Çfarë Bëri Gjyshja ime në Luftën e Dytë Botërore-Peter Constantine

 

Të nesërmen pasi humbëm luftën
rusët notuan përmes lumit
dhe gratë e fshatit tonë u fshehën
në pyll pranë gurores së mbushur me ujë.

Rusët mbanin orë dore, rrëmbyer prej ushtarëve tanë të vdekur,
të lidhura me rrip në krahë e në këmbë;
disa madje arritën t’i lidhnin rreth kofshëve
me copa spangoje e teli, thoshte gjyshja.

Fqinja jonë prej shtëpisë së madhe që na bllokon kopshtin me
hijen e saj të gjatë,
u fsheh në bodrum
dhe e përdhunuan tetëdhjetë e katër rusë.

Ishte e virgjër, gjaku i rridhte nëpër kofshë
dhe më pas nuk arrinte ta kuptonte se ç’ishin ato pika të kuqe.
Gjyshja ime dhe gratë e tjera i thanë se ishte diçka e pashërueshme.
Askush nuk e dinte se brenda dy vjetësh amerikanët do të sillnin pilula.

Fqinja jonë virgjëreshë u përpoq të mbytej në pusin tonë,
por gjyshja ime e tërhoqi duke e kapur për flokësh dhe e rrahu.
“Do na ndotësh ujin, moj dosë e dreqit!”
Kështu fqinja u kthye në shtëpinë e saj dhe u var tek trarët.

Gjyshja ime i mbijetoi luftës sonë të humbur,
se njohu një poet rus me flokë të zeza kaçurrela.
Ai i shkruante poezi në gjermanisht dhe i sillte patate për të ngrënë.
“Unë pi nektarin e luleve
të kopshtit tënd,
e ëmbla Helenë
dhe mbështes kokën lehtë mbi puplat e patës që rropën gishtat e tu të fortë.”

Kur burrat e fshatit tonë u kthyen
nga fronti,
të gjitha gratë flisnin rusisht, përveç gjyshes sime.
Për t’i bërë qejfin, poeti i saj ishte përpjekur të mësonte
fjalët e buta kërkëllitëse të gjuhës sonë.

Përktheu: Viktoras Iliopoulos

Shënim i revistës: Kur Ushtria e Kuqe hyri në Austri, ushtarët rusë përdhunuan shumë gra austriake. Disa, duke e ditur se ç’do të ndodhte, vranë veten për të mos përfunduar në duart e tyre.