Fragment nga një intervistë:
Isha në tren një ditë, dhe ndjeva që njerëzit po shihnin nga unë. E dija ç’do vinte pas kësaj, kështu që u ngrita të lëvizja.
E dikush më tha: “Më falni?”
Dhe unë i them:”Po, si është puna?”
Ai tha:”Mos jeni gjë Bukowski?”.
Unë i them:”Jo.”
Ai thotë:”E marr me mend se njerëzit ua bëjnë këtë pyetje vazhdimisht. Apo jo?”
“Po”, ia kthej dhe bëj tutje.
Ti e di, e kemi diskutuar këtë edhe më parë. Nuk ka gjë më të mirë se privaciy-ja. Shiko, unë i dua njerëzit. Është gjë e bukur që ata mund të kenë pëlqyer librat e mi dhe gjithë atë… por unë nuk jam libri, më kupton? Unë jam ai djali që e shkroi, por unë nuk dua që ata të vijnë dhe të hedhin trëndafila mbi mua… apo ndonjë gjë tjetër… Dua që ata të më lënë të marr frymë. Ata duan të rrinë me mua. Ata mendojnë se unë do t’u sjell ca prostituta, muzike të fortë, dhe se do qëlloj me grusht ndokënd…. Ke parsysh… Ata lexojnë tregimet…
Mutin, këto gjëra kanë ndodhur 20 apo 30 vjet më parë, vogëlushe!-Charles Bukowski
Përktheu: Arlinda Guma