NË SHTËPINË E GJYSHËRVE-Julia Gjika

 

Kureshtja ime zgjatet mbi çatinë,
vështron dritaret, oborrin e vogël,
heshtja përgjon portën me nr. 34.
Shumë lindje, shumë vdekje,
hynë në atë shtëpi pa trokitur,
Babai im, mbetur jetim 10 vjeç,
vdekjet i spërkati me parfumin
e luleve te egra të kodrës së Shën Ilisë.
Kureshtja ime hap portën e mbyllur prej vitesh.
Menteshat qajnë nga ndryshku,
dyshemetë e dhomave vithisur,
dhoma të ftohta,
sikur s’kanë patur ndonjëherë zjarr.
Prapa shtëpisë ende dëgjohet zhurma e një kazme,
që çante shkëmbin,
për të hapur një copë vend,
ku babai hodhi themelet e kësaj shtëpie.
Murret kanë vënë bark.
Gjyshja s’është më,
të na presë në prag.
Asgjë s’qënka e përjetshme.
E shkuara është tretur në erën e këtij dheu.
Dëgjoj këmbanën e Shën Ilisë,
akacia në qetësinë e saj përkul degët në dritare,
bekon të gjallë dhe ata që nuk janë,
as babai.

 

Korçë, 2006