Një trill-Louise Glück

 

Po ju them diçka: përditë
vdesin njerëz. Dhe ky është veç fillimi.
Përditë, në shtëpi që mbajnë zi, vejusha të rishta linden,
jetime të rishta. Rrinë ulur duarlidhur,
rreken të vendosin se ç’do bëjnë me jetën e re.

Pastaj gjenden në varreza, ca prej tyre
për herë të parë. Kanë frikë të vajtojnë,
ndonjëherë të mos vajtojnë. Ndonjë përkulet mbi to,
u jep udhëzime për më vonë, siç mund të jetë
ndonjë fjalim i shkurtër, apo dhe
hedhjen e një grushti dhé mbi varrin e hapur.

Dhe pas kësaj, çdokush kthehet tek shtëpia,
mbushur përnjëherësh plot me ngushëllues.
Vejusha rri ulur ne divan, krejt hijerëndë,
ndaj njerëzit vihen në radhë për t’iu afruar,
ndonjëherë për t’i dhënë dorën, ndonjëherë për ta përqafuar,
Ajo e gjen diçka për t’i thënë kujtdo,
t’i falënderojë ata, t’i falënderojë që erdhën.

Thellë në shpirt, ajo do që ata të ikin.
Ajo do që të kthehet në varreza,
të kthehet në dhomën e të sëmurit, në spital. Ajo e di
që s’është e mundur. Ndonëse veç ajo shpresë i ka mbetur,
urimi për t’u kthyer pas. Dhe veç një grimë –
mos vemi deri tek martesa – puthja e parë.

 

Përktheu: Edon Qesari