet hoqën mantelin e tyre për të më mbuluar.

 

– Jam Ahmadi, arabi, – tha ai, – jam plumbat, portokallet dhe kujtimet.

 

Përktheu nga anglishtja: Kleida Peçulaj

( Përkthyen nga arabishtja: Omnia Amin dhe Rick London)