Portreti i një gruaje – Wislawa Szymborska

Ajo duhet të jetë e shumëllojshme.
Të ndryshojë në mënyrë të tillë që asgjë të mos ndryshojë.
Është e lehtë, e pamundur, e vështirë, ia vlen ta provosh.
Sytë e saj janë, ashtu siç kërkohen, tani blu e thellë, tani gri e errët, lozonjarë, plot me lotë pa asnjë arsye.
Ajo fle me të sikur të jetë një e njohur e rastësishme, apo sikur të jetë e vetmja e tij mbi tokë.
Ajo do t’i lindë atij katër fëmijë, nuk do t’i lindë fare, do t’i lindë një.
Naive, por jep këshillat më të mira.
E dobët, por merr përsipër barrat më të rënda.
Nuk ka kokë mbi supe, por do ta ketë.
Lexon Jaspers-in apo revista për zonja.
Nuk e di se për çfarë shërben kjo vidë dhe ndërton një urë.
E re, e re si kurrë më parë, ende e re.
Mban në dorë një trumcak foshnjë me një krah të thyer,
paratë e veta për të bërë ndonjë udhëtim larg,
një thikë mishi, një kompresë, një gotë vodka.
Për ku po vrapon, a nuk është e rraskapitur? As edhe pak, pak, për vdekje, nuk ka rëndësi.
Ajo, ose e do atë, ose thjesht ka mbledhur mendjen ta dojë
Për mirë, për keq, për hir të qiellit.

 

Përktheu: Arlinda Guma