Poezi nga Li Po
(701-762)

 

VIZITË PRIFTIT TAOIST

Me zhurmën e ujit përzihen
të lehura qensh bredharakë,
Lulet e pjeshkës kanë çelur
teposhtë rrëpirës së gjatë,
Mes pemëve shfaqet e zhduket
herë pas here një dre,
Kambana më nuk po dëgjohet
as nëpër luginë, as në re.
Të gjelbërtën mjegull e ndajnë
më dysh madhështoret bambu,
Nga maja e kaltër e malit
vërshon një burim gjer këtu.
Po ku të jetë vallë taoisti?
Askush nuk e di të ma thotë.
I vetëm tani po mbështetem
në dy a tri pisha, më kot.

DUKE SODITUR MALIN TIENMEN

Mali Tienmen, i çarë në mes,
Çelet në Lumin Çu,
Valë e smeraldtë drejt lindjes rrjedh
Dhe vorbull bën këtu.
Përmbi dy brigjet malet blu
Po rrinë ballë për ballë,
Varkë e vetmuar për tëhu
Prej diellit vjen ngadalë.

VJERSHË LAMTUMIRE

Nga tokë e largët erdha,
Xhingmenin lashë pas,
Në mbretërinë Çu,
i vetëm, lundrën ngas.
Malet zënë të fshehen
kur fushat vijnë në sy,
Lumi ka përmbytur
të ashprën pamatësi.
Në qiell hëna zbret –
pasqyrë në fluturim,
Retë që lindin në ikje,
mirazhe bëjnë në kthim.
Gjithmonë e desha ujin
e vendit tim të shkretë,
Pas mijëra kilometrash
nën lundrën time shket.

NË VERANDËN E KUSUIT
DUKE MENDUAR PËR HISTORINË

Në kopshtet antikë të verandës së rrënuar
Shelgjet këndellen me mund,
Këngët e mbledhëseve të gështenjave të ujit
Ndërmendin pranverën e pafund.
Vetëm mbi Lumin e perëndimit këtë natë
Hëna hedh dritën e vet,
Por dikur ajo ndriste mbi të bukurat kurtizane
Të pallatit të mbretit.

ISHULLI I PAPAGAJVE

Papagajtë tashmë fluturuan
mbi ujërat e lumit U;
Se emrin e një papagalli
një ishulli ia dhanë këtu.
Dhe u nisën drejt perëndimit,
në malin Long për t’u ngrysur,
Meqenëse të blerta janë pemët
e ishullit aq të harlisur.
Mjegulla shkon, orkidetë
të vaktën erë parfumojnë;
Brigjeve lulet e pjeshkës,
si valë plot ngjyra lodrojnë.
Dhe, në këtë çast, mërgimtari
vështron horizontin më kot,
Hënë e vetmuar mbi ishull
për kë po ndriçon, vallë, sot?

LAMTUMIRË MIKUT MËNG HAO ZHAN

U nis miku im me varkën e vet
Dhe largësia mes nesh së rrituri nuk resht.
Nëpër ujin me lule dhe mjegullën e lehtë
Varka e vetmuar mes maleve humbet.
Tashmë asgjë tjetër nuk duket në sfond,
Veç lumit të madh që rrjedh në horizont.

FILLIM VJESHTE

Lulet po vyshken të gjitha
dhe viti i afrohet mbarimit,
Planeti Mars paska nisur
të priret përdrejt perëndimit.
Kufijve përtej është shtruar
e ashpra brymë mëngjesore,
Mbi bregun kundruall të lumit
retë marrin ngjyrën vjeshtore.
Hënën mbi skaj të qytetit
ëndrrat ma kapin me lak,
Zemra drejt vendit të lindjes
flatrat ka hapur pa cak.
Ujërat e lumit të Fenit
sa qetë po rrjedhin e heshtur,
Si mendimet e mia të kthimit,
ditë pas dite, pa reshtur.

NDARJE NË TAVERNËN E XHINLINGUT

Fryn era dhe lulet e shelgut
e mbushin tavernën aromë,
Një grua sjell kupat dhe verën
të gjithëve na fton ta shijojmë.
Të rinjtë e Xhinlingut po vijnë
të më thonë lamtumirë një nga një,
Të gjithë zbrazim kupat e verës,
por s’ngutet të niset asnjë.
Pa pyeteni, ju lutem, lumin,
që ikën drejt lindjes i shtruar:
A është më i gjatë se dhimbja
që vjen nga kjo ndarje e trishtuar?

DUKE SODITUR RRËNOJAT E JUESË

Kur mposhtte armikun, Gou Xhieni
Kthehej në Jue kapardisur,
Armata e vet nuk vononte
Të mbathte petkat e qëndisura.
Zonjat pallatin mbretëror
Me lule stolisnin gjithkund,
Por sot, veç një tufe thëllëzash,
Asgjë s’të sheh syri, askund.

NJË NATË MES MIQSH

Të botës trishtim të përjetshëm
së bashku ta zbojmë tani,
Prandaj edhe kupat t’i mbushim
përplot e të ngremë dolli.
E bukura natë na fton
t’ia shtrojmë ne deri në ag,
Aq fort po ndrit hëna e sotme
sa gjumë dot s’flejmë aspak.
Të dehur, do shtrihemi jashtë,
në mal, mu në mes të haresë,
Mbulesë do kemi ne qiellin
dhe tokën do kemi nënkresë.

 

Përktheu: Alket Çani