Nga Edmond Jabès
1912-1991)
•••
Çdo portë ka si rojë një fjalë. (Fjalëkalim, fjalë magjike.)
*
Të flasësh për veten do të thotë gjithmonë t’i vësh pritë poezisë.
*
Ka qenie që, gjatë gjithë jetës, kanë mbetur njolla boje në fund të një fjalie të pambaruar.
*
Një ditë, poezia do t’u japë njerëzve fytyrën e saj.
*
Fytyra që shihet në pasqyrë nuk e shuan fytyrën paraardhëse.
*
Në rërë ka gjurmë heshtjeje që njeriu i fshin.
*
Gjumi është i vetmi shpërblim.
*
Të ndërtosh mbi ujë. Të ndërtosh mbi mermerin imagjinar.
*
Të vështrosh, shpeshherë do të thotë të shuash.
*
Ka një azil për fjalë të vjetra i ngjashëm me azilët e shumtë për pleqtë e botës.
*
Fjalia vdes me t’u ndërtuar. Fjalët mbijetojnë.
*
Fjalët kanë mikesha bukuroshe të vdekura, të cilave nganjëherë u zbukurojnë varret.
*
Kur njerëzit të bien në një mendje për kuptimin e çdo fjale, poezia nuk do të ketë më arsye të ekzistuari.
*
Një miqësi ndoshta s’është tjetër veç një shkëmbimi leksiku.
*
Kujtesë fjalësh. Fjalët e çmontojnë kujtesën.
*
Poezia ka vetëm një dashuri: Poezinë.
*
Poezia është shpata, muzika e së cilës është milli.
*
Seksi është gjithmonë një zanore.
*
Fjalët shpeshherë kanë moshën e atyre që i zgjedhin.
*
Arti i shkrimtarit synon t’i bëjë, pak nga pak, fjalët të interesohen për librat e tij.
*
Fjalët zgjedhin poetin.
*
Mendimi u mundëson fjalëve ardhjen në pushtet.
*
I çmenduri është viktimë e rebelimit të fjalëve.
*
Fletoret e fëmijëve janë të mbushura me qenie të paforma, gjymtimi i të cilave e ka origjinën nga një gabim drejtshkrimor.
*
Të shprehesh: t’i kthesh universit zërin e tij.
*
Falë ritmit, poeti ruan ekuilibrin që fjalët përpiqen t’ia marrin.
*
Vazhdimisht në dhè të huaj, poeti përdor poezinë si përkthyese.
*
Syri i gjilpërës nxirret nga një fill peri.
*
Uji i mbijeton filtrit.
*
Kur shqiptohet, fjala fluturon; kur shkruhet, noton.
*
Shembja e një fjale mund të marrë me vete krejt librin.
*
Nga një pus në tjetrin, etja hap mundimshëm një udhë.
*
Vjersha sjell me vete fjalë të panjohura, imazhe. I trembur, poeti forcon brigjet, ngre diga.
*
Fjalët kanë orekset e njerëzve.
*
Vetëm një i mbytur do mund të fliste për lumin.
*
Poeti i jep veprës emrin e tij. Lexuesi, imazhin e tij.
*
Dita i shumon pasqyrat. Nata i zhduk.
*
Një hije në shkretëtirë është sinonim i jetës.
*
Të gërmosh, do të thotë të ndjekësh udhën e territ.
*
Pafundësia është e zezë.
*
Një pohim është një nyje që e ndajnë më dysh; një pëshpërimë e trembur pasqyrash.
*
Poeti ngre mbi fletën e bardhë hapat e një valltari që, në ëndërr, ai i krahason me fjalët sipërane të rëna nga pena e tij.
*
Fjala kap mat dorën.
*
Shkronja vjedh fjalën që vjedh imazhin që vjedh.
*
Shkronja gënjen fjalën që gënjen fjalinë që gënjen autorin që gënjen.
*
Shkronja ëndërron fjalën që ëndërron fjalinë që ia realizon ëndrrën fjalës që ia realizon ëndrrën shkronjës.
*
Fjalia shmang fjalën që shmang shkronjën që shmang mungesën.
*
Shkronja shpenzon fjalën që shpenzon fjalinë që shpenzon librin që shpenzon shkrimtarin që rrënohet.
*
Ka fjalë që s’e kanë prekur kurrë tokën.
*
Fjalët që kërkojnë njëra-tjetrën kanë vështrimin e trishtë të dashnorëve të ndarë.
*
Syri i lexuesit rrezikon, në çdo rrokje, të ndezë një shkëndijë.
*
Fjala mbart në vetvete librin, si njeriu universin.
*
Terri i mërmërin territ udhën e fshehtë të ditës.
*
Bota jote dhe imja ndahen në sytë tanë.
*
Çdo dritare mbron peizazhin e saj.
*
Dëshirat janë të populluara me objekte që na gërmëzojnë.
*
Objekti dhe biruca e tij. Poeti sharron hekurat në terr.
*
Populli dhe vjersha kanë zërin e të vdekurve të tyre.
*
Si deti në çastin e mbytjes së anijes, historia ngre tonin në kapitullin e martirëve.
*
Përvoja e vdekjes së njeriut dhe të fjalës është në lartësinë e guximit të tyre.
Përktheu: Alket Çani
