Kur lisat e mëdhenj rrëzohen-Maya Angelou (1928 – 2014)

Kur lisat e mëdhenj rrëzohen-Maya Angelou (1928 – 2014)

Kur lisat e mëdhenj rrëzohen

shkëmbinjtë në kodra tunden vendit

luanët bëhen njësh me tokën

fushave oshëtima jehon

edhe elefantët nisin e kërkojnë 

një vend ku të fusin kokën

 

Kur lisat e mëdhenj rrëzohen

në male

gjallesat e vogla nuk ndihen,

shqisat nga frika

e humbjes u mpihen

Kur njerëzit e mëdhenj vdesin

ajri përreth nesh nis të soset,

bëhet i thatë, mbytës

mezi marrim frymë me hope

sytë na shohin lëndimthi

gjithçka i la kësaj bote

kujtimet papritmas ia behin

shohim pas, gjejmë fjalë

të ngrohta që s’u thanë

asnjëherë

shëtitje që s’u bënë

në asnjë pranverë

Kur njerëz të mëdhenj vdesin

qenësia jonë e lidhur fort

me ta, shembet.

shpirtrat tanë

kërkojnë burimin

e përhershëm

tani struken, vogëlohen,

mendjet tona

kanë marrë forcë

dhe fuqi prej tyre

tani janë në bosh

e s’ka njeri të na thotë

se duhet ta ndalim zemërimin

ndaj asaj shpelle të errët

të panjohur e të ftohtë

Dhe kur njerëzit e mëdhenj vdesin

pas njëfarë kohe paqja lulëzon,

pak e nga pak, përherë

ndryshe për secilin nga ne,

boshi mbushet me  shkreptima

drithëruese jete, shqisat tona

nisin të reagojnë, por asgjë

kurrë s’do të jetë si më parë

na thonë ato.

por ata ishin, ata ishin.  Prandaj

ka shpresë se ne mund jemi,

më të mirë. Po ka shpresë,

sepse ata ishin.

Perktheu: Granit Zela