Lindur- Wisława Szymborska
 

Pra, kjo qenka nëna e tij.
Kjo grua e vockël.
Prokreatorja sygri.
 
Varka në të cilën vite më parë,
ai lundroi për në breg.
 
Varka nga e cila ai erdhi
në botë,
në jo-përjetësi.
 
Nëna biologjike e burrit
me të cilin hidhem tej për tej zjarrit.
 
Pra, kjo qenka ajo, e vetmja
e cila nuk e mori atë
të përfunduar dhe të tërin.

Ajo vetë e mbajti
në lëkurën që unë njoh,
e lidhi me kockat
që janë të fshehura nga unë.
 
Ajo vetë i hodhi
sytë gri,
që ai i mi’ hodhi mua.

Pra, kjo qenka ajo, Alfa e tij.
Po pse po ma ka tregon ai?
 
Lindur.
Kështu lindi edhe ai.
Lindur ashtu si gjithë të tjerët
si unë, që do të vdesim.
 
Djali i një gruaje prej mishi e kocke.
Një ardhje e re nga thellësitë e trupit.
Një udhëtar për në Omega.
 
Që i nënshtrohet 
mungesës së tij,
në çdo front,
në çdo çast.
 
Ai i bie me kokë
murit,
që përjetësisht nuk do të lëshojë pe.

Lëvizjet e tij
shmangën dhe i devijuan
verdiktit universal.
 
Unë kuptova
se udhëtimi i tij tashmë ishte në gjysmë të rrugës.

Por ai nuk më tha këtë,
jo.

“Kjo është nëna ime.”
ishte gjithçka që ai tha.

 

Përktheu: Arlinda Guma