Poezi vertikale-Roberto Juarroz

Poezi vertikale-Roberto Juarroz

E TRETA POEZI VERTIKALE

(1965)

2

Tjetri që mban emrin tim

ka filluar të mos më njohë.

Zgjohet aty ku mua më zë gjumi,

ma dyfishon bindjen se unë mungoj,

zë vendin tim sikur tjetri të isha unë,

më kopjon në qelqnajat që s’i duroj dot,

m’i thellon zgavrat e braktisura,

i trazon shenjat që na bashkojnë

dhe i takon pa mua versionet e tjera të natës.

 

Duke imituar shembullin e tij,

tani filloj unë të mos e njoh më veten.

Ndoshta për ta njohur njëri-tjetrin

nuk ekziston mënyrë tjetër.

 

15

 

Ndonjëherë ndalojmë në vend

në mes të një rruge,

të një fjale apo të një puthjeje,

me sytë e palëvizshëm

si dy gota të thella uji të vetmuar,

me jetën e ngrirë

dhe me duart e ndalura mes një gjesti

dhe atij që do ta pasonte,

sikur tani të mos ndodheshin kurrkund.

 

Atëherë kujtimet tona i përkasin dikujt tjetër,

të cilin e mbajmë mend vagëllimthi.

 

Duket sikur e japim jetën hua për një çast,

pa na i pat kërkuar askush

dhe pa sigurinë se do të na e kthejnë sërish,

por duke e ditur që do ta përdorin

për diçka që na përket më shumë se gjithçka.

 

Mos vallë dhe vdekja është një hua,

në mes të një rruge,

të një fjale

a të një puthjeje?

 

E GJASHTA POEZI VERTIKALE

(1975)

 75

 

Jemi këtu

si lodrat e dikujt

që s’di të luajë.

 

Lodrat

duhet ta mësojnë si të luajë

atë që i ka krijuar.

 

Shqipëroi: Erion Karabolli