ATY KU ZGAVRON ERA-Yves Bonnefoy

 

I

Thonë se një zot kërkoi

Mbi ujërat e mbyllur

Si një grabitqar kur kërkon

Prenë e tij të largët

Dhe me një britmë të përsëritur,

Të çjerrë, të shkretuar,

Krijoi kohën që shkëlqen

Aty ku dallga zgavrohet.

Nata mbulon ditën

Pastaj tërhiqet,

Shkumë e saj vrundullon

Mbi gurët e këtushëm.

Ç’është Zoti, nëse s’ka

Tjetër vepër veç kohës,

A ka dashur të vdesë

Ngaqë s’ka lindur dot?

E kotë qe beteja e tij

Kundër mungesës.

Ai hodhi lakun,

Ajo mbajti shpatën.

 

II

Por mbetet rrufeja

Përmbi botë

Siç kërkohet një va

Gur më gur.

A s’ish bukuria

Veçse një ëndërr,

Fytyra symbyllur

E dritës?

Jo, përderisa ka pasqyrim

Brenda nesh, dhe është flaka

Që në ujin e pyllit të vdekur

Lahet lakuriq.

Është trupi i galduar

Nga një pasqyrë

Që merr befas si zjarr

Në një qerthull gurësh.

Dhe ka kuptim fjala gëzim

Megjithë vdekjen

Aty ku zgavron era

Thëngjijtë e saj të ndezur.

 

III

Ditë të mjafta

Që shkojnë drejt agut

Me vezullima

Në qiellin e natës.

Shpata, laku

Janë veçse një dorë,

Që shtrëngon në paqe

Zverkun e shkurtër.

Shpirti, i përndritur, është

Si një notar

Që kridhet përnjëherësh

Nën dritë

Me sytë e mbyllur,

Trupin e zhveshur,

Dhe gojën që dëshiron kripën,

Jo gjuhën.

 

Përktheu: Alket Çani