Mëhallat e botës-Janis Ricos

 

Ky qytet i kaltër s’ia var vdekjes.
Kur i presin njërën dorë, lufton me tjetrën,
kur ia presin të dyja, lufton me dhëmbë,
kur i presin dhe këmbët, varet drejt n’ajër,
rend duke fërshëllyer n’ajër,
ashtu si fêrshëllen fisheku duke rendur
drejt zemrës së padrejtësisë!

***

Nisen autobusët. Fatorinot
varin në supe çantat e tyre. Ç’kanë në çantat e tyre?
Blloqet e biletave apo lulet e kajsive?
Sikur u bënë luleshitës fatorinot dhe tramvajet dyqane lulesh.
Dita kundërmon qumësht të ngrohtë. Dielli, llërëpërveshur lyen bojëqielli fasadën e horizontit
i hipur në skelën e shpresës sonë.
Elektrotekniku qëndron ndën shtyllë.
Pret. Ka nje pikëpjekje me Pranverën.
Mjeku i ri vesh bluzën e tij të re,
qëndron në dritare me veshin të ngjitur në brinjët e ditës dhe buzëqesh: mirë vemi…
Buzëqesh edhe dita. Bukëpjekësi vesh bluzën e tij.
Bajamet kapërcejnë një e nga një ledhet e mëhallës
si marinarët e veshur me të bardha, që hidhen nga lundra me leje-dalje për 24 orë.
Ora e stacionit është si një libër me vargje i sapodalë nga shtypi,
dhe gratë në trotuar janë të bukura,
dhe Andrea me syzet e tij është i bukur,
mbi syzet e tij vetëtijnë qytetet e së ardhmes
dhe Maria që qepi bilurkën e saj të re
në një dritare të çelur. Qan Maria nga lumturia.
N’ato qytete njerëzit do duhej ta mbaronin puthjen e tyre,
detyra dhe buka e tyre duhet të ecin dora-dorë,
Dhe ftoi i xha Stathit të mërmëritë gjethe më gjethe,
e keshtu të ngjasojë me zvarritjen e një proklamate
ndën derën e agimit. U gdhi.

Përktheu: Spiro Çomora

Viti 1961